آزادی زندانیان فلسطینی، صدقه اسرائیل
۱۳۸۶ تیر ۵, سه‌شنبه
تفسیری از پتر فیلیپ:
قرار است ۲۵۰ زندانی فلسطینی از زندان اسرائیل آزاد شوند. این ملموس‌ترین نتیجه‌ی گفتگوهای شرم‌الشیخ در مصر است. نخست وزیر اسرائیل، اهود المرت، وقتی در خصوص انتظارات زیاد درباره‌ی این گفتگوها، هشدار داد، اغراق نکرد. ولی خود او هم در این ماجرا دست داشت: آزادی اعلام شده، حاصل توافق‌های ناشی از نشست شرم الشیخ نیست، بلکه این باید به عنوان نشان نیت خیر اسرائیل تلقی شود. این نشانه اما می‌توانست اندکی بلندطبعانه تر عرضه شود: در حال حاضر بیش از ده هزار فلسطینی، در بند اسرائیل‌اند و آزادی۲۵۰ تن از آنان تنها ۲/۵ در صد این کل را دربرمی‌گیرد.
گفتگوی بین محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین و اهود المرت، اصلاً درباره ی موضوع‌های اساسی نبود. بلکه در این مورد بود که از عباس پشتیبانی شود و نشان داده شود که نه تنها اسرائیل، بلکه مصر و اردن نیز او را در درگیری با سازمان حماس حمایت می‌کنند. همین پیام را هم گروه چهارگانه‌ی خاورنزدیک که یک روز بعد در دارالسلام گردهم آمد، داشت. مسئله فقط این است که آیا این پیام‌ها و نشانه‌های نیت خیرکافی هستند؟
موفقیت، تضمینی برای صلح
عباس پس از نبرد قدرت آشکار با سازمان حماس در نوار غزه، تصمیم روشنی اتخاذ کرد: علیه خشونت و برای روند صلح با اسرائیل. غرب و اسرائیل او را تائید کردند و حالا او باید فلسطینی‌ها را متقاعد کند که این راه درستی است. بسیاری از آنان ولی خیلی وقت است که این امید را از دست داده‌ند که اصولاً روند صلحی امکان داشته باشد یا این روند، وضعیت آنان را بهتر سازد. برای این که این امید دوباره بیدار شود، عباس باید به گونه‌ای قاطع و منطقی پشتیبانی شود: بدتر از این که او الآن به عنوان عروسک اسرائیل و غرب ظاهر شود، ممکن نیست اتفاق بیفتد. عباس باید به عنوان طرفی باارزش‌تر و جدی‌تری در مذاکرات عمل کند و بیش از هر چیز، عباس باید بتواند، به موفقیت دست یابد.
مطمئناً خانواده‌ها‌ی این ۲۵۰ زندانی فلسطینی از آزادی آن‌ها خوشحال خواهند شد. این ولی موفقیت نیست، بلکه بیشتر یک صدقه است. در این زمینه اسرائیل باید بیشتر کار کند. و این مطمئناً بهتر خواهد بود که آزادی‌های آتی زندانیان در نتیجه گفتگوها صورت گیرد و نه به صورت بخششی یک سویه. این هم کافی نیست که اسرائیل حالا شروع کند به پرداخت مالیات‌هایی که بیش از یک سال و نیم است ضبط شده اند. این پول‌ها به هر حال به اسرائیل تعلق ندارند و می بایست خیلی پیستر از این‌ها پرداخت شده باشند. ولی اسرائیل این کار را نکرد، چون نمی‌خواست دولتی که حماس در آن شرکت داشت، پشتیبانی کند.
طرح یک دولت پایدار
آنچه که اکنون ضروری است، این گونه حرکت‌های کوچک بدون تاثیر دراز مدت نیست، بلکه باید طرحی برای یک دولت پایدار ریخته شود. این که این دولت چگونه باید باشد، مدت‌هاست که همه می‌دانند: یک دولت فلسطینی باید در کنار دولت اسرائیل در درون مرز ۱۹۶۷ به‌وجود بیاید.
محمود عباس گفتگوهای عاقلانه‌ای را آغاز کرده است. گروه چهارگانه‌ی خاونزدیک نیز باید به آن بپیوندد. می‌توان ابتکار عربستان سعودی را به‌کار گرفت که به اسرائیل قول صلح داد، به شرط این‌که این کشور مناطق اشغالی را پس بدهد. تا کنون در این باره سکوت شده است. شاید اسرائیل باید حالا دیگر به‌گونه‌‌ای جدی به این مسئله بپردازد.
Peter Philipp / امید