امکان حمله‌ی نظامی اسرائیل به ایران منتفی نیست
۱۳۸۷ تیر ۱۸, سه‌شنبه
هم‌زمان با تلاش‌های دیپلماتیک برای حل مسئله‌ی هسته‌ای ایران، احتمال خطر حمله‌ی نظامی به ایران نیز افزایش یافته‌است. در همین رابطه چندی پیش، میشائیل آیزنشتاد، کارشناس آمریکایی امور سیاسی این کشور که خود در برنامه‌ریزی طرح "ماموریت برای آزادی عراق" با مسئولان نظامی آمریکایی همکاری داشته است، مقاله‌ا‌ی تخصصی در باره‌ی برنامه‌ی هسته‌ای ایران با عنوان "آخرین امکان" منتشر ساخته است. این بررسی کارشناسانه در آمریکا توجه محافل سیاسی و نظامی بسیاری را برانگیخته است.
محدودیت فعالیت آژانس
آیزنشتاد در مقاله‌ی خود، ابتدا خاطرنشان می‌سازد که هیچ مرجع غربی نمی‌تواند با اطمینان ادعا کند که آیا ایران، در امر غنی‌سازی اورانیوم تنها اهداف صلح‌جویانه را دنبال می‌کند یا نه. او حتی گزارشات آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را به عنوان "منبعی کامل" زیر علامت سئوال می‌برد و می‌گوید: «درست است که این آژانس در ایران فعال است، ولی بیش از دو سال است که این فعالیت محدود شده‌است.» آیزنشتاد سپس توضیح می‌دهد که کارشناسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی اجازه‌ی بازدید از همه‌ی تأسیسات اتمی ایران را ندارند.
واکنش سریع
آیزنشتاد یادآور می‌شود که ایران، بنا به گفته‌ی خود در حال حاضر، با ۳۶۰۰ سانتریفوژ به غنی‌سازی اورانیوم در تأسیسات زیر زمینی خود می‌پردازد. او می‌نویسد: «این برای جامعه‌ی جهانی یعنی آن که باید هر چه زودتر دست به‌عمل بزند.» آیزنشتاد معتقد است که هر دوی امکانات دیپلماتیک و نظامی باید در کنار یکدیگر در نظر و تدارک دیده شوند. او هم‌چنین تأئید می‌کند که «اقدامات دیپلماتیک، البته ارجحیت دارند. چون به‌هرحال، پیش از هر حمله‌ی نظامی، تکلیف بسیاری از نکته‌های نامعلوم باید روشن شود.»
تعیین محل تأسیسات هسته‌ای
از جمله مسائلی که باید پیش از حمله‌ی نظامی بررسی شود، تعیین محل تأسیسات هسته‌ای ایران است. آیزنشتاد می‌نویسد، از آن‌جا که اغلب این تأسیسات زیرزمین ساخته شده‌اند، «باید پیش از این که اولین بمب بیفتد، معلوم شود که محلشان کجاست و چگونه می‌توان آنها را از بین برد.» او توضیح می‌دهد که «اگر حمله‌کننده مطمئن نشود که هدفش ویران شده، بمباران کردن فایده‌ای ندارد.» از این‌رو توصیه می‌کند که برای نابود کردن یک هدف، باید «آن را بارها بمباران کرد.»
مذاکره یا حمله‌ی نظامی؟
آیزنشتاد سپس در مقاله‌ی خود این پرسش را مطرح می‌کند که «تازه پس از نابودی کامل همه‌ی تأسیسات اتمی ایران، چه گونه می‌توان جلوگیری کرد که این کشور دوباره دست به ساختن آنها نزند.»
او معتقد است که روشن شدن این مسئله اهمیت بسیاری دارد: «در غیر این‌‌صورت، پس از چند سال، دوباره با این مسئله روبرو می‌شویم که آیا باید مذاکره کنیم یا دست به حمله‌ی نظامی بزنیم.»
اسرائیل؛ کشور یک بمبی
آیزنشتاد، با این‌حال، پس از برشمردن دشواری‌هایی که آمریکا در صورت حمله‌ی نظامی به ایران با آنان روبرو می‌شود، می‌نویسد که این امکان در مقایسه با احتمال حمله‌ی نظامی اسرائیل به ایران، ناچیز است. او دلیل این امر را «صدمه‌پذیری» اسرائیل می‌داند که با فرو انداختن یک بمب اتمی با خاک یکسان می‌شود و از این رو به آن، "کشور یک بمبی" می‌گویند.
مقامات اسرائیلی، به‌ویژه در هفته‌های اخیر بارها تهدید کرده‌اند که برای ممانعت از آنچه که «دستیابی ایران به سلاح اتمی» توصیف می‌کنند، از اقدام نظامی نیز ابایی نخواهند داشت. از نگاه شماری از کارشناسان و چهره‌های نظامی و سیاسی اسرائیل، ایران تا دستیبابی به توان تسلیحات اتمی فاصله‌ی چندانی ندارد. آنها تاکید می‌کنند که اگر غرب بر شدت تحریم‌ها و اعمال فشارها بر تهران نیفزاید، تل‌آویو راساَ با قدرت نظامی، برای نابودی امکانات هسته‌ای ایران وارد عمل خواهد شد.
پی‌آمدهای فاجعه‌بار
آیزنشتاد در بخش دیگری از مقاله‌ی خود به پی‌آمدهای حمله‌ی نظامی به ایران می‌پردازد و این عواقب را "فاجعه‌بار" می‌خواند. او به‌ویژه به افزایش شمار حملات تروریستی به تأسیسات و ساختمان‌های آمریکایی ـ اسرائیلی در سراسر جهان اشاره می‌کند. به‌نظر آیزنشتاد، افزایش بیشتر و بیشتر بهای نفت نیز، یکی دیگر از پی‌آمدهای این حمله خواهد بود.