اروپا در برابر روسیه: کوبیدن بر طبل خالی

این روزها سخن از جنگ سرد جدیدی می رود. در عمل هم، روابط غرب با روسیه به سردی گرائیده است. اما بسیاری از فریادهای سیاسی این روزها، کوبیدن بر طبل توخالی بیش نیست و بیشتر به یک بازی از پیش تعیین‌شده شباهت دارد. اروپا، زمانی که خود استقلال کوزوو را به‌رسمیت شناخت، باید می‌دانست که اوستیای جنوبی و آبخازستان با حمایت روسیه جدا خواهند شد. علائم این اقدام، در آن زمان کاملا آشکار بود.

این‌که خیلی‌ها این روزها با عصبانیت و به حق، قانون ملل را یادآوری می کنند درست است، اما در سر غربی‌ها، جدائی این دو منطقه که خیلی هم دیگر ربطی به گرجستان ندارند، کاری تمام شده است. اتحادیه اروپا و ناتو می‌خواهند چه بکنند؟ نیرو بفرستند؟

مسکو می‌داند که چنین اقدامی عملی نیست. آنچه که برای غرب باقی می‌ماند این است که قبول کند، روسیه واقعیت‌های جدیدی را به وجود آورده و با قبول آن، به زندگی روزمره خود باز گردد.

اروپا علاقه‌ای به منزوی کردن روسیه ندارد. نه تنها به خاطر وابستگی اروپا به انرژی روسیه، بلکه درست در این زمان است که باید گفت‌وگو کرد. این را باید به آن‌هائی هم گفت که خواستار برخورد سخت‌تر با روسیه هستند. باید گفت که رابطه کمتر یعنی امنیت کمتر. این واقعیت تلخی است.

برای نیکلا سارکوزی، رئیس جمهور فرانسه، این‌که روس‌ها به میانجی‌گری‌اش بی‌توجهی کردند، همچون یک سیلی بود و آنگلا مرکل، صدر اعظم آلمان هم به مرزهای خود واقف شد. اروپا اکنون در این بازی سیاسی تنها یک برگ برنده در اختیار دارد و آن، اقتصاد است. معامله با اروپا هنوز برای روس‌ها هم جذاب است و این امر بدون صداقت و گفت‌وگو امکان‌پذیر نیست. این را روس‌ها هم می‌دانند.

اما برای گرجستان چه می‌ماند؟ غرب ناظر اوضاع می‌ماند و احتمالا گرجستان پیشنهاد جدی‌تری برای عضویت در ناتو دریافت می‌کند که البته قرص مسکنی هم برای رئیس جمهور این کشورخواهد بود.