"اگر یازدهم سپتمبر نبود ناهید فرید نمی‌شدم"

ناهید احمدی فرید که حالا نماینده هرات در پارلمان افغانستان است از روزهایی می گوید که به صورت پنهانی در خانه اش درس می خواند. به گفته او طالبان به دختران اجازه مکتب رفتن نمی دادند و درس خواندن دختران تنها به صورت پنهانی میسر بود. او می گوید: «من در زمان طالبان با بسیار سختی یک استاد مکتب پیدا کردم که او هم نمی خواست برایم درس بدهد، فقط یک استاد داشتم، در غیر آن نمی توانستم درس بخوانم.»

طالبان پنج سال دروازه های مکاتب را به روی دختران بستند و مکاتب پسرانه را به مدارس دینی تبدیل کردند.

در انتظار جنگنده های ایتلاف

خانم فرید خاطره اش از روز یازدهم سپتمبر را چنین بازگو می کند: «وقتی نیروهای ایتلاف به افغانستان حمله کردند برای همگی دختران روز بسیار خوبی بود.»

این نماینده پارلمان می گوید خانواده ها  به پشت بام خانه هایشان می رفتند و منتظر می نشستند تا جنگنده های ناتو بیایند و مواضع طالبان را بمباران کنند. او می گوید:« گرچه ما تا آن زمان صدای بمب و طیاره را نشنیده بودیم؛ اما ما همه در پشت بام های خود به طیاره ها دست تکان می دادیم و خوش حال بودیم. شب ها با وجودی که خطرناک بود، فامیل ها می نشستند و منتظر بودند که چرا طیاره ها دیر آمدند و چرا بمب نمی اندازند.»

به باور خانم فرید حادثه یازدهم سپتمبر سبب شد تا تغییرات بنیادی در زندگی زنان و دختران افغان رونما شود.او اضافه می کند: «اصلا شاید همان دختر صنف هشت می بودم و هرگز ناهید فرید نمی شدم.»

حالا پس از یازده سال افغانستان در عرصه های حکومت داری صحت، معارف، جاده سازی دست آوردهایی دارد.خانم فرید می گوید هر چند این دست آوردها اندک هستند، اما رویداد یازدهم سپتمبر سبب شد تا مردم افغانستان زندگی جدیدی را تجربه کنند.

«بازنگ مکتب گریه می‌کردم»

در زمان طالبان شماری از افغان ها به کشور های ایران و پاکستان مهاجر شدند. عتیق بنا، خبرنگار افغان می گوید طالبان شرایطی را حاکم کرده بودند که مجال نفس کشیدن برای مردم باقی نمانده بود. او می گوید در زمان طالبان مجبور شد کشورش را ترک کند و به پاکستان برود.

آقای بنا می گوید شنیدن زنگ مکتب در پاکستان برایش درد آور بود. او می گوید: «هر موقعی که در پاکستان زنگ مکاتب به صدا در می آمد باور کنید من گریه می کردم چرا که دروازه های مکتب هایشان خودشان به رخ فرزندان شان باز است، تحصیل می کنند و درس می خوانند اما یک نظام متحجر و نوکرش آمده در سرزمین ما و دروازه های مکاتب ما را بسته کرده اند.»

به باور آقای بنا در صورتی که 11 سپتمبر اتفاق نمی افتاد مردم افغانستان هنوز هم اسیر گروه طالبان باقی می ماندند و وضعیت افغان ها اسفبار تر می شد. بنا می گوید طالبان شرایط را چنان بر مردم تنگ کرده بودند که همه فقط به فکر پیدا کردن نان بودند.

با گذشت یازده سال از یازدهم سپتمبر حالا جامعه جهانی برای خروج از افغانستان آمادگی می گیرد و بیم آن می رود که افغانستان یک باردیگر فراموش شود.

اما خانم فرید می گوید امیدوار است که دیگر طالبان در افغانستان تکرار نشوند و می افزاید: «نمی خواهم تصمیم خارج شدن از افغانستان را بگیرم؛ شاید ما استراتژی طالبان را پیش بگیریم و ما واسکت بپوشیم.»

عتیق بنا نیز می گوید پس از یازدهم سپتمبر به افغانستان برگشت و صاحب کار و زندگی شد. او می گوید: «وقتی به مرز تورخم رسیدم خاک کشورم را بوسیدم.» 

دویچه وله: حسین سیرت کابل

ویراستار: رضا شیرمحمدی