ادامه بحران عراق

روزنامه Westfallenpost در شماره امروز خود در مورد تسخير سريع عراق توسط نيروهاى آمريكايى و مشكلاتى كه بعد از اين حمله موفقيت آميز يك سال پيش براى ارتش آمريكا در عراق بوجود آمده است، از جمله مى نويسد:
“آمريكائيان خيلى سريع عراق را به تصرف خود درآوردند و خوشحال بودند كه مشكلات را همان گونه كه مى خواستند از سر راه خود برداشته اند. آنها اما هنوز متوجه نشده اند كه فقط در يك حمله به پيروزى رسيده اند، و جنگ همچنان ادامه دارد. جنگى فراگير و پردامنه كه خسارات مالى و جانى آن ابعادى بسيار وسيع يافته است. اين نكته به خاطر ارزيابى كاملا غلط آمريكائيان در شناخت فرهنگ هاى ديگر است. آنها با تكبر خاص خود، بار ديگر معيار هاى فرهنگى شان را، و يا همان گونه كه خودشان مى گويند: the way of american life را براى همه ى خلق هاى جهان تجويز كردند و مثل ويتنام شكست سختى خوردند.

روزنامه Lausitzer Rundschau چاپ شهر كوتبوس آلمان نيز در شماره امروز خود در مورد نطق ديشب جورج دبليو بوش، رئيس جمهور آمريكا، به ديدگاه جورج بوش انتقاد مى كند و از جمله مى نويسد:
“كلام آتشين و جنگجويانه ى بوش را در سخنرانى ديشب نبايد خيلى جدى گرفت. او در حال حاضر فقط به فكر انتخابات رياست جمهورى ست و مى خواهد به هر وسيله اى كه شده، بار ديگر بر مسند رياست جمهورى ايالات متحده آمريكا تكيه زند. و در اين چارچوب بديهى ست كه او بايد همه چيز را مثبت ارزيابى كند و به هيچ اشتباهى اعتراف ننمايد. اما آنچه مسلم است اين است كه در عراق، ديگر آمريكائى ها نيستند كه تصميمات اصلى را مى گيرند. عراق ديگر تحت كنترل آنها نيست. نه فقط در مناطق شيعه و سنى نشين اين كشور، بلكه حتى در مناطق كردنشين عراق نيز قدرت در دست نيروهاى آمريكايى نيست و شبه نظاميان گروه هاى مختلف كرد هستند كه در اين مناطق حكمروايى مى كنند.آمريكا در محاسباتش اشتباه كرده ولى نمى خواهد به اين اشتباهات اقرار كند. درست همان گونه كه در افغانستان اشتباه كرد و نتوانست در اين كشور امنيت و آرامش را برقرار سازد.

روزنامه Badische Zeitung به بخش ديگرى از وقايعى كه از چندى پيش در عراق اتفاق مى افتد نظر مى افكند و در تفسيرى در مورد گروگان گيرى و آدم ربايى در عراق مى نويسد:
“تصويرهاى رسيده از عراق در مورد وضعيت گروگان ها كه به سراسر جهان مخابره شده اند، بسيار دردناكند. تحت تاثير همين تصاوير، تايلند و نيوزيلند در تصميم گيرى خود مبنى بر اعزام نيروهاى نظامى به عراق تجديد نظر كردند.اعضاى سازمان هاى امدادگرِ خارجى موجود در عراق دسته دسته و با شتاب اين كشور را ترك مى كنند و با خروج هر يك از آنها بخشى از اميدى كه به صلح در اين كشور جنگ زده وجود داشت، از ميان مى رود. و آنچه باقى مى ماند، ويرانى ست و فقر و اوضاع آشفته و همه اينها دليلى ست براى مردم عراق تا تنفر خود را از مسببان اصلى اين اوضاع ، يعنى خارجى ها نشان دهند. بايد گفت كه اوضاع عراق را نمى توان با نمايش قدرت نظامى برتر سامان داد. اما يك نكته را نيز بايد اذعان داشت كه تا امنيت و صلح در اين كشور برقرار نگردد، نمى توان هيچ اقدامى براى بازسازى كشور در نظر گرفت.“ اين روزنامه در انتها سوالى گرهى را مطرح مى كند و نويسنده تفسير خود مى داند كه كسى براى سوال او جوابى ندارد. سوال اين است: “چه كسى راه برون رفت از اين مخمصه را در عراق مى شناسد؟”