مهاجران افغان و پاکستانی سرگردان در سرمای بلگراد

در شهر بلگراد، پایتخت صربستان، ده ها مرد جوان در داخل یک انبار متروکه که دیوارهایش از دود سیاه شده است، خود را در پتو پیچانده و تنگاتنگ یکدیگر خوابیده اند، تا از سرمای زمستان فرار کنند.

بسیاری از آن ها خانه و خانواده های شان را در پاکستان و افغانستان ترک کرده اند تا در اروپا امنیت و یا کار جستجو کنند، اما حالا در صربستان گیرمانده اند و سرنوشت شان نامعلوم است. زیرا کشورهای اروپایی درهای شان را به روی مهاجران بسته اند.

وسیم افریدی، یک جوان ۲۳ ساله پاکستانی می گوید: «ما در انتظار عید کریسمس هستیم. شاید آن ها مرزها را (به این مناسبت) باز کنند». او در راه سفر به اتحادیه اروپا در بلگراد گیرمانده است.

کمیساریای عالی سازمان ملل برای پناهندگان می گوید که تقریبا یک هزار مهاجر در مرکز شهر بلگراد به سر می برند. بسیاری از آن ها در یک انبار متروکه مستقر شده اند.

در طول شب آن ها باید در برابر درجه حرارت زیر صفر مقاومت کنند. افریدی که از مناطق قبایلی پاکستان است، می گوید: «هر روز هوا سردتر می شود».

 سرمای شدید در داخل انبار چشم ها و گلو را آزار می دهد. مهاجران هرچه را که به دست شان می آید می سوزانند، تا کمی گرم شوند.

آن هایی که خوش شانس هستند، زمین سرد بتونی را با فرش می پوشانند، در حالی که دیگران از کارتن استفاده می کنند.

هر روز صبح این مردان جوان که خسته از زیر پتوهای شان بیرون می آیند، سعی می کنند خود را با چای داغ گرم کنند و اندکی نان خشک می خورند.

آن هایی که زودتر از دیگران برمی خیزند، به سوی بشکه هایی می روند که با آب داغ پر شده است و از آن ها بخار برمی خیزد.

به گفته آژانس آوارگان صربستان، این مردان جوان که برخی از آن ها هنوز ۱۸ ساله نشده اند، از رفتن به ۱۳ مرکز رسمی پذیرش آوارگان خودداری می کنند. در حال حاضر حدود ۵ هزار و ۳۰۰ تن در این مراکز به سر می برند.

صربستان در مسیر موسوم به بالقان قرار دارد. از سال ۲۰۱۵، صدها هزار مهاجر از خاورمیانه، آسیا و افریقا از این مسیر استفاده کرده اند تا خود را به کشورهای اروپای غربی برسانند.

این مسیر در ماه مارچ مسدود شد، اما مهاجران به تعداد کمتر و اغلب با کمک قاچاقبران به استفاده از آن ادامه دادند.

محمد درویش، از شرق افغانستان گفت که نمی خواهد به یکی از این مراکز پذیرش برود، زیرا مقام ها «ما را به بلغاریا پس خواهند فرستاد، و آن جا ما باید به قاچاقبران دوباره پول پرداخت کنیم».

درویش که گفت ۱۷ ساله است، سفرش را یک سال پیش آغاز کرده است. این سفر برای او هفت هزار یورو (برابر با هفت هزار و ۳۸۰ دالر) هزینه داشته است که از فروش زمین خانواده اش به دست آمده است.

دیگران سفرشان را با فروش مواشی یا مغازه های شان تمویل می کنند. برخی سعی کرده اند به طور غیرقانونی وارد کرواسیا یا مجارستان شوند که برخلاف صربستان عضو اتحادیه اروپا هستند.

احسان الله، یک جوان ۱۵ ساله افغان گفت: «آن ها در نزدیکی مرز ما را گرفتند، لت و کوب کردند و برگرداندند».

احسان الله می گوید که صرب ها با آن ها رفتار بهتری دارند. او می خواهد به لندن برود، جایی که یکی از اقوامش زندگی می کند و سفرش به اروپا را تمویل کرده است.

هرکدام از مهاجران دلایل مختلفی را برای فرار از کشورشان ارائه می کنند و امکان بررسی و تحقیق درباره صحت این قصه ها وجود ندارد.

افریدی می گوید که او در پاکستان در کمپاین واکسین فلج اطفال سهم گرفته و این کار باعث ناخشنودی طالبان شده است.

هاشم ضیا الحق، که با دو برادر جوان ترش از شرق افغانستان به این جا آمده است، می گوید که او را متهم کرده اند که برای یک کمپنی سرک سازی که با غربی ها همکاری کرده است، کار کرده است.

به هر حال این جوان ۲۵ ساله احساس کرده که راه دیگری به غیر از ترک کشورش ندارد: «اگر من راه حل دیگری داشتم، آیا همسرم، پسر چهارساله ام، مادرم و پدرم را ترک می کردم؟».

برخلاف افریدی، او به حسن نیت اروپایی به مناسبت عید کریسمس امیدی ندارد. او می گوید: «اروپا با گذشته خیلی فرق کرده است. آن ها (در گذشته) این گونه با آوارگان رفتار نمی کردند... حملات در فرانسه و بلجیم وضعیت را بدتر کرده است...ما این جا گیرمانده ایم».

محمد خان، یک دانشجوی ۲۳ ساله پاکستانی که خود را در پتو پیچانده است و به روانی انگلیسی صحبت می کند، خشمگین است: «اروپایی ها می توانند بگویند که طرفدار حقوق بشر هستند، اما کجا است این حقوق بشر، زمانی که درجه حرارت به زیر پنج، هفت و ده درجه می رسد»؟

او از پاسخ به این سوال  که چرا پشاور را ترک کرده است، خودداری کرد و گفت: «هیچ کس کشورش را بدون دلیل ترک نمی کند».