ادامه‌ى آشوب و اعتراض در فرانسه
۱۳۸۴ آبان ۲۰, جمعه
ساعت ۱۱ روز جمعه ۱۱ نوامبر لحظه‌ى آتش‌بس جنگ جهانى اول جهانى در نوامبر ۱۹۱۸ است كه بطور سنتى در فرانسه جشن گرفته مى‌شود. سكوتى شبح‌ناك حاكم است و فقط صداى ناقوس‌ها شنيده را مى
توان شنيد. تمام خيابان‌هاى منتهى به دروازه‌ى پيروزى «ارك دو تريومف» مسدود شده‌اند. همه‌جا مأموران پليس ديده مى‌شوند. ۲۲۰۰ مأمور پليس امنيت اين جشن را تأمين مى‌كنند. ژاك شيراك در حضور چند سربازى معدودى كه در جنگ اول شركت داشته‌اند و هم اكنون يكصد سالگى را پشت سر دارند، تاج گلى نثار آرامگاه سرباز گمنام مى‌كند كه در پاى دروازه‌ى پيروزى قرار دارد.
جوانان ناآرام و آماده‌ى خشونت اين مراسم را بويژه دستاويزى براى گسترش آشوب‌ها قرار دادند. دستكم نيروهاى انتظامى و امنيتى اين انتظار را مى‌كشيدند، زيرا كه در شبكه‌ى اينترنت فراخوان‌هايى براى آشوب انتشار يافته بود.
اين آشوب روز جمعه روى نداد، ولى شب پيش فرانسه بار ديگر شب ناآرامى را به صبح رساند. حدود ۵۰۰ خودرو در آتش سوختند. پليس از يك شب نسبتا آرام سخن گفت، ولى روزهاى آخر هفته‌ى شنبه و يكشنبه انتظارى غير از اين مى‌رود. ۱۲ هزار مأمور پليس ۲۴ ساعته به خدمت فراخوانده شده‌اند. در چنين شرايط بحرانى است كه نيكلا ساركوزى، وزير كشور شامگاه پنجشنبه (۱۰ نوامبر) در تلويزيون بار ديگر سخنانى گفت كه آتش ناآرامى‌ها را بازهم شعله‌ور كرد:
”من آن كسانى كه اتوبوسى را آتش زدند كه در آن يك زن معلول نشسته بود، را حقه‌باز و انگل خواندم. و آن كسانى كه به اتوبوسى سنگ پرتاب كردند كه در اثر آن يك نوزاد از ناحيه‌ى سر مجروح شد. بله آنها را حقه‌باز و انگل خواندم و روى حرفم هم هستم.“
ساركوزى برخلاف دفعه‌ى قبل، اين بار به وضوح اظهار داشت كه منظورش تمامى جوانان حاشيه‌نشين شهرها نبوده است. بايد گفت كه آشوب‌ها و خرابكارى‌ها خسارتى به ميزان ۲۰۰ ميليون يورو ببار آورده‌اند. اين تنها خودروها و اتوبوس‌ها نبودند كه به آتش كشيده شدند، بلكه انبارهاى كالا، مدارس، كودكستان‌ها و فروشگاه‌ها نيز طعمه‌ى شعله‌هاى آتش آشوب‌ها گشتند.
وضعيت اضطرارى ممنوعيت تردد جوانان در خيابان‌ها از ساعت ۲۲ شب تا ۶ صبح را پيش‌بينى كرده و اين در درآمد برخى رستوران‌ها تأثير گذارده است. يك صاحب رستوران مى‌گويد:
ما حدس مى‌زنيم كه حدود ۲۰ درصد از ميزان درآمد ما كاسته شده باشد و اين حدود ۱۲ هزار يورو است و علتش هم اين است كه مردم شب‌ها ديگر كمتر وارد رستوران ما مى‌شوند.“