امكانات بهداشتى و درمانى براى همه
۱۳۸۵ فروردین ۱۸, جمعه
انسان‌هاست.
با وجود اين هنوز انسان‌هاى بسيارى از حقوق خود از اين موهبت برخوردار نيستند. آمار نشان مى‌دهد كه در هر دقيقه يك زن بر اثر مشكلات ناشى از باردارى يا زايمان مى ميرد. اين امر نه تنها نشانگر استاندارد پايين حقوق اجتماعى زنان در اين گونه جوامع است، بلكه حكايت از بى‌عدالتى اسف‌بارى در سطح جهان دارد.
موضوع مرگ ترحمى ”ترى شايوو“ بيمار آمريكايى كه سال‌ها در بيهوشى بسر مى‌برد، توجه بسيارى از رسانه‌ها و مردم جهان را به خود جلب كرد. بسيارى با والدين او، كه تا آخرين لحظه تلاش داشتند از طريق مراجعه به ارگان هاى قضايى، وى را زنده نگاه دارند همدردى و همكارى كردند، چرا كه جان انسان در جوامع صنعتى ارزش بسيار دارد. اما در جوامع فقير اوضاع به گونه ديگرى است. هيچ مجلس، دولت و يا نخست وزيرى نمى‌خواهد براى دفاع از جان مادران و كودكان اين جوامع جلسه ويژه‌اى تشكيل دهد. هيچ قانونى در اين گونه كشورها براى حفظ و افزايش شانس زندگى آنان وضع نمى‌شود.
سه ميليون نوزاد، مرده بدنيا مى‌آيند و بيش از ده ميليون كودك به سن ۵ سالگى نمى‌‌‌‌‌‌‌‌رسند. و اين در حالى ست كه مىتوان از مرگ آنان با عرضه ساده‌ترين امكانات مانند چادر‌هاى حفاظت در برابر پشه در مناطق گرمسيرى، دادن اطلاعات و توضيحات لازم به آنها، افزودن امكانات بهداشتى، تامين آب آشاميدنى سالم و دارو جلوگيرى كرد. حتى مرگ و مير مادران را مىتوان به يك‌‌سوم خود تقليل داد در صورتى جامعه جهانى در تعليم امور بهداشتى و يا ارائه برنامه تنظيم خانواده مشاركت بيشترى كند.
وقتى در جنوب صحراى آفريقا، از هر ۱۶ زن يك زن بر اثر پيامدهاى باردارى و يا زايمان مى‌ميرد، اين ديگر تنها فاجعه استانداردهاى پايين بهداشت و درمان نيست، بلكه اين به معناى حقير شمردن ارزش هاى انسانى در اين گونه جوامع است. همچنين شكايت نهادهاى مربوطه آلمانى از اينكه جامعه جهانى به پيمان منعقد در سال ۱۹۹۴ در قاهره براى مبارزه با افزايش جمعيت جهان عمل نكرده است، نه تنها بازگو كننده عملى نكردن اهداف سازمان ملل است، كه امتناع كشورهاى جهان را از كمك‌رسانى به جوامع فقير مى‌رساند.
در حالى كه مردم جوامع صنعتى غرب، ماهانه هزينه‌هاى گزافى صرف خدمات درمانى خود مى‌كنند، كودكان و مادران در جوامع فقير حتى از بديهى‌ترين امكانات پايه‌اى بهداشت و درمان بى‌بهره‌اند و اين به معناى تبعيض و تحقير و خطرى اجتماعى است، چراكه وقتى كسى مىبيند، زندگى‌اش براى جامعه جهانى ارزشى ندارد، خود نيز ارزشى براى اين جامعه قايل نخواهد شد.