«انتظار بى‌صبرانه» در بحران ميان ايران و بريتانيا
۱۳۸۶ فروردین ۹, پنجشنبه
� قصد دارد اين امر را به سازمان ملل ارجاع كند. شوراى امنيت سازمان ملل امروز (پنجشنبه) در نيويورك به اين بحران رسيدگى مى‌كند.
بريتانيا بى‌صبرانه در انتظار است كه ايران به حرف خود عمل كند و دست‌كم سرباز زن «فى ترنى» را آزاد سازد و به ديپلمات‌هاى بريتانيايى امكان ملاقات با ۱۴ زندانى ديگر را بدهد. سفارت بريتانيا در تهران ظاهرا تا كنون پاسخى در اين زمينه دريافت نكرده است. براى روزنامه‌هاى بريتانيا مسلم است كه گفته‌هاى فى ترنى در تلويزيون ايران، در نتيجه‌ى فشار بوده است. «سان» بزرگ‌ترين روزنامه‌ى جنجالى بريتانيا نوشت كه فى را وادار به دروغ گفتن كرده‌اند.
مارگرت بكت وزير خارجه‌ى بريتانيا نيز ابراز نگرانى كرد كه ترنى و ۱۴ همكار مرد او را در زندان ايران زير فشار قرار دهند و حتا شكنجه كنند. برآشفتگى عمومى در بريتانيا بزرگ است. در همه‌ى احزاب اين كشور بر اين موضوع تاكيد مى‌شود كه ايران كاملا منزوى شده و حق با بريتانياست.
ليام فاكس سخنگوى حزب محافظه‌كار بريتانيا گفت: «موضوع فقط بر سر رويارويى ايران با نيروى دريايى سلطنتى، يا ايران با بريتانيا نيست. ايران در مقابل كل جامعه‌ى جهانى قرار گرفته است. ملوانان ما در آنجا به عنوان بخشى از نيروهاى نظامى بين‌المللى در ماموريت سازمان ملل بوده‌اند. كارى كه در آنجا صورت گرفته، اقدامى غيرقانونى و ناپذيرفتنى است».
پرسشى كه باقى مى‌ماند اين است كه آيا تهران از طريق تكرار مستمر اين استدلال و افزايش فشار ديپلماتيك عقب‌نشينى خواهد كرد يا نه. ريچارد دالتن سفير پيشين بريتانيا در تهران مى‌گويد: «اينكه اين بحران چگونه ايجاد شده، اكنون ديگر تعيين كننده نيست. مهم اينست كه چگونه مى‌خواهيم دوباره از اين بحران خارج شويم. بايد راه برون رفتى سياسى يافت و احتمالا به گونه‌اى كه ايران نيز بتواند آبروى خود را حفظ كند».
از جمله در مورد اين امكان گمانه‌زنى مى‌شود كه ايران عذرخواهى سربازان بريتانيا را بپذيرد، بدون اينكه بريتانيا از اين موضع خود كه حق با اين كشور است عدول كند. اما در بريتانيا اينگونه ارزيابى مى‌شود كه حتا پس از آزادسازى سرباز زن فى ترنى، اين بحران مدتى دوام خواهد داشت. ظاهرا گام ديپلماتيك بعدى از نظر بريتانيا، نكوهش رفتار ايران توسط شوراى امنيت سازمان ملل است. همين امروز در اين نهاد در اين زمينه رايزنى خواهد شد. اما تجربه نشان مى‌دهد كه تا كنون اعلاميه‌هاى زيادى از طرف سازمان ملل منتشر شده، بدون اينكه ايران به آن‌ها تمكين كرده باشد.