فرهنگ خوش آمدید: انتظار در پشت سیم های خاردار

این می تواند آینده مدیریت پناهجوی در آلمان باشد. در حاشیه شهر بامبرگ در شمال بایرن که شامل فهرست میراث های فرهنگی جهان است، یک پسته کنترول ساخته شده است که توسط نگهبانان یک ساختمان احاطه شده توسط سیم خاردار محافظت می شود. این ساختمان بزرگ زمانی سربازخانه اردوی ایالات متحده امریکا بود که سینما، سوپرمارکیت و باشگاه نیز داشت. در حال حاضر به عنوان پناهگاه پناهجویان از آن استفاده می شود. خیابان ها به نام های درختان مسما گردیده اند. نگهبانان در همه جا وجود دارند. اینجا مرکز اولیه پذیرش پناهجویان "اوبرفرانکن" است.

اشتفان کروگ زمانی که ما را به یک آپارتمان طبقه ی پایین هدایت می کند به کلید نیاز ندارد. او که رئیس اداره پناهندگی در "اوبرفرانکن" است، توضیح می دهد که در اینجا در همه جا چنین است.(دروازه ها قفل نمی شوند) او در ادامه می گوید که "ما این کار را به دلیل امنیت ساکنان این اردوگاه انجام می دهیم."

این محل اقامتی که برای ما نشان داده می شود، چهار اتاق خواب، یک تشناب، یک برنده کوچک و یک سالون مشترک دارد. در آشپزخانه یک چایجوش برقی گذاشته شده است. کروگ می گوید که در این "آپارتمان ها تا ۱۶ نفر جا داده می شوند. فکر می شود که جا برای ۱۶ نفر بسیار تنگ است اما ما برای هر نفر ۷،۱ متر مربع محاسبه کردیم، مساحتی که از طرف وزارت امور اجتماعی برای مسکن های جمعی تعیین شده است."
اداره کروگ تلاش می کند که در یک فضای کوچک مردم بتوانند تا حد ممکن با هم زندگی آرام داشته باشند. او می گوید: «ما توجه داریم که یک زندگی همگن در اینجا برقرار باشد، به نزدیکی فرهنگی و یکجایی خانواده ها توجه می کنیم." کروگ از این نتیجه کاملا راضی است.

غذای حلال

در سالون غذاخوری این اردوگاه همزمان می توانند هزار نفر یکجا غذا صرف کنند. همه مواد غذایی حلال اند، اما کسانی که گوشت خوار نیستند، می توانند غذای بدون گوشت داشته باشند. در اردوگاه اولیه پناهجویان در "اوبرفرانکن"، به هرچیزی که یک پناهنده به نظر حکومت ایالتی نیاز دارد، موجود است: پناهجو می تواند در اینجا درخواست پناهندگی اش را بدهد و با تکنولوژی مدرن بررسی می گردد و تیلفون همراه اش نیز ارزیابی می گردد.

محکمه اداری و همچنین اداره مرکزی مهاجرت در این تاسیسات بزرگ شعبه دارند. در بلوک (ای)یک دفتر رفاه اجتماعی موجود است. به نظر کروگ در اینجا ما شاهد "پیشرفته ترین تخنیک هستیم". او می گوید که "اگر ما این راه را پیش بگیریم که پناهجویان را در اردوگاه ها یا تاسیسات بزرگ جابجا سازیم، پس این مکان به یقین یک نمونه خوبی است."

مسیری را که آلمان در قبال مراقبت از پناهجویان می خواهد طی کند، در حال حاضر به دلیل تشکیل نشدن حکومت جدید در برلین، کاملا مشخص نیست. اما حتی قبل از مذاکرات مقدماتی به هدف تشکیل ائتلاف احتمالی، انگلا مرکل صدراعظم آلمان و حزب اش "دموکرات مسیحی" (سی. دی. یو.) و حزب خواهری اتحادیه دموکرات مسیحی بایرن (سی. اس. یو.) موافقت کرده بودند که در آینده باید چیزی شبیه این مرکز در بامبرگ برای پناهجویان ایجاد گردد. یعنی همه کارها در یک مکان انجام شود. گفته شده است که این طرح کارآمد است و بالاترین درجه کنترول را بالای افرادی که امیدوارند در آلمان یک زندگی امن تر و بهتر داشته باشند، ممکن می سازد. کسانی که حق حفاظت را دریافت می کنند، از اینجا منتقل خواهند شد. دیگران در آنجا منتظر اخراج شان می مانند.

