گوشه های از جنایات علیه زنان نیپال در زمان جنگ داخلی

جَیا لوینتال یکی از این زن‌ها که حالا می خواهد سرگذشت خود و زنان دیگری را بازگو کند. او با چند زن دیگر نهادی را به نام "خبرنگاران عدالت" تاسیس کرده است. خانم لوینتال آرزو دارد شمار زیاد زنان، که قربانی خشونت‌های گوناگون شده اند، او را حمایت کنند، اما بسیاری از این زنان تا به حال سکوت می کنند.

یکی از  زنان زجر کشیده قصه می کند: "مرا در یک اتاق تاریک در قرارگاه پولیس زندانی کرده بودند؛ نمی دانستم که شب است یا روز. من روی زمین بدون فرش، زیر زینه می خوابیدم. آنها به من بسکویت برای خوردن می دادند و همواره آب سرد بر سرم می ریختند."
او که حالا ۲۸ ساله است و نمی خواهد نام اش را افشا کند، در آن زمان در سال ۲۰۰۳، ۱۴ ساله بود که مأموران پولیس به خانه آنها رفته و او را در برابر چشمان پدر و مادرش با خود برده بودند، به اتهام اینکه او گویا مائوئیست است و از شورشیانی حمایت می کند که سال ها علیه سربازان شاه نیپال به منازعه خونین دست زده اند. این زن می گوید: "من حتی نمی دانستم که مائوئیست بودن چه معنا دارد."

مردم ملکی بیشماری در نیپال حین ده سال جنگ داخلی، میان جبهه های جنگ بین شورشیان و نظامیان قرار گرفتند. براساس اظهارات حکومت حدود ۱۷ هزار تن در برخورد های مسلحانه کشته شدند. هرچند در میان هزاران قربانی جنگ که زنده مانده اند، قبل از همه شمار زیادی زنان هستند، اما به ندرت کسی از وضعیت آنها با خبر است، زیرا این زنان جرئت نمی کنند آنچه را تجربه کرده اند، بازگو کنند.
یک زن جوان می گوید، من هیچ گناهی نداشتم؛ آنها مرا زندانی کردند و روزانه شکنجه ام می کردند. "آنها لباس تنم را پاره کردند و به سینه ام دست درازی کردند. آنها مرا آزار و اذیت کردند، هم جسماً و هم روحاً. آنها مرا با تفنگ شان می زدند، مو های مرا می‌کشیدند."
این شکنجه ها حدود یکماه دوام کرد، تا این که مادر و معلم او موفق شدند او را نجات دهند. اما چند روز بعد تر بار دیگر سربازان در برابر خانه آنها نمایان شدند تا او را با خود ببرند. او فرار کرد و مدت یک و نیم سال نزد خویشاوندانش پنهان شد.
امروز او یک زن جوان است، اما تجارب ناگوار او را آرام نمی گذارد. او می افزاید: "زمانی که زندانی بودم، فکر می کردم که هرگز خانواده ام را نمی بینم."
او بعد از پایان جنگ ها، هیچ جبران خساره یا  عدالت برای آنچه در حق او به عنوان یک دختر نوجوان گذشته است، دریافت نکرده است، با آنکه او بار ها نزد ادارات مسئول و یا به کمیته محلی صلح مراجعه کرده است. تا آنکه او بالاخره راه دیگری را انتخاب کرد تا مردم را متوجه سرنوشت اش کند و شاید به قربانیان دیگر نیز کمک کند تا جرئت بازگو کردن تجارب تلخ شان را بیابند.
او داستان اش را به نهاد "خبرنگاران عدالت" که توسط  جَیا لوینتال و شمار دیگر زنان نیپال تاسیس شده است، بازگو کرده است. لوینتال عضو و رئیس یک سازمان زنان به نام "قصه خانه" نیز است که در سال ۲۰۱۲ ایجاد شده است. هدف آنها این است تا زنان را از نقش "قربانی بودن" بیرون کنند و به  آنها حق سخن گفتن بدهند.
لوینتال با اشاره به مشکلات این سازمان توضیح می دهد که زنان در یک جامعه مردسالار مانند نیپال، فاقد لابی و از حمایت پیهم محروم هستند. این در حالی است که جنایت هایی که در حق آنها در جریان جنگ داخلی صورت گرفته است، به ندرت مستند سازی شده است. او می افزاید: "ما هیچ ارقام قابل اعتمادی در دست نداریم که چه شماری از زنان مورد شکنجه قرار گرفته اند. به خصوص در موارد خشونت های جنسی، بسیاری از زنان جرئت نمی کنند آنرا به زبان بیاورند. آنها از منزوی شدن و بدنام شدن و برچسب خوردن هراس دارند. آنها حتی تجارب تلخ شان را از خویشاوندان خود نیز پنهان می کنند."