اعتراض روشنفکران آلمان به "رسوایی جاسوسی"

در شرایطی که آلمان برای انتخابات سراسری آماده می‌شود و آنگلا مرکل، صدر اعظم، پیروزی دیگری را برای حزب دموکرات مسیحی، حزب حاکم، وعده می‌دهد، روشنفکران و نخبگان آزاده دست کم در یک عرصه ناکامی دولت را آشکار می‌بینند و آن دفاع از حریم خصوصی شهروندان است.

روز چهارشنبه (۱۸ سپتامبر) نویسندگانی مانند یولی تسه، در برابر دفتر صدر اعظم گرد آمدند تا اعتراض خود را به خدشه‌دار شدن حقوق شخصی به گوش زمامداران برسانند. آنها از این حقیقت آگاه هستند که در سالهای گذشته ارتباطاتی نامتعارف میان دوایر اطلاعاتی غرب صورت گرفته است.

در آغاز سال جاری ادوارد اسنودن، مأمور امنیتی پیشین ایالات متحده، فاش کرد که ارگان‌های اطلاعاتی امریکا و بریتانیا با راه انداختن سیستم‌های شنود و خبرکشی و جاسوسی، زندگی شهروندان آلمان را نیز، زیر مراقبت قرار گرفته‌اند. خانم تسه و دوستانش معتقدند که دولت فدرال در برابر این "بزرگترین رسوایی اطلاعاتی در تاریخ کشور" واکنش درخوری نشان نداده است.

"بی‌تفاوتی نامفهوم"

در کنار خانم تسه، حدود ۳۰ نویسنده و هنرمند دیگر با حمل تابلوهایی با رقم ۴۰۷ / ۶۷ اعتراض خود را اعلام کردند. این رقم شماره کسانی است که تا کنون نامه خانم تسه را به آنگلا مرکل امضا کرده‌اند. در این نامه از دولت آلمان تقاضا شده است که در برابر مداخلات اطلاعاتی "بنیاد امنیت ملی" ایالات متحده دست به عمل بزند و از حقوق شهروندان خود در برابر کارزار جاسوسی بیگانگان حمایت کند.

هنرمندانی مانند کلاوس اشتک، رئیس آکادمی هنرهای آلمان، سخت نگران و عصبانی است. او پیش از این نیز از گسترش شنود تلفنی آگاه بود و این پدیده را در کارهای خود تصویر کرده بود. او معتقد است که امروزه دستگاه‌های جاسوسی به خود اجازه می‌دهند که به تماس‌های عادی شهروندان انگ "فعالیت تروریستی" بزنند. او نیز نامه خانم تسه را امضا کرده زیرا عقیده دارد که "دولت باید از حقوق شهروندان در برابر چنین تعدیاتی" دفاع کند.

خانم تسه از این که افکار عمومی تا کنون به موضوع گردآوری اطلاعات شخصی، توجه اندکی نشان داده است، ابراز نگرانی می‌کند. به نظر او بسیاری از مردم هنوز از میزان عملیات گردآوری اخبار شخصی ناآگاه هستند. به نظر او حتی دولتمردان نیز از ابعاد ماجرا شناخت درستی ندارند.

با ذخیره کردن مشخصات، عقاید سیاسی و فعالیت‌های افراد، آنها به انسان‌هایی شیشه‌ای تبدیل می‌شوند که همه چیزشان برای ارگان‌های امنیتی قابل مشاهده است. به نظر خانم تسه باید در این باره بحثی گسترده در تمام سطوح جامعه صورت گیرد تا همگان تصویر روشنی از ابعاد گردآوری اطلاعات به دست آورند.

یولی تسه و همکارانش که موفق نشدند نامه سرگشاده خود را به دفتر صدر اعظم تحویل دهند، به طرف دفتر مطبوعاتی دولت روانه شدند. آنها امیدوار هستند که با اقدام اعتراضی خود تحرکی در این بی‌تفاوتی و سکون ایجاد کرده باشند. آنها دست کم توانسته‌اند توجه رسانه‌های جمعی را جلب کنند.

خانم تسه می گوید: «البته برای ما روشن است که دولت علاقه‌ای به گفت‌وگو با ما ندارد.» واقعیت این است که دولت آلمان نیز لاجرم در گردآوری اطلاعات از سوی دستگاه امنیتی امریکا، بهره می‌برد.