برای بعضی خوب، برای تعدادی دیگر یک بن بست

بسیاری از کسانی که در اینجا زندگی می کنند نظر متفاوت در مورد این مدل پذیرش دارند. مردی را که در آغاز ملاقات کردیم در وقت غذای چاشت دوباره مقابل شدیم. او گفت: «من از کازابلانکا از مراکش هستم." او معتقد است که در اینجا همه چیز خراب است. از نظر او نگهبانان بی ادب هستند، غذا هم بد است. وقتی که او این همه را توضیح می دهد، گروهی از مردان جوان مراکشی دور او حلقه می زنند. آنها هم به گفته های او موافق هستند. یکی می گوید: "ما بسیاری چیزها در سر داریم، فقط فرصتی به ما بدهید!" این مرد در ادامه می گوید که امید خود را از دست نمی دهد: "من جواب  رد گرفتیم." او تا زمانی که اخراج نشده است، در همین مرکز به سر می برد.

ممکن است که ساکنان ناراضی، یا پناهجویانی که رد شده اند، در مورد این مکان منفی صحبت کنند. اما حقیقت چیست؟ مارکوس زیبرت می گوید: "شما می توانید انسان ها را برای دو هفته در اینجا نگهداری کنید." زیبرت به عنوان مسئول دفتر کاریتاس برای مشاوره اجتماعی پناهندگی همه در یک مکان کار می کند.

او می گوید، در اینجا افرادی هم حضور دارند که مجبور هستند چند ماه در اینجا بمانند، این امر را باید متوجه باشیم. او در ادامه می گوید که این انسان ها هیچ دروازه را نمی توانند در عقب شان قفل کنند، حریم خصوصی ندارند، زندگی شان را خودشان نمی توانند شکل دهند. زیبرت همچنین می گوید که  در واحدهای کوچکتر سازماندهی آسان تر خواهد بود: "و همچنین باید به یاد داشته باشیم که این مکان بزرگ برای شهر بامبرگ یک چالش بزرگ است."

شهرداری بامبرگ تا اندازه ای مشکل پناهجویان را با ایجاد این اردوگاه یا تأسیسات پذیرش در حاشیه غربی شهر حل کرده است.

هر یک ساعت یک بس در برابر این تاسیسات می ایستد و پناهجویان با آن در داخل شهر می روند. ساکنان و صاحبان مغازه ها در این مسیر، از پناهجویان شکایت دارند. احصائیه ها در مورد جرایم نشان دهنده افزایش جرم و جنایت در این منطقه اند. مردم منطقه تمایل زیادی برای تماس با پناهجویان از خود نشان نمی دهند.

دیوید در کنار ایستگاه بس ایستاده است. این مرد ۳۷ ساله از غنا می گوید: "من بیشتر اینجا باقی می مانم و در اردوگاه وقت ام رامی گذرانم." او می گوید بدون این هم پول ندارد که برای خرید به شهر برود. دیوید هنوز در مورد درخواست پناهندگی اش جوابی بدست نیاورده است. اما اکثر هموطنانش رد می شوند. او می گوید: "من دعا می کنم که اقتصاد آلمان بهتر شود، زیرا می خواهم اینجا زندگی کنم."

کادی، یک پناهجوی دیگر از سنیگال به ما نزدیک می شود و می گوید که "من از یک سال به این طرف اینجا هستم. من جواب رد گرفتم." او در واقع فقط در انتظار اخراج اش است، اما این برای سنیگالی ها پیچیده است. زندگی در این اردوگاه پس از جواب منفی برای پناهجویان رده شده مشکل است. آنها دیگر پول نقد بدست نمی آورند. کادی از زندگی روزه مره اش در این اردوگاه قصه کرده می گوید که همیشه با دیگر ساکنان و نگهبانان تنش وجود دارد: "ما نمی توانیم از اینجا برویم، نمیتوانیم کار کنیم. زندگی ما به هدر می رود."

nka, af (Heiner Kiesel)