ادامه خشونتها بر عليه زنان در افغانستان

در نخستين صحنه فيلم اسامه صديق برمك، زنان ملبس به برقعهاى آبى رنگ شعار ميدهند: "ما گرسنه ايم. ما زنان بيوه هستيم و سياسى نيستيم." اين صحنه با دخالت شبه نظاميان طالبان به پايان ميرسد كه، در حال متفرق كردن تظاهركنندگان ميباشند.

اينك تقريبآ ۳ سال از زمانى ميگذرد كه، نيروهاى پيمان آتلانتيك شمالى ناتو تحت رهبرى آمريكا، توسط بمبارنهاى خود افراطيون را از حكومت ساقط كردند. در اين ميان رسمآ دختران و زنان افغان اجازه دارند بار ديگر در مدارس و دانشگاهها تحصيل كنند اما، آيا آنها واقعا ميتوانند يا به عبارتى مجازند اينكار را انجام دهند؟ خانم مارگريت اشپيندلر، آن بخش از پروژه هاى موجود در كشور افغانستان را سرپرستى ميكند كه، سازمان امداد مديكا موندياله، بويژه براى كمك به زنان در دست اجرا دارد. زنانى كه قربانى جنگ و خشونتهاى جنسى بوده اند. خانم اشپيندلر اخيرآ در افغانستان بوده و موقعيت اين كشور را اينطور توصيف ميكند:" موقعيت اجتماعى به اين گونه است كه، زنان طبيعتآ هنوز هم تحت فشار خانواده قرار دارند. يعنى، بايد پرسيد، آيا اصولآ اين امكان وجود دارد، اتومبيلى براى رسيدن آنها به مدرسه تهيه كنيم؟ آيا دختران در اين مورد تحت خطر قرار ندارند، زيرا آنها به تنهائى نميتوانند اين راه را طى كنند. اينها همه بدان معناست كه، هنوز موانع زيادى در اين زمينه وجود دارند و اين، تفاوت بين واقعيت و حقانيت است."

اين يك مسئله اساسى در افغانستان امروز ميباشد. اگر چه دولت موقت افغانستان، تحت فشار سازمان ملل متحد و پيمان آتلانتيك شمالى ناتو، قوانين فراوانى را وضع كرده است، كه بايستى از زنان افغان حمايت كرده و حقوق آنها را تضمين نمايد اما، ايمان بوجود آمده بر پايه افكار بنياد گرايانه و گذشته تاثير گرفته از مردسالارى، جاى پاى عميقى در آن از خود برجاى گذاشته اند. به گفته مارگرت اشپيندلر با وجود ممنوعيت رسمى‌، در مورد ازدواجهاى اجبارى دختران جوان، اين هنوز هم جزئى از برنامه روز در افغانستان ميباشد. زنان افغان هنوز هم هر روز، بخاطر به صطلاح "بى عفتى" يا "جرائم اخلاقى" به زندان فرستاده ميشوند و اغلب از جانب خانواده خود. اين كافيست كه پوشاكى غلط بر تن كنند يا نگاهى گذرا به مردى اشتباه بيفكنند. توضيح اين امر، اغلب بسيار ساده است: فقر. فرستادن يك دختر به زندان به معناى اين است كه، در خانه تامين احتياجات يك كودك، كاهش مييابد.

طالبان در بسيارى از مناطق روستائى هنوز هم، از نفوذ بسيار برخوردارند. نخستين پايه هاى يك جامعه شهرى، تنها در مركز، يعنى كابل به چشم ميخورند. و اينك سربازان غرب نيز در اين كشور مستقرند. كسانيكه در واقع قرار است، ضامن صلح باشند اما، شايعاتى وجود دارند كه، همانند كوزوو و بوسنى، از طريق حضور سپاه بين المللى پاسدار صلح در افغانستان، اعمالى چون خودفروشى و خريد و فروش انسان تقويت شده اند. البته تاكنون سندى دال بر صحت اين شايعات در دست نيست.

سازمانهائى همچون مديكا موندياله تلاش دارند، هشيارى لازم، در مورد مسائل موجود را بوجود آورده و از فراموش شدن آنها جلوگيرى كنند. امرى دشوار، براى كشورى كه، در آن جائى براى حضور اجتماعى زنان وجود ندارد و تنها زنان انگشت شمارى هستند كه ميتوانند، به آزادى، عقيده خود را ابراز كنند.