آتش المپیک دامن مجلس آلمان را هم گرفت

زمانی‌که آتش اختلافات در تبت گر گرفت، شایعاتی در مورد لزوم تحریم بازی‌ها به گوش می‌رسید. با به حرکت درآمدن مشعل به سوی ۵ قاره و دامنه‌دار شدن اعتراض‌ها در مسیر، خبرهایی در مورد تغییر یا حذف بخش‌هایی از مسیر برنامه‌ریزی شده منتشر شد. هر دوی این شایعات اما تکذیب شدند.

اما این را نمی‌توان شایعه دانست که المپیک ۲۰۰۸، المپیکی سیاسی است. سیاستمداران بسیاری از ابتدای بالاگرفتن اختلافات، به رفتار چین در تبت واکنش نشان داده‌اند. گوردون براون، نخست وزیر انگلستان، اعلام کرده است که در مراسم افتتاحیه‌ی بازی‌ها شرکت نخواهد کرد.

هیلاری کلینتون، سناتور دموکرات آمریکایی، اقدام براون را ستوده و از بوش نیز دعوت کرده است تا واکنشی مشابه نشان دهد. وی هم‌چنین از رقیبان انتخاباتی خود، باراک اوباما و جان‌مک‌کین انتظار دارد که نظر او را تأیید کنند.

اعتراض سیاسی در دل رقابت‌های غیر سیاسی؟

آتش المپیک پکن، دامن کمیسیون ورزش مجلس آلمان را هم گرفته است. گروهی از ورزشکاران آلمان در روزهای اخیر اعلام کرده‌اند که قصد دارند اعتراض خود به وقایع تبت را در زمان برگزاری بازی‌ها نشان دهند. آیا در دل المپیک که صفت "صلح" را یدک می‌کشد، می‌توان رفتار سیاسی از خود نشان داد؟ این سؤالی است که کمیسیون ورزش مجلس آلمان از کمیته‌ی المپیک این کشور پرسیده است.

کریستیان زاکس، نماینده‌ی رئیس کمیته‌ی المپیک آلمان، معتقد است که می‌توان در رقابت‌های المپیک، رفتار سیاسی بروز داد به شرطی که این رفتار در چارچوب منشور المپیک باشد.

البته این کار چندان ساده‌ای نیست. بر اساس منشور المپیک، هر گونه رفتار سیاسی، مذهبی یا نژادی در ورزشگاه‌ها و دهکده‌ی المپیک ممنوع است و متخلفان از بازی‌ها اخراج خواهند شد.

مانفرد فن ریشت‌هوفن، رئیس افتخاری کمیته‌ی المپیک آلمان، که در جلسه‌ی روز چهارشنبه‌ی (۹ آوریل) کمیسیون ورزش مجلس آلمان حضور داشت، می‌گوید: «در بازی‌ها سابقه داشته است که گروهی از ورزشکاران، با بازوبندهای خاص، اعتراض خود را به موضوع مشخصی اعلام کرده‌اند که البته باید در مورد نوشته‌ی روی بازوبندها احتیاط کرد» .

وی هم‌چنین استفاده از پیراهن‌‌های ورزشی خاص را هم مجاز می‌داند. از نظر یکی از اعضای حزب سبزها، می‌توان واژه‌ی "حقوق بشر" را، به زبان‌های انگلیسی و چینی، بر روی پیراهن ورزشکاران چاپ کرد.

رئیس کمیسیون ورزش مجلس آلمان، در پایان تأکید می‌کند که راهکار مناسب، باید پیش از آغاز رقابت‌ها، به ورزشکاران ارائه شود. به زعم او نباید تنها به ورزشکاران گفت که چه رفتار و سخنی ممنوع است؛ بلکه چگونه می‌توان اعتراض را نشان داد.