آغاز مبارزه انتخاباتى در فلسطين و بالا بودن انتظارات اسراييل

اعتبار و جايگاه محمود عباس به عنوان رهبر جنبش آزاديبخش فلسطين، محكم و استوار است و طبق نظرسنجيها، وى چنان از رقباى ديگرش پيشى گرفته كه پيروزى چهره اى ديگر در اين انتخابات غيرقابل تصور است. دقيقا به همين خاطر است كه به عقيده نزديكان محمود عباس، نبايد بيش از اندازه به خود مطمئن بود.

آنان بر اين باورند كه اگر نتيجه انتخابات پيش از برگزارى، كم و بيش مشخص باشد، بيم آن ميروند كه بسيارى از راى دهندگان در روز انتخابات از ريختن آراى خود به صندوقها چشمپوشى كنند. پايين بودن ميزان شركت مردم در انتخابات نشانه و نمادى مثبت و مطلوب در راه دمكراتيزه كردن جامعه فلسطين نخواهد بود، چرا كه برگزارى انتخابات رهبرى تشكيلات خودگردان، تنها آغاز كار تلقى ميگردد.

قرار است كه انتخابات شوراى قانونگذارى فلسطين كه همانا پارلمان تشكيلات خودگردان محسوب ميشود، در بهار و يا تابستان آينده برگزار گردد. اين انتخابات بدون شك، رويدادى پرهيجان خواهند بود، چرا كه نامزدهاى جنبش افراطگراى حماس نيز در آن شركت خواهند جست و بدين ترتيب مشخص خواهد شد كه فلسطينيان تا چه اندازه از تشكيلات خودگردان كه دچار فساد مالى است، فاصله گرفته اند.

با وجود اين، فلسطينيان به انتخابات رهبرى تشكيلات خودگردان به عنوان آغاز دوره اى جديد اميد بسته اند. آنان اميدوارند كه برداشتن اين گام، شفافيت در ساختارهاى سياسى، دمكراتيزه شدن جامعه و همچنين موقعيت و موضعى بهتر براى ازسرگيرى مذاكرات صلح با اسراييل را به دنبال داشته باشد.

از سوى ديگر دولت اسراييل نيز به انتخاب رهبرى جديدى در رام الله كه بشكلى دمكراتيك برگزيده شده، اميد بسته است، دست كم تا زمانه كه اين رهبرى جديد به خواستهاى اسراييل توجه كند و به قول مقامات اسراييلى، جلوى ”ترور و تبليغات تحريك آميز عليه اسراييل” را بگيرد.

سخنان سيلوان شالوم وزير دفاع اسراييل بخوبى نشان ميدهند كه انتظارات و توقعات كشورش از رهبرى جديد فلسطين تا چه اندازه بالاست. وى سخنانى را كه محمود عباس در نطقش در چارچوب مبارزه انتخاباتى بيان داشته بود، مورد انتقاد قرار داده و غيرقابل خواند. عباس در سخنرانى خود تصريح نمود بود كه خروج اسراييل از نوار غزه و بخش كوچكى از كرانه باخترى رود اردن به تنهايى كافى نيست، بلكه اسراييل بايد خود را از تمامى مناطق فلسطينى نشين عقب بكشد.

وقتى سياستمداران فلسطينى اجازه ابراز اين چنين بديهياتى را نداشته باشند، بى آنكه اسراييل آنان را به افراطگرايى متهم كند، بايد گفت كه چشم اندازهاى آينده اى بهتر در خاورميانه آنقدرها هم روشن نيست.

عليرغم تمامى اميدها نبايد نكته اى را از ياد برد و آن اينكه در تاريخ نهم ژانويه، مردمى به پاى صندوقهاى راى ميروند كه اكنون ۳۷ سال است كه تحت اشغال بسر ميبرند و در محيطى بسته زندگى ميكند كه در چارچوب آن نه ميتوانند آزادانه حركت داشته باشند و نه ميتوانند قابليتهاى خود را شكوفا كنند.