برخورد اروپا در برابر حمله بر آزادی بیان

اما راینر تراوبه رییس بخش «فرهنگ 21» دویچه ویله به این باور است که این پرسش های غلط اند. و ضمن تبصره ای چنین استدلال میکند:کورت توخولسکی روزنامه نگار، شاعر ونویسنده آلمانی گفته بود: "طنز سرحد نمی شناسد". اما این گفته پس از مناقشات بر سرکاریکاتور های پیامبر اسلام، دیگر منسوخ شده است. ما یک دهه وقت داشتیم تا برای سنجش و متمایز ساختن، هرگونه دلیل وبرهانی را ارایه کنیم.

این دیگر مهم نیست که دفترهفته نامۀ شارلی ابدو با مقالات و کاریکاتور های خود گاهی اوقات فراتر از هدف گام برداشته است. قتل عام در پاریس دورنما را عوض میکند. ما بیش از حد لازم وقت خود را در بحث پیرامون اینکه "مرز های هنر تا کجا اند؟" صرف کردیم و از جست و جوی پاسخ به این پرسش اصلی که "آیا ما آماده هستیم بهای آزادی را بپردازیم؟" شانه خالی کردیم. دبیران مقتول هفته نامۀ شارلی ابدو در حوزۀ یازدهم اداری پایتخت فرانسه، شجاعت بی نظیری داشتند تا در برابر تهدید ها و فشار ها ایستادگی کرده و به کار خود ادامه بدهند. آنها سیاستمداران فرانسه را آرام نمی گذاشتند، انتقاد همقطاران خود را تحمل میکردند و با تهدید به مرگ زندگی میکردند.

چه کسی از افراد دلیر و بیباک محافظت میکند؟

امروز ما بهای این شهامت و شجاعت را میدانیم. از آنست که حالا سؤال مضطرب کننده بعدی مطرح میگردد: اگر خشم مرگ آفرین متعصبین تا دفتر های رسانه ها میرسد، پس چه کسی از این افراد دلیر، جسور و بی باک محافظت میکند؟ آیا اصلاً چنین افراد شجاع باقی می مانند؟ برخی از نشریه ها، بلافاصله پس از حملۀ پاریس، تصمیم گرفتند تصاویر مقالۀ حساسیت برانگیز هفته نامۀ شارلی ابدو را غیر قابل شناخت بسازند. آنها این کار را از روی احتیاط انجام داده اند و نباید چنین تصور شود که از دیر وقتی ترس دفاتر نشریات را فراگرفته است.

اما در این روز چیز دیگری نیز اتفاق افتاد. اندکی پس از سوءقصد، مردمان سراسر جهان همبستگی شان را با هفته نامۀ شارلی ابدو ابراز کردند. آنها این همبستگی خود را در یک هشتگ انترنتی زیر نام "من شارلی هستم"، نشان دادند. هر خبرنگار. هر هنرمند. هر آنکسی که مفکوره اش را آشکارا بیان میکند. فریاد های دسته جمعی دیجیتالی، که لحظه به لحظه بلند تر می شوند. در حال حاضر همۀ ما به همچو فعالیت ها در برابر این یأس نیاز داریم، تا حد اقل گفته های دیگری از اشخاص نامور مفهوم خود را از دست ندهند. ولتر نویسنده و فیلسوف نامدار عصر روشنگری فرانسه گفته بود: "از مفکوره ات خوشم می آید، اما من از حق تو برای بیان این مفکوره دفاع میکنم." هرچند ولتر هرگز این کلمات را ننوشته بود، اما او حق بجانب بود.