افزايش تنش در چين

اين موارد تنها چند نمونه در هفته گذشته اند كه بر اساس آمارداخلى استثناء هم نيستند. بيش از ۵۸ هزار حركت اعتراضى به ادارات كمونيستى در سال گذشته در سراسر چين گزارش شده. اين يعنى هزار حركت در هفته كه تعداد آن رو به افزايش است.

اين به خوبى نشان دهنده آن روى سكه رشد اقتصادى پرشتاب چين است. اين امكان ندارد كه دريك سو جامعه اى با ميلياردرها به وجود آورد، هنگاميكه در سوى ديگرميليونها چينى زير خط فقر زندگى ميكنند. زمانى بود كه دولت چين مدلى براى عدالت اجتماعى بود. اكنون دولتى است كه هيچ مسئوليتى بر عهده نميگيرد. و اين ميتواند به ضد خود تبديل شود. پروفسور رشته جامعه شناسى پكن مائو شولونگ ميگويد:

”اصلاحات سالهاى گذشته براى ما منافع بسيارى به ارمغان آورده اما همين رفرم ها باعث شده اند كه ثروت در جامعه ما بطور ناهمگون تقسيم شد. طبيعى است كه اين به بسيارى تضادهاى غير قابل گريز ميانجامد. به اين ترتيب ادارات ما بايد روزبروز كمكهاى اجتماعى بيشترى را با بودجه كمترارائه دهند. بدهى هاى اين مراكز دائما رو به افزايش است و به تبع آن بحران هاى اجتماعى رو به گسترشند.

بحران آنجا كه اختلاس نيز دركار است تشديد ميشود. بسيارى از كارمندان كمونيست ساختار حزبى را به محلى تشبيه ميكنند كه هركس در آن به سود خود هرگونه سوءاستفاده اى را ميكند. اين به عنوان مثال در تمام پروژه ساختمانى خود را نشان ميدهد.

بزرگترين نگرانى رهبرى چين اين است كه اعتراضات كنونى كه علت اقتصادى دارند زمانى به اعتراضات سياسى تبديل شوند. آنها اما به جاى آنكه به اصلاحات سياسى لازم فكر كنند، به همان روش هاى قديمى ديكتاتورمابانه توسل ميجويند، اعمال فشار، سركوب و سكوت. بدنبال درگيريهاى خشونت آميز در وان تسهو و پوبوگو هزاران پليس به محل اعزام شدند و يك سانسور شديد در رسانه هاى خبرى ايجاد شد.