1. پرش به گزارش
  2. پرش به منوی اصلی
  3. پرش به دیگر صفحات دویچه وله

بازار پررونق گروگانگيرى و آدمربايى در عراق

۱۳۸۴ آذر ۹, چهارشنبه

اينكه يكى از شهروندان آلمان قربانى آدمربايى و گروگانگيرى در عراق شود، حادثه‌اى بود كه دير يا زود اتفاق مى‌افتاد، چرا كه در عراق هر روز انسانها به گروگان گرفته می‌شوند. انسانهايى كه اكثر آنها عراقى هستند، اما از اواسط آوريل سال ۲۰۰۴ تا كنون بيش از ۲۰۰ شهروند خارجى نيز ربوده و به گروگان گرفته شدند.

https://p.dw.com/p/A4za
از حادثه‌ی ربوده شدن شهروند آلمانى بوى شارلاتان بازى و دلالى با كالايى به نام انسان برمی‌خيزد.
از حادثه‌ی ربوده شدن شهروند آلمانى بوى شارلاتان بازى و دلالى با كالايى به نام انسان برمی‌خيزد.عکس: Tagesschau

آدمربايى و گروگانگيرى به بازارى پررونق در عراق بدل شده است. در اين كشور انسانها در ازاى هيچ جان می‌بازند و شايد به اين دليل است كه خانواده‌ها و خويشاوندان ربوده شدگان حاضرند براى زنده ماندن عزيزانشان سربها بپردازند. و نيز از اين روست كه روز به روز عراقيان بيشترى وطنشان را ترك می‌كنند و خارجيان كمترى راهى عراق می‌شوند. كشورى كه مهد تمدن محسوب می‌شود، اما ابرهاى بى‌تمدنى روز به روز سايه تيره‌ترى بر آن می‌افكند.

و هر آنكه امكان رفتن دارد و از اين فرصت سود نمی‌جويد، بايد حساب آن را بكند كه عليرغم تمامى تدابير امنيتى و با وجود تمامى دلايل امدادگرايانه و انساندوستانه‌اش براى ماندن در عراق، ممكن است ربوده شده و به گروگان گرفته شود.

البته هدف از اين سخن، سرزنش كردن بانوى آلمانى نيست كه او را گروگان گرفته‌اند. گناه شوم‌بختى وى فقط و فقط بر گردن آدمربايان است. از ديد آنان، اين قضيه در عراق، معادله‌اى ساده است: ميزان عرضه كم است، ميزان تقاضا زياد و مبلغ پرداختى نيز بس داغ و هنگفت.

در نگاه اول، انگيزه گروگانگيران در اين مورد روشن به نظر می‌رسد: آنان خواستار قطع تمامى مناسبات ميان دولت‌هاى عراق و آلمان هستند. اما در نگاهى دقيقتر، اين انگيزه ترديدآميز می‌نمايد، چرا كه بين اين دو كشور، روابط چندان عميقى حاكم نيست.

شمارى از كارشناسان امنيتى و پليس آلمان در امارات متحده عربى، به همكاران عراق خود آموزش می‌دهند؛ آلمان نيز در دوران دولت گرهارد شرودر چند ميليون يورو براى بازسازى عراق صرف كرده بود و از آن گذشته چند پروژه فرهنگى و طبيعتا سفارت آلمان در عراق برپاست. كل مناسبات همين است و بس. و اين روند نيز از موضع مخالفت آميز دولت آلمان در قبال جنگ عراق در سال ۲۰۰۳ سرچشمه می‌گيرد.

از مورد ربوده شدن شهروند آلمانى بوى شارلاتان بازى و دلالى با كالايى به نام انسان برمی‌خيزد، گويى خواسته‌اى سياسى سرپوشى است بر مطالبات مالى، به ويژه آنكه با توجه به كاهش شمار اتباع غربى مقيم عراق، مبالغى كه براى گروگانهاى غربى مطالبه و پرداخت می‌شود، بسيار بالاست.

در دوران اخير در چندين موارد براى آزاد شدن گروگانان خارجى سربها پرداخت شده است، براى نمونه براى شهروندان فرانسوى كه دولتشان مانند آلمان در صف مخالفان جنگ عراق قرار داشت. گفته می‌شود كه براى آزادى خانم فلورانس آوبنا، روزنامه نگار فرانسوى، ۱۶ ميليون دلار سربها پرداخت گرديده است.

خبر خوش آنكه ممكن است كه ماجرا اينبار هم به خير بگذرد. خبر بد آنكه، در گروگانگيری‌هايى كه با مطالبات پولى و درخواست سربها توام هستند، اين خطر وجود دارد كه آدمربايان، در صورت شك و ترس، گروگانهاى خود را به گروههايى بفروشند كه به ظاهر براى اهدافى سياسى مذهبى مبارزه می‌كنند. چنين چيزى در عراق بی‌سابقه نبوده و تا كنون نيز به مرگ گروگانان انجاميده است.

بارى هر انگيزه‌اى هم كه در پس اين آدمربايی‌ها نهفته باشد، بايد گفت كه گروگانگيران آتش ترور را به فراسوى مرزهاى عراق می‌كشانند و آلمان نيز يكى از قربانيان آن است.