سفر با ریکشا از کابل تا استانبول

عدنان خان 41 ساله و دوست دخترش که مردم شناس است، یک سفر هشت هزار کیلومتری را به مقصد استانبول آغاز کردند. یک گروه از نیروهای محافظ پولیس آن ها را در این سفر حمایت می کند و آن ها باید برای گذر از برخی مناطق ریکشای شان را توسط لاری حمل کنند.

این زوج دو هدف دارد. آن ها برای یک کار خیریه پول جمع می کنند و آن را در آموزش مهارت های سرکس استفاده می کنند تا روحیه کودکان را در کشور جنگ زده افغانستان بهبود بخشند و در طول راه با نمایش های سرکس در زندگی آوارگان و یتیمان روشنایی می آورند.

عدنان کابل را از راه زمینی در 11 جولای ترک کرد، در حالی که انیکا شمدینگ، دوست دختر آلمانی او که 25 سال دارد، به اسلام آباد پرواز کرد. آن ها برای آماده کردن شرایط سفر هشت ماه در کابل اقامت داشتند.

عدنان که توسط پولیس افغان همراهی می شد، از کابل به جلال آباد و سپس به منطقه هم مرز با مناطق قبیله ای پاکستان سفر کرد.

واشنگتن مناطق قبیله ای در پاکستان را جایگاه جهانی القاعده، مخفیگاه طالبان و دیگر گروه های جنگجوی اسلام گرا می داند که حمله های شان را علیه نیروهای غربی در آنجا طرح ریزی می کنند. این منطقه سال ها است که میزبان جهانگردان غربی نبوده است.

این ریکشا که زرد، سبز و سفید رنگ شده است و مزین به یک بوق به شکل دلقک است، بدون جلب توجه از مناطق قبایلی می گذرد، منطقه ای که نامش با آدم ربایی، بمب گذاری انتحاری و حمله های تروریستی شنیده می شود.

عدنان روز د وشنبه (26 سرطان/16 جولای) به فرانس پرس گفت: «من این ریکشا را بالاخره از مرز افغانستان با پاکستان گذراندم. ورود به پاکستان ساعت ها طول کشید. خیلی خنده دار بود. یک پولیس پاکستانی به من گفت که سال ها است سند عبوری را که جهانگردان برای عبور از مرز به آن نیاز دارند، ندیده ام».

عدنان سپس با ریکشا به شهرهای پشاور و اسلام آباد در شمال غرب پاکستان رفت. اسامه بن لادن در طول سال های 1980 در پشاور مقیم بود. در این سال ها جنگ علیه نیروهای شوروی در افغانستان جریان داشت.

این مرد 41 ساله کانادایی در این باره گفت: «نیروی پولیس محلی قرار است محافظانی را در طول سفر با من همراه سازد». عدنان و دوست دخترش ماه ها است که این سفر را برنامه ریزی می کنند. آن ها می خواهند مدت دو ماه را از جاده های پرپیچ و خم پاکستان، ایران و ترکیه بگذرند و می خواهند هر روز در عرض شش ساعت 300 کیلومتر را پشت سر بگذارند. این در حالی است که درجه حرارت در این روزها می تواند به 50 درجه سانتیگراد برسد.

این زوج مصمم هستند که تا حد امکان برای سرکس کوچک سیار کودکان پول جمع کنند. مسوولان این سرکس مجبور شدند مکتبی را که با پول های خیریه در هرات راه اندازی کرده بودند، مسدود کرده و پرسونل را به دلیل کمبود حمایت های مالی اخراج کنند.

خان گفت: «ما به این نتیجه رسیدیم که سرکس کوچک سیار کودکان وظایفش را به خوبی انجام می دهد، اما در زمینه تبلیغ چندان خوب نیست. این سرکس ده سال است که در افغانستان فعالیت دارد و ما می خواهیم که مردم از این موضوع باخبر شوند».

این خبرنگار کانادایی که در استانبول زندگی می کند، از ده سال به این سو مرتب به افغانستان سفر می کند. او در حالی سخن می گفت که دختران آواز می خواندند، با توپ های تنیس هنرنمایی می کردند و پسران دور ریکشا می رقصیدند و به هوا می پریدند.

سازمان دهندگان این برنامه ها می گویند که سرکس قدرت تمرکز و انضباط را بهبود می بخشد و به رشد هوش کمک می کند. خانم شمدینگ گفت: «هنگامی که کودکان هنرنمایی با توپ های تنیس را می آموزند و روی صحنه نمایش می روند، اعتماد به نفس آن ها افزایش می یابد. آن ها یاد می گیرند که احساسات درونی خود را بیان کنند. آن ها می آموزند که چگونه به یکدیگر اعتماد کنند».

این موسسه خیریه می گوید که از سال 2002 با برنامه هایش به بیش از دو میلیون کودک در افغانستان کمک کرده است. در کشوری که در زمان حکومت طالبان تا سال 2001 آواز خواندن، رقصیدن و نمایش های فرهنگی ممنوع شده بود.

افزون برآن، سرکس کودکان برای بزرگسالان نیز برنامه هایی برگزار می کند. هدف از این کار افزایش آگاهی عموم مردم از اصول ابتدایی بهداشت، بیماری ملاریا و ماین های ضد نفر می باشد.

دیوید میسون، بنیانگذار این سرکس گفت: «ما دو هدف داریم. ارتقای آگاهی عمومی و دیگر سرگرمی کودکان... در افغانستان برنامه های سرگرمی همزمان نوعی درمان دسته جمعی مردم است».

سرکس ریکشا در پاکستان و ایران هر سه روز یک بار در یک شهر کلان توقف کرده و در یتیم خانه، شفاخانه ها و اردوگاه های آوارگان برای کودکان برنامه اجرا می کند. خان گفت: «اگر بتوانیم برای این سرکس پول جمع کنیم خوب است. ما به شدت به آن نیاز داریم. اما آگاهی دادن به مردم مهمتر است».

فرانس پرس/مهرنوش انتظاری

ویراستار: عارف فرهمند