فاجعه پس از فاجعه

این روز در حافظه "گری سمیلی" شدیدا ریشه دوانده است. او خاطرات حوادث یازدهم سپتمبر را که مانند یک دیو برایش است و نمی توان آنرا از بین برد، همواره با خود نقل می دهد. سمیلی که یکی از امدادگران است، به تاریخ 11 سپتامبر 2001 اضافه کاری داشت که اولین هواپیما به برج شمالی مرکز تجارت جهانی تصادف کرد و ساعتی بعد منجر به سقوط این ساختمان گردید. او با همکاری نیرو های اطفائیه، پولیس و تعداد زیادی از داوطلبان شمار زیادی از مردم را نجات داد. او می گوید: «هنگامی که برج دوم سقوط کرد من با عجله خود را بالای یک خانم انداختم و هر دوی ما جان سالم به در بردیم.»

سمیلی بار دیگر از مگر نجات یافت او بیاد می آورد: «هنگامی که برج شمالی سقوط کرد، من حدود 75 متر دور بودم و به این دلیل از مگر نجات یافتم که خود را زیر یک موتر لاری انداخته بودم.» چند ساعت بعد، دیگر امداد رسانان توانستند او را نجات بدهند. گری سمیلی دوستان نزدیک و همکاران اش را در این روز از دست داد. وی شاهد بود که چگونه نیرو های نجات از بالای اجساد می گذشتند تا کسانیکه هنوز زنده اند، نجات بدهند.

درد و رنج پس از فاجعه

تصاویر این روز سمیلی را که در نیویارک تولد و بزرگ شده، رها نمی کند. ماه ها پس از این فاجعه، او دوباره شروع به کار کرد و تجربه اش را با دیگران قسمت کرد. سمیلی در ادامه می گوید: «من مجبور بودم دوباره کارم را آغاز کنم تا قادر به ادامه زندگی باشم.» او از سن 19 سالگی وظیفه امداد رسانی را که یک کار رویایی برایش بود، آغاز کرد. اما چند سال پیش دیگر از کار دست کشید. گری سیملی به سن 48 سالگی متقاعد گردید. از آن زمان، او می گوید که بیشترین وقت اش را نزد داکتران می گذراند. او مشکلات صحی چون نگهداشتن تعادل بدن، سردردی ثابت و مشکل گرده دارد. او همچنین در پهلوی مشکلات روانی دارای یک سیستم ایمنی ضعیف بدن است و از ناحیه دیابت یا شکر نیز رنج می برد. سمیلی می گوید: «همه چیز چون یک کابوس است، هم از لحاظ جسمی واز لحاظ روحی.»

سمیلی چون هزاران امدادگر دیگر به طور منظم توسط متخصصان مورد تداوی قرار دارد. مصارف صحی او تا کنون از جانب دولت پرداخت شده است. کنگرس ایالات متحده امریکا به طور خاص برای بازماندگان یازدهم سپتمبر کمک های امدادی مالی "صندوق جبران خسارت" بالغ به 2.78 میلیارد دالر را در اختیار گذاشته بود.

امداد رسانان خود را تنها احساس می کنند

این برنامه در پایان سال 2015 میلادی به پایان می رسد. برای گری سیملی این امر یک فاجعه به نظر می رسد. او می گوید:« بیمه صحی من این مصارف صحی بالا را نمی پردازد.» مریضان مثلاً سرطانی با مشکل مشابه روبرو اند. زیرا مصارف تداوی آنها نیز بسیار بالا است. سمیلی می گوید که " بدون کمک های دولتی سه چهارم از امدادگران یازدهم سپتمبر پیش از وقت می میرند." او در ادامه می گوید اینها همه افرادی اند که مایل بودند که در یک روزی که امریکا شدیدا صدمه دیده و درتاریخ اش بی سابقه بود، از همه چیز خود بگذرند." سمیلی می گوید که "من نمی فهمم که چرا در مورد ادامه کمک ها به بازماندگان این فاجعه بحث و گفتگو صورت می گیرد."

آنچه برای این پدر خانواده که دو طفل دارد امیدواری ایجاد می کند، این است که او با این سرنوشت تنها نیست. بازماندگان دیگری نیز وابسته ی این کمک ها اند. همه با هم متحد شده اند و با کنفرانس های مطبوعاتی، نوشتن نامه به اعضای کنگرس و سنا می خواهند در این راستا تغییراتی ایجاد کنند. معلوم می شود که فعالیت های بازماندگان تاثیرات اش را وارد کرده است. نمایندگان مجلس از نیویارک و نیوجرسی نیز در حال حاضر خواستار ادامه کمک ها اند. کارولین مالونی یکی از نمایندگان دموکرات گفته است که "این کافی نیست که تنها از شجاعت امدادگران ستایش صورت بگیرد."