از قطاری به قطار دیگر تا گرفتن مدرک تحصیلی
۱۳۹۱ بهمن ۲۴, سه‌شنبه
وقتی صبح ساعت همکلاسیشان شروع به زنگ زدن می‌کند، آن‌ها مدتی است که از خانه بیرون زده‌اند. وقتی دوستانشان به مهمانی‌های دانشجویی شبانه می‌روند، آن‌ها مدام در فکر رسیدن به آخرین اتوبوس هستند.
این عده که دائم در حال دویدن هستند و آرام و قرار ندارند، دانشجویانی‌اند که شهر محل تحصیل و محل سکونتشان یکی نیست؛ امری که در آلمان به لحاظ امکانات وسیع حمل و نقل عمومی متداول و ممکن است.
این دسته از دانشجویان در آلمان روزانه از طریق اتوبوس، خودرو شخصی یا قطارهای بین شهری خود را به دانشگاه محل تحصیل می‌رسانند.
گرانی اجاره بهای خانه‌های دانشجویی
البته همه این افراد داوطلبانه تصمیم نگرفته‌اند که در شهری غیر از شهر محل تحصیلشان زندگی کنند.
برخی از این دانشجویان به دلیل گران بودن هزینه اجاره خانه یا در مواردی به دلیل نیافتن خانه در شهر محل تحصیلشان ناگزیرند که در شهرهای مجاور زندگی کنند. دلایل این دانشجویان متفاوت است، اما همگی در یک نکته مشترک هستند: قطار و اتوبوس و خودرو خانه دوم آن هاست.
اداره امور صنفی دانشجویان آلمان اعلام کرده است، به دلیل افزایش بی‌سابقه تعداد متقاضیان تحصیل در دانشگاههای آلمان طی ترم‌های تحصیلی گذشته و همچنین شرایط نامساعد دریافت خانه‌های دانشجویی شمار دانشجویان که بین شهر محل تحصیل و سکونت پیوسته در حرکت‌اند، افزایش قابل توجهی داشته است.
روایت دانشجویان از سفرهای هر روزه به دانشگاه
آرزو غفاری، دانشجوی ۲۲ ساله رشته جامعه‌شناسی در آلمان یکی از همین دانشجویان است. او که حدود سه سال است که برای رفتن به دانشگاه بین فرانکفورت، شهر محل سکونت و ماینس، شهر محل تحصیل‌اش با قطار بین شهری در رفت و آمد است، می‌گوید: «من از ترم اول تحصیلی‌ام در دانشگاه ماینس، در حال رفت و آمد بین این دو شهر هستم. چون در فرانکفورت به دنیا آمده‌ام، نمی‌خواستم از این شهر نقل مکان کنم. علاوه بر این خانواده من هم در همین شهر زندگی می‌کنند و نمی‌خواستم از آن‌ها دور باشم.»
و این تصمیم آرزو رفت و برگشتی ۳ ساعته را برای هر بار حاضر شدن در دانشگاه تاکنون برایش رقم زده است. آرزو می‌گوید، حالا که در ترم ششم دانشگاه است، تنها هفته‌ای دو تا سه روز به دانشگاه می‌رود.
این دانشجوی رشته جامعه‌شناسی واحدهای درسی‌اش را طوری تنظیم می‌کند که در یک روز بیشترین تعداد ممکن کلاس را داشته باشد و به این ترتیب کمتر مجبور می‌شود بین فرانکفورت و ماینس در رفت و آمد باشد.
آرزو می‌گوید که با گذشت بیش از سه سال از دوران دانشجویی از وقت خود در قطار بهترین بهره را می‌برد و معمولا به مطالعه و آماده کردن مطالب درسی در حین سفر مشغول می‌شود. البته او اذعان می‌دارد، تاکنون این مورد هم پیش آمده که به دلیل خستگی و خواب آلودگی در قطار به خواب رفته و در ایستگاه مورد نظر پیاده نشده و خلاصه مجبور شده با قطار دیگری همان مسیر را دوباره برگردد.
فلوریان، دانشجوی ۲۹ ساله رشته تربیت معلم دلیل دیگری برای زندگی در شهری غیر شهر محل تحصیل‌اش دارد.
او می‌گوید: «در آلمان معمولا این فرزندان خانواده هستند که در اوایل جوانی و دوران دانشجویی خانه پدر و مادر را ترک می‌کنند. در مورد من برعکس شد. پدر و مادر من از هم جدا شدند و آن‌ها بودند که خانه را ترک کردند. من ماندم و چند خواهر و برادر کوچک‌تر. ما هم تصمیم گرفتیم این خانه را به خانه‌ای دسته جمعی و دانشجویی تبدیل کنیم و همه خواهر و برادر‌ها در کنار هم زندگی کنیم. این تصمیم باعث شد که به شهر محل تحصیل‌ام اسباب کشی نکنم.»