تاکيد وستروله براهميت اشتراک همسايگان درتامين امنيت افغانستان

کوداشيف: دو کنفرانس افغانستان امسال برگزار شد، يکي در لندن و يکي در کابل؛ شما در هردوي آن اشتراک کرديد، در يکي آن نقش عمده داشتيد. آيا ميتوان بعد از شش ماه گفت که در طرح اساسي اي که در آن زمان تصويب شد - يعني آموزش دادن بيشتر به پوليس، آموزش دادن بيشتر به نيروهاي امنيتي، تلاش براي جلب طالبان، همکاري در ايجاد يک افغانستان صلح آميز، با بازسازي ملکي - پيشرفت هايي وجود دارد؟ و يا اينکه ارزيابي آن پيش از وقت است؟

وستروله:اوضاع کاملاً ا متفاوت است. بيم دارم ازينکه در وضع امنيتي با ناکامي هايي روبرو شويم، چه فصل خرمن کردن حالا به پايان ميرسد. از روي تجارب چنين معلوم ميشود که وضع امنيتي يکبار ديگر تشديد يافته ميتواند. برعکس، در شمال در حدود 134 ولسوالي وجود دارد. صرف در 8 ولسوالي آن وضع بطور خاص خطرناک مي باشد. به اين معني که آدم بايد هم ببيند که ما نه تنها سرک ها را اعمار کرده ايم، مکاتب را اعمار کرده ايم، مکتب دختران را افتتاح کرده ايم، بلکه ما سبب ثبات سياسي درين منطقه هم شده ايم. و اين هدف اصلي ما نيز مي باشد. هدف همچنان فراهم ساختن زمينۀ انتقال مسووليت به حکومت افغانستان در سال 2014 مي باشد. اين هدفي است که خود رئيس جمهور کرزي تعيين کرده است، و همچنان موافقۀ مشترک جامعۀ بين المللي حمايت کننده، به مناسبت کنفرانس افغانستان در کابل نيز ميباشد.

کوداشيف: افغانستان را طبعاً بدون همسايگانش نميتوان درک کرد. با پاکستان آغاز ميکنيم. اصلاً از جملۀ متحدين، اما چنانچه درين ميان معلوم شده است، حد اقل در بخشي از جامعه، اصلاً يک مخالفت وجود دارد که بعض ها حتي دشمن ميگويندش . آيا اين يک بازي دوگانۀ آنکشور و حکومتش است؟

وستروله :به نظر من درين قسمت نيز بايد به نتايج آن نگاه کرد. بطور مثال در آستانۀ کنفرانس افغانستان ممکن شد، که قرارداد تجارتي اي بين افغانستان و پاکستان عقد گردد. اين چيزي است که شنيدن آن براي يک آلماني چندان حيرت انگيز نيست - اما اگر کسي از تاريخ هردو کشور آگاه باشد، در آنصورت اين يک رويداد فوق العاده بود. علاوه بر آن چيز ديگري نيز وجود دارد که بايد به آن توجه داشت. براي اينکه ما موفق بوده بتوانيم، ما به همسايه ها ضرورت داريم. ما به کشور هاي همسرحد ضرورت داريم، ما به همکاري منطقوي ضرورت داريم. در حاليکه در شروع سال در لندن يک کشور غايب بود، در کابل نمايندگان تمام منطقه حضور داشتند، که آنها نيز اين اعلاميه را پذيرفتند. اين امر کشور هاي همسايه را نيز در موضوع متعهد ساخته و تشويق ميکند.

کوداشيف: طبعاً تصور آن مشکل است، طور مثال ايران، که درين رابطه مطرح ميگردد. از يکطرف تعزيرات عليه آنکشور وجود دارد، نگراني ازناحيه تسليحات اتومي، و نگراني بخاطر احمدي نژاد هم وجود دارد. اما همزمان بايد او را در موضوع با ثبات ساختن افغانستان متعهد ساخت. آيا اصلاً چنين کار پرخطر ديپلوماتيک واقعبينانه هست؟

وستروله :اين ضروري است، حد اقل تلاش براي آن ضروري مي باشد. ما در اتحاديۀ اروپا و يا در ملل متحد نيز به نتيجه اي نرسيده ايم، تا اينکه خود را در مقابل يک کشور قرار بدهيم و يا ايران را مانع استفادۀ غيرنظامي از نيروي هستوي شويم، بلکه ماهم ميخواهيم که حکومت ايران را دوباره به ميز مذاکره بکشانيم، براي همکاري، براي شفافيت، يعني به آنچه که ايران خود را مکلف ساخته است. زيرا طبعاً هر کشور ميتواند نيروي اتومي را نيز به مقاصد صلح آميز و غيرنظامي بکار برد. اما طبعاً هر کشور بايد با ادارۀ بين المللي اتومي در ويانا همکاري کند و از طريق شفافيت کامل ممکن سازد که صرف يک پروژۀ غيرنظامي مي باشد و نه اينکه تقريباً در خفا بمبي ساخته شود. همچنان اين هم لازم است که جلو آن گرفته شود. و ما مانند گذشته آماده استيم، تا با ايران مذاکرات را آغاز کنيم. از نظر من وقوع مذاکرات بين کاتي آشتون، همتاي ما از اتحاديۀ اروپا و جانب ايراني در ماه سپتمبر ممکن مي باشد. اين قابل تصور است. اين هم قابل تلاش است، اما شرط آن هم اين است که ايران هم بيش از همه همکاري کند و آماده براي شفافيت باشد، و همچنان پيش شرط هايي را براي مذاکرات همجانبه و گسترده نگذارد.

تلويزيون دويچه وله / خالد صديقي

ويراستار: رسول رحيم