افغانستان در آغاز راهى دشوار
۱۳۸۴ آبان ۲۴, سهشنبه؟
افغانستان هنوز دچار بحران است، ناامن است و هم چنان قادر نيست روى پاى خود بايستد. و اين همه درحالى است كه دمكراسى نوپاى هندوكش با شهامت قدمهايى را كه كنفرانس افغانستان چهار سال پيش در بن براى آن تعيين كرد تقريبا بىكم و كاست برداشته است.
افغانستان امروز داراى نيروهاى پليس جديد، ارتش جديد و قانون اساسى تازهایست. رئيس جمهور آن با راى مستقيم مردم انتخاب شده و از هفته پيش تاكنون داراى مجلسى است كه پس از ۳۶ سال مجددا انتخاب گشته.
اينها قدمهاى مهمى هستند، اما براين حقيقت سرپوش نمیگذارند كه از هنگام سقوط طالبان در افغانستان هيچگاه به اندازه سال جارى حملات خشونتبار در اين كشور بالا نگرفته بود. يعنى بمبگذارى، آدم ربايى، قتل و حملات تروريستى عليه سربازان افغانى و پليس اين كشور، عليه نيروهاى ايساف، عليه واحدهاى ضدترور آمريكايى و هم چنين عليه سياستمداران محلى، كارمندان دولتى و روحانيون ميانهرو، در يك كلام عليه تمام نيروهايى كه سمبل افغانستان نو هستند و در پا گرفتن آن همكارى دارند. به عبارتى پاگرفتن يك حكومت بر موازين اسلامى، اما با ساختارى دمكراتيك. يك حكومت مدرن و درعين حال برپايه سنتهاى تاريخى.
اين تلاش ها هنوز تا رسيدن به موفقيت بسيار دور در پيش دارد. دمكراسى در افغانستان نهال ضعيفى است كه ريشههاى قوى ندارد. تشكيل احزاب جديد چندان مورد حمايت قرار نمگيرند. نمايندگان گمنام جنبش دمكراتيك و جامعه شهروندى هنوز در برابر قدرتهاى محلى قديمى راه سختى در پيش دارند.
پيشرفت در افغانستان حاصل میشود اما به كندى. و مهمتر اينكه در همه نقاط اين سرزمين به سادگى قابل حصول نيست. محتكران و مافياى اقتصادى در افغانستان جديد هم بساط خود را پهن كردهاند. موضوعى كه باعث سرخوردگى و ياس شده و جاى مانور براى آنهايى باز میكند كه خواهان افغانستان نوپا نيستند. يعنى طرفداران طالبان كه فعالتر از هميشه شدهاند. آنها گروههاى وابسته به القاعدهاند كه در مرز پاكستان همچنان در كميناند. در ايجاد ناامنى و خشونت، البته نبايد نقش رهبران مذهبى ناراضى، سردسته گروههاى شبه نظامى خلع يد شده و رهبران باندهاى قاچاق مواد مخدر را از خاطر برد.
گرفتن امكان حركت و قدرت مانور از اين نيروها و برقرارى يك پوشش امنيتى كارآمد در سراسر افغانستان وظيفهای است كه عملى شدنش سالها به طول خواهد انجاميد. و تا آنزمان اين كشور بدون حمايت بينالمللى راه به جايى نخواهد برد. اين وظيفه خطير بازهم قربانى خواهد گرفت. و همين نيز آشكارترين گواه بر لزوم حضور اين نيروها در افغانستان است.