آغاز بزرگترین جشنواره‌ی موسیقی کلاسیک آلمان
۱۳۹۰ شهریور ۱۸, جمعه
هر سال در ماه سپتامبر و اکتبر شهر بن آلمان شاهد جشنواره‌ی بتهوون"، بزرگترین جشنواره‌ی موسیقی کلاسیک این کشور است. در جشنواره‌ی امسال که عنوان "موسیقی آینده" را یدک می‌کشد، تعداد کنسرت‌ها و برنامه‌های جانبی افزایش چشمگیری یافته است. از روز نهم سپتامبر تا نهم اکتبر، با همکاری دویچه وله، بیش از ۱۶۰ کنسرت کلاسیک و پاپ، برنامه‌های هنری گوناگون، میزگرد و سخنرانی برگزار می‌شود.
یکی از نطقه‌اوج‌های جشنواره، کنسرت "ارکستر فستیوال بوداپست" است که در روز ۱۷ سپتامبر به رهبری آهنگساز پرآوازه ایوان فیشر اجرا می‌شود.
نخستین "جشنواره‌ی بتهوون" را آهنگساز نامدار فرانتس لیست در سال ۱۸۴۵ به مناسبت هفتادوپنجمین سالروز تولد بتهوون برگزار کرده بود. به همین دلیل امسال، در دویستمین سالگرد تولد لیست، شب ۲۴ سپتامبر به کارهای او تعلق گرفته است.
جشنواره بتهوون و عراق
یکی از سنت‌های "جشنواره‌ی بتهوون" همکاری با ارکسترهای خارجی و جوان است. در سال‌های اخیر ارکستر‌هایی از ویتنام، ونزوئلا، برزیل و اروپای شرقی شرکت داشتند و امسال "ارکستر ملی جوانان عراق" دعوت شده است.
این گروه که نوازندگان آن کرد و عرب هستند، در روز اول اکتبر در سالن بتهوون شهر بن برنامه اجرا می‌کنند. از آنجا که انتظار می‌رود، شمار تماشاچیان به مراتب بیشتر از تعداد صندلی‌های سالن باشد، این کنسرت در میدان مرکزی شهر بر پرده‌های بزرگ نشان داده می‌شود.
ایلونا شمیل، مدیر جشنواره می‌گوید: «این گروه نه تنها به خاطر موسیقی‌ای که ارائه می‌کند، بلکه به دلیل ترکیب نوازندگان آن، یکی از اتفاقات مهم جشنواره محسوب می‌شود. موسیقی کلاسیک غربی در عراق سنت چندانی ندارد، اما جالب اینجاست که این نوع موسیقی توانسته است، جوانان عراقی را از مناطق گوناگون این کشور به هم پیوند دهد.»
زندگی و آثار بتهوون
لودویگ فان بتهون در روز ۱۷ دسامبر ۱۷۷۰ در شهر بن به دنیا آمد و بزرگ شد. خانواده‌ی پدری او از مهاجران هلندی بود و مادرش ریشه‌ی اسلاو داشت. پدر بتهوون که خود در کار موسیقی بود، خیلی زود به استعداد پسرش پی برد و برای او امکانات آموزش موسیقی را در سطح عالی فراهم کرد. لودویگ نخستین بار در سن هفت‌سالگی به نواختن پیانو در معرض عموم پرداخت و مورد تشویق قرار گرفت. در سال ۱۷۸۴ او به عنوان نوازنده‌ی پیانو و ارگ در دربار استخدام شد.
زندگی بتهون را از نظر موسیقایی به سه دوره تقسیم می‌کنند: دوره‌ی اول که تا ۲۷ سالگی هنرمند را در بر می‌گیرد، زمان خلق آثار برون‌گرا و پرشور است. در دوره‌ی دوم که تا ۴۴ سالگی هنرمند، یعنی تا سال ۱۸۱۴ ادامه دارد، با بتهوونی روبه‌رو هستیم که آثارش را به همان سبک نخست می‌آفریند، ولی از نظر فرم و محتوا تا سرحد کمال گسترش می‌دهد.
در دوره‌ی سوم که ۱۳ سال آخر زندگی او است، بتهوون که دیگر کاملا ناشنوا شده، به جهان درون پناه می‌برد و این حالت را در آثارش هم بازتاب می‌دهد، پنداری که در جهان فلسفه قدم برمی‌دارد. اما در همین دوره است که سمفونی آخر یعنی شماره‌ی ۹ را می‌سازد که قطعه‌ی پایانی آن آهنگی است بر سروده‌ی شیلر به نام سرود شادی. در این سرود نیز بتهوون با موسیقی خود به جهان و جهانیان پیام می‌دهد که با یکدیگر یار و مهربان باشند.
بتهوون کار خود را به آثار به اصطلاح جدی محدود نکرده، بلکه گاه با خلق و اجرای یک قطعه‌ی تفننی، شنوندگانش را به تفریح و سرگرمی فرامی‌خوانده است.. نمونه‌ی آن سلسله قطعاتی برای پیانو است که او خود آنها را زیر عنوان «خرده‌ریز» ساخته و منتشر کرده است.
FP/AJ