آمریکا و یک سیاست فاجعه بار دیگر
۱۳۸۶ خرداد ۲۴, پنجشنبه
کارستن کوهنتپ (Carsten Kühntopp) مفسر دویچه وله، این سیاست را فاجعه بار می‌داند، تفسیر او بر این سیاست:
نبرد بین نیروهای الفتح و حماس در نوار غزه، نبرد بین ارتش لبنان و نیروهای اسلام‌گرا و جنگ مذاهب در عراق: این ستیزها ربط چندانی به هم ندارند، به‌جز اینکه آمریکا و متحدانش با سلاح، پول و حمایت سیاسی در این مناقشات دخالت و اوضاع را، از آنچه هست، وخیم تر می کند.
در مناطق فلسطینی، سازمان الفتح هیچ گاه شکست خود در انتخابات اوائل سال ۲۰۰۶ را نپذیرفته است. آمریکا، اردن و مصر، الفتح را با صدور اسلحه و بایکوت حماس در این امتناع تقویت می‌کنند تا بدین وسیله مانع از آن شوند تا اسلامگرایان بتوانند میوه های پیروزی در انتخابات را بچشند. حال جای تعجب نیست که این جنگ قدرت به جنگ داخلی تبدیل شود.
در لبنان ارتش این کشور مدت تقریبا چهار هفته است که نیروهای فتح السلام را در اردوگاهی به محاصره درآورده است. این نیرو تا قبل از این، از سوی عربستان سعودی حمایت مالی می شد. این حمایت در چارچوب سیاست آمریکا و کشورهای عربی منطقه خلیج فارس برای ایجاد توازنی در مقابل نیروهای شبه نظامی شیعه حزب الله صورت می گرفت.
حال در عراق، آمریکا تصمیم به تسلیح اعراب سنی گرفته است، با این امید که جنگجویان آن به مصاف با القاعده بروند. قرار است قبائل استان انبار، که پیش از این هم از موفقیت‌هایی در مقابل القاعده برخوردار بودند، مسلح شوند. افسران آمریکایی اکنون میتوانند تصمیم بگیرند به چه کسانی اسلحه و مهمات برسانند؛ تنها قول همکاری با نیروهای آمریکا برای دریافت سلاح کفایت دارد.
این استراتژی جدید احمقانه است. دیر یا زود از این سلاح ها، یا در مقابل شیعیان یا خود آمریکایی‌ها، استفاده خواهد شد. در نوار غزه به جریان فاسدی که با یک انتخابات دمکراتیک از کار برکنار شده کمک می شود، در لبنان از دولتی که دیگر از اعتماد بخش وسیعی از مردم برخوردار نیست، حمایت می‌شود و در عراق با تسلیح نیروهای مشکوک، گمان بر این می‌رود که می‌توان به صلح دست یافت. با این اقدام آمریکا خواسته یا ناخواسته تنور سه مناقشه را داغ تر می کند.
بدتر از همه اینکه متأسفانه رئیس جمهور آمریکا از فهم ابعاد مناقشه در خاورمیانه عاجز است و آن را به نبرد حماسی بین خوب و بد تنزل می‌دهد. در فلسطین و لبنان بجای تقویت تعامل به جانبداری از یک سو می‌پردازد و بهای سنگین آن را مردم منطقه می‌پردازند.