«پیشرفت درمذاکرات طالبان و امریکا»

گفته می شود که مذاکرات پنهانی میان طالبان وایالات متحده امریکا ، درآلمان وقطر صورت می گیرد، اما چشم انداز پایگاه های دایمی ایالات متحده امریکا این مذاکرات را بسیار مناقشه انگیز ساخته و نشست ها هنوز به مذاکرات جدی برای پایان دادن به جنگ ده ساله تبدیل نشده اند.

گایلس دورونسورو، تحلیلگر موسسه " کرنیجی اندرومینت فار پیس " گفته است که تابستان سال 2012 عملاً مهلتی پنداشته می شود که برای یک راه حل صلح آمیز لازم است . دراین تاریخ شمار سربازان ومنابع مالی برای نیروهای زیرفرماندهی ناتو درافغانستان به یک سوم آن کاهش می یابد.

دورونسور، می گوید:«پس ازآن مذاکرات به دلیل فشارهایی ازجانب طالبان بسیار دشوار خواهد بود». او معتقد است که با بیرون رفتن نیروهای غربی از افغانستان حملات طالبان افزایش می یابد ، اما درعین زمان می افزاید با اینهم مذاکرات صلح پیش می روند.

اما او اذعان می کند که کلید هرگونه پیشرفتی، کمک پاکستان به این مذاکرات است، زیرا در مناطق مرزی این کشور پناهگاه های طالبان و آن گروه های مرتبط با القاعده وجود دارند که تاحال کدام آمادگی ای برای به زمین گذاشتن سلاح های شان نشان نداده اند.

دورونسورو علاوه می کند:«درصورتی که پاکستان از آنها تقاضا بکند، چرا طالبان مذاکره نکنند؟ ، آنها می توانند رسمیت بین المللی بیابند، پول به دست بیاورند وهر روز بمباران نشوند».

اما او می گوید:« طالبان با حامد کرزی رییس جمهور افغانستان مذاکره نخواهند کرد ، زیرا مسئله کلیدی دراین مذاکرات بیرون رفتن نیروهای خارجی می باشد».

دورونسورو، همچنان می گوید:« وپایگاه های امریکایی یک مسئله اساسی بحث دراین مذاکرات می باشند». او می گوید پاکستان شاید به حضور محدود نیروهای خارجی برای مقاصد ضد تروریستی موافقت کند.

احمد رشید، خبرنگار و کارشناس امور منطقه در روزنامه فایننشل تایمز، اشارت به تماس های سطح پایینی طالبان وایالات متحده امریکا کرده است. او می گوید نخستین مذاکرات رویاروی در ماه نومبر سال 2010 درشهر مونشن آلمان صورت گرفته است.

احمد رشید گفته است: درمذاکرات 11 ساعته بین طالبان ومقامات ایالات متحده امریکا، ریاست اجلاس را یک دیپلومات آلمانی داشت ودرآن مقامات قطری نیزشرکت کرده بودند.

دومین دور مذاکرات باطالبان درماه فبروری درقطر صورت گرفته است وسومین دور مذاکرات درماه می در آلمان برپا شده است. به گفته احمد رشید، درهرسه مذاکره عین شرکت کنندگان حضور داشته اند وطالبان بر آزادی زندانیان و حذف تحریم ها اصرار می ورزیدند.

کرزی، به مفکوره معامله با طالبان درسال گذشته توجه کرد و آن ها را « برادر» خطاب کرد. کرزی حتا درمراسم تدفین برادرش درهفته گذشته که توسط سرکرده محافظانش به دستور شورشیان به قتل رسید، بازهم تقاضای صلح کرد.

شورای عالی صلح 70 عضوی که سال گذشته توسط کرزی تاسیس گردید، تاهنوز دستاورد بزرگی درمذاکره با طالبان نداشته است.

توماس روتیگ، تحلیلگر افغانستان منسوب به گروه تحلیلگران افغانستان که مرکز آن درکابل می باشد، براین نظراست که قدرت طالبان برای مذاکره، «با نبود یک بازوی سیاسی» که به نمایندگی ازطالبان حرف بزند «مشکل می شود».

یک دیپلومات غربی به شرط فاش نشدن نامش، گفته است: معلوم نیست که آیا طالبان برای مذاکرات آماده می باشند ویانه، چه آنها در مورد پایگاه های امریکایی دچار شک وتردید اند.

این دیپلومات می افزاید: «برخی کانال های ارتباطی درسطح کاملاً بلندی وجود دارند، اما تا به حال برای ما معلوم نیست که آیا کسانی که دراین مذاکرات شرکت می کنند، مجوزی هم برای اینکار دارند».

این دیپلومات مشکل پاکستان با طالبان را چنین ارزیابی می کند: «پاکستان می ترسد که هر گاه دست از حمایت طالبان بردارد، آن ها برعلیه خودش دست به اقدامات بزنند».

فرانس پرس / رسول رحیم

ویراستار: مهرنوش انتظاری