وضعیت تن فروشان تایلندی در آلمان

آنان در آغاز یک رویا دارند: یک قطعه زمین، یک خانه شخصی و این امکان که بتوانند شاید فرزندشان را به دانشگاه بفرستند. اما واقعیت تلخ خلاف این رویاها است؛ آنها نه کاری می یابند و نه پولی به دست می آورند. هزاران زن تایلندی با این وضعیت به خوبی آشنا هستند. آنها برای برون رفت از آن فقط یک راه را می بییند و آن فروختن تن شان است.

تاهنوز روشن نیست که چه تعداد زنان تایلندی از طریق تن فروشی زندگی می کنند. وزارت صحت در بانکوک، پایتخت تایلند شمار آنها را در سال ۲۰۱۵، بیش از ۱۲۰ هزار نفر ثبت کرده است.

اما لیز هیلتون این رقم را بسیار کم می داند. او که در سازمان غیردولتی بنیاد توانمند سازی "Empowerment Foundation" فعال است، بیش از ۳۰ سال می شود که در راستای بهبودی کیفیت زندگی روسپی ها در کشورش تلاش  می کند. به قول این خانم فعال، رقم تن فروشان زن در کشورش ۳۰۰ هزار نفر است. او می گوید: «سن حد اوسط آنها تا ۲۵ سالگی است. اما بعضی از زنان حتی با بیش از سن ۶۰ سالگی نیز به این کار مشغول اند».

هیلتون می افزاید که این زنان زندگینامه مشابه دارند: بیش از سه چهارم آنها مادران بدون شوهر هستند که باید کودکان شان را بزرگ و تربیه کنند و همزمان باید به غم والدین شان نیز باشند: «آنها غالباً پیش از آن به کارهای گوناگون مشغول بوده اند که می توانستند به آنها بدون شایستگی های آموزشی دست یابند، مثلاً آنها در فابریکه و یا مزارع برنج کار می کردند».

رویاهای خطرناک

بسیاری از این زنان به شهرهای بانکوک، پاتایا و یا دیگر شهرهای بزرگ این کشور جنوب شرق آسیایی می روند. آنها در جاده ها و یا روسپی خانه ها کار می کنند و در خدمت مردان تایلندی و یا جهانگردان سکس قرار می گیرند. شماری هم به خارج به طور مثال به آلمان می روند. آنها فکر می کنند که برای مدتی در آنجا کار می کنند و می توانند با کمی پس انداز، دوباره با تایلند برگردند و وضعیت اقتصادی خانواده شان را تامین کنند.

زنان برای تحقق این رویایشان، مجبور به قبول همه خطرها می شوند. بسیاری از آنها سرنوشت خود را به دست قاچاقبران انسان می گذارند.

خانم اورسا لدسریسونتاد که در سازمان "بنیاد برای زنان" در تایلند فعال است، می گوید که اکثر این زنان آگاهند که چه نوع کاری در آلمان به انتظار آنها است. او توضیح می دهد: «بسیاری از این زنان می دانند که آنها در پیشه سکس مشغول خواهند شد. آنها آماده اند که در آلمان برای پول تن فروشی کنند. اما البته آنها به بهره کشی راضی نمی شوند. برای این زنان روشن است که ماه ها باید قرضه های شان را به قاچاقبران انسان و دلال های سکس بپردارند. اما آنها فکر می کنند که بعد از آن می توانند پول برای خودشان جمع و ذخیره کنند. اما البته بعضاً قرضه های آنها تمامی ندارد».

این گزارش ها، با داده های اداره جنایی آلمان فدرال تطابق دارد. این اداره هر سال گزارشی درباره وضعیت قاچاق انسان ها را نشر می کند. در گزارش آنها از سال ۲۰۱۶ آمده است: «بیش از یک چهارم قربانیان (۲۸ درصد) با تن فروشی راضی هستند. اما تجربه نشان می دهد که در اغلب موارد این قربانیان در مورد شرایط واقعی مانند نوع و میزان عملکردهای روسپیگری و نیز درآمدهایشان فریب می خورند».

نیرنگ های برای گرفتن ویزا

پیشرط های معامله و پرداخت ها تنها توسط تاجران انسان ها تعیین می شود. لیز هیلتون از سازمان غیردولتی "بنیاد توانمند سازی" زنان توضیح می دهد: «زنان به قاچاقبری پول پرداخت می کنند که برای آنها ویزا، مقدمات و همچنان کار را در آلمان هماهنگ کند و آنها را از دستگیری توسط پولیس و ادارات مهاجرت حفظ نماید».

برعکس تن فروشان زن از کشورهای رومانیا، بلغاریا که به عنوان شهروندان کشورهای عضو اتحادیه اروپا به ویزا نیاز ندارند، زنان تایلندی به ویزا و اسناد سفر ضرورت دارند. آنها با کمک قاچاقبران و ویزاهای جعلی توریستی به آلمان سفر می کنند.

زنانی که موفق به آمدن می شوند، اکثراً کاملاً وابسته هستند. آنها نمی توانند آلمانی حرف بزنند و تفهیم کنند. آنها می توانند با قاچاقبران تایلندی شان از طریق زبان تفاهم کنند، قسمی که اداره امور جنایی آلمان فدرال نوشته است؛ زیرا آنها "با عاملین غالباً از نگاه قومی، فرهنگی یا ملی اشتراک دارند، چیزی که وابستگی این زنان را به آنها مساعد می کند".

اما چانس ها برای ماندن این زنان در آلمان بسیار کم است. آنها اکثراً دوباره به تایلند برگشت داده می شوند. در آنجا سازمان هایی مانند "بنیاد توانمند سازی"، به این زنان کمک می کنند. هیلتون می گوید: «زنانی که ما با آنها حرف می زنیم، غالباً خشمگین هستند»، زیرا آنها حس نمی کنند که بعد از واقعه دردناک دستگیری و بعد اخراج، به آنها کمک می شود.

Felden, Esther / Conrad, Naomi