انتشار گزارش سالانه سازمان عفو بين الملل

در اعلاميه هاى متعدد بين المللى اين امر تصريح شده كه: همه انسانها حق برخوردارى از زندگى همراه با آزادى و حرمت انسانى و امنيت دارند. حق هر انسان است كه از مساوات در برابر قانون برخوردار باشد و باز حق انسانها است كه درزندگى خود مورد شكنجه و اختناق واقع نشوند. ولى واقعيت با اين اصول مصوب تفاوت بسيار دارد و در بسيارى از كشور ها در قاره ها و مناطق مختلف جهان اين اصول مسلم با بيرحمى تمام زير پا گذاشته ميشوند.
مخالفين سياسى زندانى و شكنجه و اعدام ميشوند، گروههاى چريكى نزديك به دولتها طبق برنامه منظم قصبات و دهكده هائى را با خاك يكسان ميكنند يا گروههاى تروريستى اهالى را مورد آزار و ارعاب قرار ميدهند.

ولى اين وضع يعنى تضييع حقوق بشر در همه موارد مانند مورد سودان و ميانمار و كره شمالى به اطلاع افكار عمومى در سراسر جهان نميرسد و دولتهاى مربوطه مانند اين دولتها مورد تقبيح لا اقل تعدادى از كشورها قرار نميگيرند. بعنوان مثال ميتوان از چين نام برد كه با وجود آزاديهاى روزمره كه تا چندى پيش قابل تصور نبود عده اى زياد در زندانها بسر ميبرند فقط به اين علت كه بطور علنى قدرت بيحد دستگاه حكومت تك حزبى را مورد سوال و انتقاد قرار داده اند. ضمنآ چين از نظر كثرت موارد اعدام محكومين صاحب ركوردى غم انگيز در جهان است.
معهذا چين هم مانند روسيه باين خاطر در صحنه ديپلماسى بين المللى چندان تحت فشار و انتقاد قرار نميگيرد، زيرا علائق اقتصادى مهمى در كار است كه باعث ميشود دول غربى چشم خود را بروى اين حقايق ببندند.

بايد مدافعان حقوق بشر در سازمان عفو بين الملل را تحسين كرد كه هميشه از نقض حقوق بشر در كشورهاى غربى هم ياد و انتقاد كرده اند. يكى از متداول ترين كارها كم اهميت جلوه دادن يا مسكوت گذاشتن نقض حقوق بشر در ساير كشورها از روى فرصت طلبى است، ولى منحصر به اين كار نيست. در گزارش امسال سازمان عفو بين الملل مخصوصآ از دولت آمريكا بخاطر وضع و نحوه رفتار با مسئله حقوق بشر بشدت انتقاد شده كه بارزترين نمونه آن شكنجه و آزار اسرا در زندان ابوغريب بغداد يا در بازداشتگاه ارتش آمريكا در پايگاه نظامى گوانتانامو در كوبا است كه در آنجا هنوز هم صدها نفر خارجى بر خلاف موازين حقوق بين الملل زندانى هستند.

دولتها هميشه براى تبرئه خود توضيحات مشابهى دارند، مثلآ دولت آمريكا مبارزه با تروريسم را سپر اعمال خود قرار داده و ميگويد اين هدف مستلزم تعيين اولويت هاى جديد بوده است.
از جمله نتايج اين اولويت هاى جديد اين بوده كه حكومتى مانند حكومت ازبكستان از منطق آمريكا پيروى كرده است. بعضى كشورهاى ديگر، مخصوصآ كشورهاى جهان سوم چنين دليل ميآورند كه رعاياى آنها به رشد فكرى براى قبول دمكراسى و حكومت قانون نرسيده اند.
ولى معلوم است كه براهينى از اين دست كذب محض است و بهانه هائى مانند لزوم مبارزه با تروريسم يا درجه تكامل عقلى اهالى نميتواند محملى براى قبول نقض حقوق بشر باشد.