آفريقا و كنفرانس عالى هشت كشور مهم صنعتى جهان

ين درخواست ها خواهد بود موضوع تفسيرى است نوشته خانم اوته شفر.

توجه رسانه هاى گروهى جهان به كنفرانس عالى اتحاديه كشورهاى آفريقائى در ليبى بيسابقه بود كه بايد آنرا نتيجه ابتكار عمل نخست وزير انگلستان تونى بلر دانست كه اوضاع آفريقا را درر رأس موضوعات كنفرانس عالى هشت كشور مهم صنعتى جهان در مركز اسكاتلند، ادينبورو قرار داده است. ولى توجه افكار عمومى جهان را به مسائل آفريقا جلب كردن با تمام اهميتى كه دارد مترادف با تصميم جدى براى حل اين مسائل و تغيير دادن وضع موجود در اين قاره، كه بعضى آنرا (قاره از دست رفته) ميگويند نيست و تونى بلر بايد در اين راه با مقاومت هاى زياد مبارزه كند. اين نگرانى وجود دارد كه مخصوصآ آمريكا در خيلى موارد حاضر به همكارى نباشد و نيز اروپائيان در حال حاضر تنگدست هم نخواهند يا نتوانند قول افزايش موثر كمكهاى عمرانى خود به كشورهاى آفريقائى را بدهند.

كشورهاى كمك كننده مالى به آفريقا بايد متوجه اين موضوع باشند كه در روزهاى اخير انتقاد صريح از مبالغ و نحوه يا سياست دادن اين كمكها در سالهاى گذشته بعمل آمد و گفته شد كه اين كمكها بيشتر به جيب عمال ديوان و صاحبان قدرت و سارقين اموال عمومى سرازير شده و مردم مستحق چيزى از آن نديده اند از نايروبى گرفته تا طرابلس. با نگاه دقيق تر به اوضاع آفريقا صحت اين ادعا ثابت ميشود: آفريقا شش برابر بيش از مبالغى كه قاره اروپا بعد از جنگ جهانى دوم در چهار چوب طرح مارشال كمك مالى دريافت كرد كمك عمرانى گرفته و از سال ۱۹۷۰ تا سال ۲۰۰۰ميلادى مجموعآ ۴۰۰ ميليارد دلار به كشورهاى آفريقائى پرداخت شده، ولى اين كشورها امروز فقيرتر هستند تا در بيست و پنج سال قبل.

كليد حل مسئله آفريقا در آزادى داد وستد و امكان ورود به بازارهاى جهانى براى ملل و كشورهاى آفريقائى است و اين موضوع را دبير كل سازمان ملل متحد كوفى عنان هم كه خود اهل كشور آفريقائى غنا است در همان كنفرانس اتحاديه كشورهاى آفريقائى اظهار كرد. پس اگر كشورهاى صنعتى و ثروتمند جهان ميخواهند به كشورهاى آفريقائى كمك موثر بدهند بايد از سياست «قطره اى در دريا» يعنى بخشودن قروض و اعطاى كمكهاى عمرانى به آنها دست بردارند و متوجه باشند كه آفريقا احتياج به اقدامى واقعى دارد تا بكلى از قافله جهانى عقب نماند. هشت كشور صنعتى جهان بجاى بخشودن ۴۰ ميليارد دلار قروض كشورهاى آفريقائى بهتر است كه از ۳۰۰ ميليارد دلار يارانه كه كشورهاى اتحاديه اروپا و ژاپن و آمريكا در سال به مصنوعات داخلى خود ميدهند بكاهند كه واقعآ كارى دليرانه خواهد بود. ولى بايد صبر كرد و ديد كه آيا اين شهامت را دارند كه قدرى از منافع خود بنفع آفريقا چشم پوشى كنند يا نه؟