اعتصاب غذای یک زندانی سیاسی در اعتراض به بی‌قانونی
۱۳۸۷ خرداد ۱۸, شنبه
اعتصاب غذا برای زندانیان سیاسی در ایران اغلب به منزله تنها وسیله‌ای است که آنها در بی‌حقوقی و بی‌پناهی‌شان در دست خود می‌بینند، تا بتوانند اعتراض خود را علیه نظم حاکم در زندان‌ها نشان دهند و خواست‌های‌شان را بیان کنند. روز شنبه، ۱۸ خرداد، درست ۵۱ روز از آغاز اعتصاب غذای ارژنگ داودی می‌گذرد. از جمله خواست‌های ارژنگ داودی این است که یک نسخه از حکم محکومیتش را به دستش بدهند. او همچنین درخواست کرده که به روند برخوردهای غیرقانونی با او پایان دهند و وسایل شخصی ضبط شده توسط مسئولان زندان را به او بازگردانند.
ارژنگ داودی، معلم و نویسنده‌ای است که بیش از ۵ سال است در زندان‌های جمهوری اسلامی به سر می‌برد. او را به اتهام تشکیل و اداره جنبش آزادی ایرانیان، سازماندهی فعالان و محکومان سیاسی کشور ونوشتن "مانیفست جمهوری سکولار" محکوم به زندان کردند. البته معلوم نیست که او محکوم به چند سال زندان شده است. ارژنگ داودی پنج سال است در زندان به سر می‌برد، بی‌آنکه حکمی به او ابلاغ شده باشد.
پرونده‌ای که "قفل" شده است
مهناز پراکند، یکی از دو وکیلی است که دفاع از ارژنگ داودی را بر عهده داشته‌اند. به گفته وی حکم را به موکل او نشان داده‌اند و از او امضا خواسته‌اند، اما نسخهای از آن را تسلیم او نکرده‌اند. مهناز پراکند در این باره گفت: «قانونا وقتی برای کسی رای و قراری صادر می‌شود، باید نسخهای از آن رأی را به خود آن فرد تسلیم کنند. این را به لحاظ قانونی “ابلاغ“ می‌گویند. یعنی اینکه به کسی نسخه رای را بدهند، و امضا کند که نسخه رأی را دریافت کرده، می‌شود “ابلاغ“. اینکه رای را به رؤیت کسی برسانند، به او بگویند بیا امضا کن، رأی‌ات این است، این ابلاغ محسوب نمی‌شود.»
به گفته مهناز پراکند، دادگاه ارژنگ داودی بدون حضور وکلایش برگزار شده بود و علت عزل وکلا را هم به آنها نگفته بودند. هم اکنون پرونده ارژنگ داودی به دیوان عالی کشور ارجاع شده، اما دچار نقص است، آن هم به خاطر همین ابلاغ نشدن رأی به وی. دیوان عالی کشور به وکلا اعلام کرده است که خود باید رأی را از شعبه ۲۶ دادرسی، محل رسیدگی به پرونده، بگیرند. اما خانم پراکند می‌گوید که مقامات مسئول به وکلا پاسخی نمی‌دهند. وی تایید می‌کند که "پرونده قفل شده است"، چون ناقص است به هیچ شعبه‌ای نمی‌توانند ارجاعش کنند.
نامه به سازمان‌های مدافع حقوق بشر
ارژنگ داودی اعتصاب غذایش را در روز سی‌ام فروردین ۸۷ در زندان اوین آغاز کرد. او را در حالی که در اعتصاب غذا بود به زندان رجایی شهر کرج انتقال دادند، جایی که امکان خبررسانی مستمر را در باره وضعیت وی محدودتر می‌کند. در نامه‌ای که خانم نازنین داودی، همسر ارژنگ داودی، در روز ۴ ژوئن (۱۵ خرداد) خطاب به دبیرکل سازمان ملل و سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشر نوشته است، ضمن اشاره به شکنجه‌هایی که حین بازجویی به همسرش داده‌اند و نیز نگهداری وی در بین زندانیان عادی بزهکار و تبعید به بندرعباس می‌نویسد: «پس از ۱۰ روز از شروع اعتصاب، مسئولین زندان اوین به جای رسیدگی به درخواست مشروع و قانونی ایشان و انعکاس موضوع به مقامات مربوط بر اساس یک دستور بی‌نام و بدون امضا، وی را به زندان رجایی شهر انتقال دادند».
نازنین داودی به دویچه وله گفت که در دو هفته اخیر موفق به دیدار همسرش نشده و در نگرانی به سر می‌برد. همسرش را دو هفته پیش دیده که بر اثر تحمل گرسنگی ضعف داشته است. وی توانسته است در روز جمعه، ۱۷ خرداد با او تلفنی صحبت کند. خانم داودی حین صحبت مطلع می‌شود که همسرش به خاطر آنکه ناتوان از ایستادن در صف تلفن است، نتوانسته با او در این مدت تماس بگیرد. به گفته خانم داودی در این فاصله دوستان همسرش در زندان از حال او خبر می‌داده‌اند و یک بار گفته‌اند که ارژنگ داودی را تهدید کرده‌اند که اگر اعتصاب غذایش را نشکند، انتقالش خواهند داد؛ معلوم نیست به کجا.
اعتراض سازمان جهانی به جمهوری اسلامی
عدم رسیدگی به خواست‌ها، سلامتی و بهداشت زندانیان سیاسی در ایران در روزها و هفته‌های اخیر برای بسیاری از آنان خطرات جانی به بار آورده است. روز جمعه، ۱۷ خرداد سازمان دیده‌بان حقوق بشر طی اطلاعیه‌ای به بی‌توجهی مقامات دولتی و مسئولان در ایران به وضعیت سلامتی زندانیان سیاسی اعتراض کرد. در اطلاعیه این سازمان جهانی حقوق بشری بخصوص به سه مورد پرداخته شده است که به خاطر فشار موجود در زندان دچار حمله‌های قلبی شده‌اند: صادق کبودوند (روزنامه‌نگار و بنیان‌گذار سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان)، عمادالدین باقی(روزنامه‌نگار و بنیان‌گذار انجمن دفاع از حقوق زندانیان ایران) و آیت‌الله محمد حسین کاظمینی بروجردی (روحانی خواستار جدایی دین از دولت).