دشواری امرار معیشت در مهاجرت: رستورانت خانوادگی افغانی
۱۴۰۲ تیر ۱۶, جمعه
او می‌گوید روزی تصمیم به مهاجرت گرفتند که دخترش در روز امتحان صنف دوازدهم با چشم گریان به خانه برگشت، چون طالبان مانع ادامه تحصیل آن‌ها شده بودند.
او در افغانستان معلم بود و شوهرش در یک بانک کار می‌کرد، اما در دنیای مهاجرت حیران ماندند که معیشت زندگی شان را چگونه تامین کنند.
او از شب و روز تاریک مهاجرت شکوه می‌کند و می‌گوید که پس از مشورت با همسر و فرزندان خود تصمیم گرفتند با همکاری خانواده ۱۲ نفری یک رستورانت خانوادگی را در اسلام آباد باز کنند.
مرتبلط: شهرک قالین‌بافان افغان در پاکستان؛ کار سخت با مزد ناچیز
آن‌ها در این رستورانت انواع غذاهای افغانی مانند قابلی پلو، منتو، آشک، بولانی و شماری از غذاهای دیگر را آماده کرده و به بازار عرضه می‌کنند.علاوه بر این، فرمایشات را نیز می‌پذیرند و غذا را در خانه آماده کرده و به مشتریان می‌رسانند.
از آشپز گرفته تا خدمه «صالح فامیلی رستورانت» را اعضای ۱۲ نفری این خانواده تشکیل می‌دهند و هیچ کارمند دیگری ندارند.
زلمی صالح، همسر عارفه می‌گوید: «شرایط ایجاب می‌کرد که زن و مرد، خرد و بزرگ مشترکاَ کار کنیم. دیگر مهم نبود رشته کاری هر یک ما چه است یا سویه تحصیلی ما در کدام حد است. برای بهبود وضعیت زندگی و رهایی از غم مهاجرت غذا می‌پذیم تا بتوانیم در کنار خدمت به افغانان مهاجر، برای آینده خود نیز دست‌آوری داشته باشیم.»
این خانواده می‌گوید این کار شان مورد قدردانی دیگر افغان‌های مهاجر قرار گرفته و شماری از خانواده‌های مهاجر دیگر نیز در محله شان به کسب و کارهای کوچک روی آورده اند.
صالح می‌گوید: «از تجربه جدید ما راضی هستیم و این کار سرگرمی برای خود و خانواده ام شده است و حد اقل در جریان روز غم و اندوه دوری از وطن را فراموش می‌کنیم.»
ازآن جایی که غذاهای افغانی علاقه مندان زیادی دارد، مشتریان غذاهای دست پخت خانم عارفه نیز با گذشت هر روز افزایش می‌یابد و در کنار افغانان، پاکستانی‌ها نیز از غذاهای خوشمزه افغانی این رستورانت لذت می‌برند.
خانم صالح می‌گوید در تلاش است به منوی غذایی رستورانت خود تنوع ببخشد و به این هدف در مورد انواع غذاهای خارجی نیز از صفحات اینترنتی معلومات جمع‌آوری کرده است.
عارفه صالح می‌گوید به دلیل محرومیت فرزندان‌اش از آموزش و تحصیل دست به مهاجرت زد، اما هنوز زمینه آموزش و تحصیل برای آن‌ها میسر نیست و فرزندان‌اش تنها به کورس زبان می‌روند.
مرتبط: با وجود شرایط دشوار در پاکستان، مهاجرت افغان‌ها ادامه دارد
این معلم سابق با این همه نسبت به آینده ناامید نیست و می‌گوید که در وضعیت جاری، زنان حوصله مند بمانند و نباید ناامید شوند.
او وقتی از محدودیت‌های وضع شده از سوی طالبان بر زنان و دختران سخن می‌گوید، آهی سرد می‌کشد و این شعر را زمزمه می‌کند: «بترس از آه مظلومان که هنگام دعا کردن/ اجابت از در حق بهر استقبـال می‌آیـد.»
او از جمله مهاجرانی است که فعلاً دورنمایی برای رفتن به کشورهای غربی و زندگی در رفاه ندارد، اما هر لحظه امیدوار است تحولی ایجاد شود که دوباره به وطن و وظیفه اصلی معلمی برگردد.