ارسال اسلحه به نیروهای آزادی‌بخش
۱۳۸۷ آبان ۷, سه‌شنبه
بیش از دو سال است که ایالات متحده آمریکا، دولت ایران را متهم می‌کند که برای نیروهای شبه‌نظامی در لبنان، فلسطین، عراق و سودان اسلحه ارسال می‌کند. مردادماه سال جاری، مقام‌های امنیتی ایالات متحده، جمهوری اسلامی ایران را متهم کردند که شبه‌نظامیان شیعه عراقی را با همکاری حزب‌الله لبنان در شهرهای قم، تهران، اهواز و مشهد آموزش می‌دهد.
چند روز پس از اعلام این خبر، آیت‌الله خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی ایران در یک سخنرانی گفت جمهوری اسلامی تنها از این نیروها «حمایت معنوی و سیاسی» می‌کند.
زلمای خلیل‌زاد سفیر آمریکا در عراق نیز پیشتر گفته‌بود که مدارکی در دست هست که نشان می‌دهد ایران در ناآرامی‌های عراق دخالت دارد و ورود تجهیزات نظامی به عراق از سوی ایران صورت می‌گیرد.
جمهوری اسلامی ایران بلافاصله نسبت به این خبر واکنش نشان داد و هرگونه کمک به شبه‌نظامیان عراقی را رد کرد.
اینک برای اولین بار یک مقام نظامی جمهوری اسلامی ایران به طور مستقیم اعلام کرده که ایران در زمینه تسلیحات نظامی نه تنها خودکفا شده بلکه بخشی از نیازهای نظامی ارتش‌های آزادی‌بخش منطقه را نیز تأمین می‌کند.
حسین همدانی، جانشین فرمانده نیروی مقاومت بسیج، مشخص نکرد که منظور او از «ارتش‌های آزادی‌بخش» کدام یک از نیروها و متعلق به چه کشوری است.
عباس عبدی تحلیلگر سیاسی مقیم تهران، معتقد است که اینگونه سخنان بیشتر «مخاطب‌محور» است و برای یک جمع محدود و مشخص بیان می‌شود، در نتیجه نمی‌توان آن را یک موضع‌گیری رسمی سیاسی تلقی کرد: «یک خصلت که در برخی از مقامات نظامی ایران هست و در مقامات سیاسی هم وجود دارد و به طور مشخص در بین اصولگرایان جدید بیشتر مشاهده می‌شود، این است که اینها برحسب مخاطب‌شان سخنرانی می‌کنند و تحت تاثیر فضا قرار می‌گیرند و جو‌زده می‌شوند. در حقیقت مطابق میل مخاطب‌ها سخن می‌گویند. من مطمئنم یک چنین سخنرانی در یک جمع رسمی و اساسی ایراد نشده است. مثلا ممکن است در یک جمع خیلی کوچک بسیجی‌ها ایراد شده باشد و بیشتر از آن که هدفش بیان یک واقعیت باشد، هدفش جلب توجه آنها بوده».
آیا دولتمردان غربی هم اینگونه فکر می‌کنند؟ آیا سخنان یک مقام نظامی در مورد موضوعی که یکی از موارد مناقشه غرب و به خصوص آمریکا با ایران است می‌تواند تنها مصرف داخلی داشته باشد و دیپلمات‌های غربی به راحتی از آن بگذرند؟ عباس عبدی در این مورد چنین می‌گوید: «آنچه مسلم است این است که بهرحال این نوع مسایل چیزی نیست که افراد ی در این سطح و سطوح در موردش اظهارنظر رسمی بکنند. و چون این موضوع از موضع رسمی بیان نشده، طبعا ایران به راحتی آن را تکذیب می‌کند. ضمن اینکه می‌بینیم مصادیقش هم مشخص نیست که چه چیزی هست که حالا بخواهند در مورد آن اقدامی بکنند. اما در هرحال این نوع اظهارات و صحبت‌ها به صورت ضمنی، زمینهساز فشار بیشتر است».
عباس عبدی می‌گوید اگر امریکا بخواهد اقدامی علیه ایران کند، این گونه سخنان و اظهار نظرها هیچ تاثیری در تصمیم دولت این کشور نخواهد داشت: «در هرحال اگر آمریکایی‌ها یک وقت بخواهند کاری بکنند، خیلی در بند این نوع اظهارات نخواهند بود. همچنان که در مورد عراق هم اظهارات توضیحی مقامات رسمی، و حتا بازدیدها هم خیلی ثمری در ممانعت از اقدامات آنها نبخشید. آن اقدامات را طبعا مقامات دیگر تعیین می‌کنند. اما اینها می‌تواند زمینهساز تقویت و تشدید و یا تخفیف آن اقدامات بشود.»