نگرانی از بروز امراض ساری در کشور زلزله زده نیپال

نیپال را بعد از زلزله شدید حالا شیوع امراض ساری تهدید می کند. بسیاری از کشورها و سازمان های امدادی بعد از این زلزله ویرانگر کمک فرستاده اند. قرار است امروز از آلمان پروازهای امدادرسانی بیشتری دیگر آغاز گردد.

فلیکس نویهاوس، هماهنگ کننده کمک های موسسه بین المللی رفاه کارگران حتی در جریان زلزله در کتمندو پایتخت نیپال بود. او که از دیر زمانی در نیپال زندگی می کند، در گفتگویی با دویچه وله راجع به دشواری های کمک رسانی صحبت می کند.

دویچه وله: دو روز اخیر را چگونه گذشتاندید؟

نویهاوس: بسیار بسیار گیج کننده. ما دو زلزله شدید را شاهد بودیم. آخرین آن بعد از ظهر روز گذشته بود. در جاده ها هرج و مرج عمومی حاکم است. برخی از مردم در جاده ها و پارک ها خیمه زده اند و یا در فضای باز شب و روز می گذرانند. متاسفانه، تعداد پارک ها بسیار کم است و به این دلیل بسیاری مجبور اند در خانه های شان بمانند، زیرا مکان های امن دیگر برای شان وجود ندارد. دیشب باران بسیار شدید بود. من نیز شب گذشته را با خانواده ام در خیمه ای در باغ گذشتاندم. همه ما کاملاً تر شده بودیم.

به خصوص در روستاها در منطقه "گورکا" و دیگر مناطق که در اثر زلزله سخت ضربه دیده اند، وضعیت بسیار خراب است. در این جاها حتی صد درصد ساختمان ها تخریب شده اند و مردم در حال حاضر باید بدون این که سقفی داشته باشند، روزگار بگذرانند.

در "لالیتپو" که یک شهر قدیمی سلطنتی "پتان" است و من خودم نیز در همین شهر زندگی می کنم، می توان مشاهده کرد که هیچ نوع کمکی از سوی مسئولان دولتی وجود ندارد. اردو حضور ندارد، پولیس فعال نیست، مردم به حال خودشان رها شده اند و معلومات کافی در دست ندارند. هیچ کس نمی داند که کارها چگونه پیش خواهد رفت. کمک هایی را که مردم دریافت کرده اند، از سوی ساختارهای اجتماعی جامعه مدنی صورت گرفته است. یعنی کمک خودی است.

دویچه وله: مراقبت های طبی مجروحین چگونه پیش می رود؟

نویهاوس: شفاخانه ها کاملاً پر از مجروحین اند. افراد داوطلب از بخش صحی در جاده ها با یک بکس کوچک طبی در راه اند. دیروز من با برخی از این داوطلبان صحبت کردم. آنها در بکس کوچک شان دواهایی چون پاراستامول، مسکن و بنداژهای کوچک برای پانسمان با خود دارند. آنها حتی انتی بیوتیک ندارند. ما ترس از امراضی داریم که در اثر آلودگی آب آشامیدنی و یا عفونت ها بروز می کنند. تامین آب آشامیدنی تنظیم نگردیده است، حداقل در بسیاری از نقاط کشور. بنابراین امکان بروز بیماری های ساری می رود.

دویچه وله: با در نظر داشت وضعیتی که شما تعریف کردید، کار نجات و خدمات کمکی چگونه پیش می روند. چگونه همه کارها در مجموع پیش می روند؟

نویهاوس: من می توانم بگویم که نسبتا ناهماهنگ اند. ما حمل و نقل هوایی طیاره هندی را شاهد هستیم و از دیگران را نیز که یکی پس از دیگری با طیاره های نظامی در پرواز اند. اما برای ما کاملا روشن نیست که چگونه تقسیم کار تنطیم گردیده است. ما در حال حاضر در دو روز گذشته تلاش کردیم تا کارمندان خود را پیدا کنیم. وضع همه شان خوب است. امروز روز اول است که ما سعی می کنیم همه را در دفتر با خود داشته باشیم. البته کارمندان ما نیز همه شان خانواده های خود را دارند که از ناحیه زلزله متاثر گردیده اند. در بین اعضای خانوداه های کارمندان ما مجروحین نیز وجود دارند و خانه دو تن از کارمندان ما کاملاً تخریب شده است.

ما سعی خواهم کرد که کمک های اضطراری را آغاز کنیم. امروز قبل از ظهر تلاش کردیم که با همه مسئولان دولتی در تماس شویم. ما سازمان های جامعه مدنی را به عنوان شرکای کاری در هفت منطقه با خود داریم. با این سازمان ها من شخصا روزهای شنبه و یکشنبه تماس گرفتم، آنها نیز از ناحیه زلزله متاثر اند.

دویچه وله: آقای نویهاوس که فعلاً در کتمندو هستید، کدام چیزی هم است که شمار را توانسته باشد در دو روز گذشته امیدوار بسازد؟

نویهاوس: بلی! خانه ما خراب نشده است و این مسأله شخصا به من امید داده است. واضح است که بازی کردن نقش دوگانه بسیار مشکل است. از یک طرف مراقبت از خانواده خودم و از طرف دیگر همآهنگ کردن کمک های اضطراری. در واقع برای خانواده ام وقت ندارم. هر لحظه تلفون به صدا درمی آید و باید کارها را هماهنگ کنم. اما اینکه خانه ما تخریب نشده است، قدرت و امیدواری برای آینده می دهد.