جمیله بیاض: می خواهم برای زنان امیدواری ایجاد کنم

سمونیار جمیله بیاض 30 سال پیش به نیروهای پولیس پیوست و آمریت یکی از مزدحم ترین حوزه های خرید و فروش در شهر کابل را دارد.

خانم بیاض روز چهارشنبه در مصاحبه ای با خبرگزاری رویترز ابراز امیدواری کرد تا به زنان دیگر امید و الهام بدهد که سهم ناچیز شان را در دوران بعد از طالبان در صفوف پولیس بهبود ببخشند. زیرا با وجود اعلانات مکرر برای استخدام زنان در پولیس، شمار شان هنوز بسیار اندک است.

او از این صحبت می کند که چگونه تقررش در این پست به دیگر زنان شجاعت می بخشد و یک افسر آرزومند قبلاً با درخواستی به دفترش آمد: «یک زن آمد و بسیار با اشتیاق حرف می زد و گفت هنگامی که مرا در تلویزیون دید، تشویق شد که به حیث یک پولیس زن کار کند. من متعجب شدم». بیاض در اتاق اش که با گل های تبریکی و حسن نیت تزیین شده است، گفت: «اولویت من حفاظت از زنان و کمک در جلب آنها به وظیفه پولیس است».

پیوستن به پولیس در افغانستان کار شجاعانه اما پرخطری است. کار کردن با یک مرد غیر از اقارب خود در جامعهء عمیقاً محافظه کار، زنان را در معرض انتقاد قرار می دهد و غالباً با بدرفتاری هایی از جانب همکاران مرد مواجه می سازد.

با این هم خانم بیاض چهار محافظ شخصی دارد که در مقایسه با افسران مرد، شمار شان دو چند است. همچنان او موتر زره پوش دارد. بیاض گفت: «من می دانم که در این وظیفه خطرها و تهدیدهایی وجود دارد، اما من پروای آنها را ندارم. من خودم را به کارم متمرکز می سازم که چگونه امور را بهتر بسازم».

هنگامی که ائتلاف نظامی زیر فرماندهی ایالات متحده امریکا در سال 2001 طالبان را از قدرت برکنار کرد، ایجاد یک نیروی پولیس زنانه برای تامین برابری زنان یک موفقیت مهم شمرده می شد.

زنان که در زمان طالبان مجبور شده بودند از سر تا پا خود را بپوشانند، نمی توانستند به تنهایی از خانه بیرون روند. آنها از درس و تعلیم محروم شده بودند و بعد از سقوط رژیم طالبان قرار بود آزادی های اساسی شان را به دست آورند، اما دست آوردها هنوز محدود اند.

زنان پولیس زیر حمله قرار دارند

زنانی که مقام های بلند رسمی دارند، غالباً مورد حمله شورشیان یا خویشاوندان مرد محافظه کار شان قرار می گیرند. زنان پولیس در برخی موارد هدف حملات بسیار مرگباری قرار گرفته اند. در ولایت هلمند در جنوب افغانستان یک افسر بسیار ارشد پولیس زن سال گذشته کشته شد و جانشین اش نیز عین سرنوشت را داشت.

شمار افسران پولیس زن در افغانستان 1700 نفر است که پایین تر از هدف تعیین شده توسط حامد کرزی، یعنی 5000 نفر برای پایان سال 2014 می باشد.

سمونیار جمیله بیاض، قبلاً در نیروی توظیف عدالت جزایی کار می کرد که هدف آن کشف قاچاقبران است. او مانند بسیاری افسران زن یونیفورم نمی پوشید، زیرا این راه مطمئنی برای جلب توجه ناخواسته می باشد.

اکنون او کرتی آبی تیره با نشان درخشان مخصوص افسران و پتلون می پوشد. او که از سال های 1980 به این سو شاهد تشنجات و آشوب های شدید اجتماعی بوده است، در جریان دهه اشغال شوروی در میدان هوایی کار می کرد. او می گوید که آن وظیفه اش از ماموریت کنونی اش آسان تر بود. در دوران طالبان او مصروف پرورش پنج طفل اش در خانه بود.

با بروز تحولاتی در افغانستان که خارجی ها آمادگی خروج را می گیرند، خانواده اش حامی وی می باشد، هرچند از خطراتی که تهدیدش می کنند به خوبی آگاه می باشد.

او می گوید: «رفتار مردم در برابر زنان بسیار تغییر کرده است و بسیار تندرو شده اند. شوهرم و فرزندانم در مورد شغل من دچار تشویش اند. اما به خاطر این که آنها چنین می گویند، من نمی توانم به سادگی ترکش کنم».

کمبود کارمندان زن یکی از بزرگترین چالش هایی است که در برابر سازماندهندگان انتخابات ریاست جمهوری در ماه حمل قرار دارد. مراکز رأی دهی زنان و مردان از هم جدا اند و به قریب 12 هزار زن نیاز است که تفتیش بدنی زنان را انجام دهند تا حمله با بمب صورت نگیرد. اما کمتر از 2000 پولیس در دسترس قرار دارد.

این در حالی است که یک درصد افسران پولیس افغانستان را زنان تشکیل می دهند. فرهنگ معافیت در نزد افسران مردی که پولیس های زن را اذیت می کنند، در جایش باقی مانده است.

الیزابت کامرون، مشاور ارشد سازمان غیردولتی اکسفام در افغانستان از طریق تلفون گفت: «مطمناً هیچ کسی مورد بازخواست قرار نگرفته است. آنچه عادتاً اتفاق می افتد افزایش فشار بر زنان است تا از شکایات شان منصرف شوند».

او افزود: «داشتن یک زن به عنوان آمر یک حوزه چیز بسیار خارق العاده ای است و علامت قوی به پولیس های زن در کابل و همه پولیس های زن می فرستد».