«افغانستان آینده باید روی پای خود بایستد»
۱۳۹۱ اسفند ۹, چهارشنبه
نرگس نهان می گوید: «هر روزی که ما خانه های مان را ترک می گوییم، نمی دانیم که آیا دو باره بر می گردیم ویا نه. اما بازهم هر روز به کار می رویم و به مبارزه ادامه می دهیم». با وجود آزار واذیت زنان ودختران، او اولین خانمی است که در هیأت مدیریت بانک مرکزی افغانستان کارش را موفقانه پیش می برد. با این هم او می داند که از خانه بیرون رفتن برای زنان افغانستان هنوز هم خطرناک است. خانم نهان به مثابه رییس و بنیاد گذار سازمان غیر دولتی "مساوات برای صلح و دموکراسی" درکابل، هر روز برای حقوق زنان و جوانان مبارزه می کند.
تلاش های او بی پاداش نیستند. از سقوط طالبان در ده سال پیش بدینسو کارهایی صورت گرفته اند: «امروز میلیون ها دختر دوباره به مکتب ها و دانشگاه ها می روند. ما در نهاد های دولتی و اردو زنانی داریم که به حیث پولیس، معلم، داکتر وفعالان حقوق زنان کار می کنند». ازنگاه نهان وقتی که از این پیشرفت ها سخن به میان می آوریم، بخش بزرگ آن به عملیات نیروهای بین المللی برمی گردد. اما همین که ایالات متحده امریکا و متحدان ناتو اش دوباره افغانستان را ترک کنند، برای زنان و دختران چه اتفاق می افتد؟
« شما باید آن ها را حفاظت کنید»
دریک همایش کارشناسان که درماه فبروری به دعوت "بنیاد هاینریش بول" در واشنگتن دی سی برگزار شده بود، فعالان حقوق زنان با صراحت کامل گفتند که این وظیفه غربی ها است تا زنان افغان را در برابر تبعیضات حفاظت کنند. غرب باید به مثابه دیده بان تلاش بیشتر نماید وهمچنان در قسمت اختصاص پول های بین المللی در افغانستان مداخله کند.
نهان فساد ممتد در حکومت حامد کرزی را متهم می سازد. برای آنکه این پول ها درجیب مقامات حکومتی گم نشود، او خواهان ایجاد چهارچوب های با ثباتی است تا « پول های بین المللی با شرایط معینی در اختیار حکومت افغانستان گذاشته شود».
«ما می توانیم روی پاهای مان بیایستیم»
همچنان مسعود کروخیل، رییس سازمان غیر دولتی «اداره میانجیگری» ازجامعه بین المللی تقاضا می کند. او جانبدار گرفتن مسوولیتهای امنیتی توسط افغان ها و حمایت های سیاسی، نظامی و بشردوستانه از خارج می باشد. کروخیل می گوید «ما به کمک درقسمت بهبود سیستم مکتب ها، صحت، زیرساخت ها و آموزش دادن به نیروهای امنیتی افغانستان ضرورت داریم».
کروخیل می گوید، به کمک شروع معاونت های کشورهای غربی سنگ بنای استقلال افغانستان گذاشته شد. شمار مکتب ها و شفاخانه ها در افغانستان امروزی، بی سابقه است. مردم به رسانه ها ومباحثات سیاسی دسترسی دارند. با این هم او از آسیب پذیر بودن موفقیت هایی که درجهت دموکراسی تا کنون بدست آمده اند آگاه است و می گوید: هنوز کارهای زیادی باید انجام یابند تا این دستاوردها را بتوان حفظ کرد و توسعه داد.
آنچه کروخیل را تشجیع می کند، ظهور یک جنبش مدنی قوی در ده سال اخیر درافغانستان می باشد. با این هم از نظر او آینده، وابسته به این است که مردم افغانستان در یک انتخابات کارساز درسال 2014 به طور قوی مشارکت نمایند: «این انتخابات باید شفاف صورت گیرد». برای موفقیت چنین انتخاباتی کروخیل خواهان تشکیل یک کمیسیون غیروابسته انتخابات، یک کمیسیون شکایات انتخاباتی وهمچنان حضور ناظران بین المللی درصحنه انتخابات می باشد. تنها با چنین تلاش های مصرانه است که صدای افغان ها به گوش جهانیان می رسد و این کشور امکان ایجاد یک دموکراسی کارآ و سالم را می یابد.