ازدواج اجبارى، علت اصلى ميزان بالاى خودكشيهاى زنان در افغانستان

� نيروى كار مشاهده ميشوند. بسيارى از آنها، مورد ضرب و جرح قرار گرفته يا به اشكال ديگرى، مجبور به تحمل خشونتهاى جسمى و روحى ميگردند.

در حاليكه زنان تحصيلكرده شهرى كه طى دوران حكومت طالبان اجازه كار كردن نداشتند، از سرنگونى آن بهره برده و به تحصيل يا شغل خود مشغولند، در وضعيت زندگى زنان روستائى، هنوز تغييرى بوجود نيامده است. طبق گزارش سازمانهاى حقوق بشر در افغانستان به ويژه وضعيت مناطق پشتو نشين از ديگر مناطق وخيمتر است. كميسيون مستقل افغانستان براى حقوق بشر، شمار واقعى خودكشيهاى زنان را كه براى فرار از اينگونه جهنمهاى خانوادگى انجام ميگيرند، سالانه چند صد مورد ميدانند.

موارد خودسوزى اغلب به چشم ميخورند زيرا، زنان بخاطر كار در آشپزخانه بسادگى به بنزين و ديگر مواد محرق دسترسى دارند. برخى ديگر، به استعمال قرصهاى داروئى مبادرت ميورزند، رگهاى دست خويش را ميزنند يا خود را حلق آويز ميكنند. اين خودكشيها، از جانب خانواده معمولآ يا سرپوشى شده، يا يك اتفاق خوانده ميشوند. به همين دليل، تخمين تعداد دقيق آنها، بزحمت ممكن ميباشد.

هفته گذشته نيز بار ديگر دو مورد تلاش براى خودكشى زنان در هرات گزارش شدند. خانم ماريا بشير، دادستان و مدافع حقوق زنان در هرات، بر اين عقيده است كه، اين خودكشيها، اغلب از سوى زنان و دخترانى انجام ميگيرند كه، حقوق خود را ميشناسند و براى اعتراض به سركوب و ناحقى اى كه از جانب همسران يا برادران آنها بر آنان اعمال ميگردد، به دامان مرگ ميگريزند. آنها به اين ترتيب، انزجار عميق خود را از خشونت و حق كشى در مورد زنان در جامعه مردسالار افغانستان به بيان در ميآورند. خانم بشير انتقاد ميكند كه، دولت افغانستان تنها بصورت محدود در جهت حمايت از حقوق زنان كشور اقدام كرده است. موارد كثيرى وجود دارند كه پدرها يا ديگر بزرگان خانواده دختران ۹ تا ۱۲ ساله را به ازدواج مجبور ميكنند. مواردى هستند كه مردان، موهاى زنان خود را از ته تراشيده و بر ناخنهاى آنها ميخ ميكوبند. اظهارات خانم بشير از سوى قاضى رامكى از قضات هرات نيز تائيد ميشود.