بازگشت به انزوا؟

ياست جمهور ابراز مى دارد.

محافظه كاران ايران پيش از انتخابات رياست جمهورى پيوسته تأكيد مى كردند كه شركت وسيع توده هاى مردم در اين انتخابات نشان دهنده دموكراتيك بودن آن است و به اين وسيله مى توان به جهانيان نشان داد كه تا چه ميزان آنان پايبند به اساس سيستم جمهورى اسلامى هستند. حال پايه هاى اين تفكر لرزان شده، زيرا ميزان شركت انتخاب كنندگان در دور دوم انتخابات رياست جمهورى كمتر از دور اول آن بوده است. اما اين درحالى است كه آنان شهردار محافظه كار تهران را به مسند قدرت مى نشانند.

پيروزى نامزد ۴۹ ساله مورد حمايت رهبرايران به عنوان تأييدى بر پيشبرد اهداف انقلاب اسلامى وانمود مى گردد. اهدافى كه بر مبناى آنان مى بايد به اقشار فقير جامعه كمك گردد و امكانات كلان ثروتمندان محدود شوند. با در نظر گرفتن ميزان بيكارى در ايران كه تا ۴۰ درصد تخمين زده مى شود، مى توان دامنه گسترش فقر در جامعه را تصور كرد. اين ميزان بسيار وسيعتر از حوزه ميليونرهاى شمال تهران است.

حال بر مبناى وعده هاى داده شده مى بايد در ساختمان خانه هاى ارزان قيمت و دادن اعتبار با بهره كم و از طرق ديگر به مستمندان جامعه كمك گردد. اگرچه انجام اين وعده ها با تشديد اجراى قوانين اسلامى و پيشبرد خط ناسيوناليستى در كشور همراه باشد. بسيارى از آزادى هاى موجود اجتماعى تحت مخاطره اين سياست قرار خواهند گرفت. آزادى هايى كه اقشار متوسط، و نه فقط طيف ثروتمندان جامعه، در سال هاى گذشته بدست آورده بودند. براى نمونه مى توان از آزادى بيشتر درباره رعايت حجاب اسلامى در مورد زنان و يا انتخاب شيوه زندگى غربى و غيره نام برد.

اما از نقطه نظر سياسى مى توان با انتخاب رئيس جمهور جديد انتظار تغييرات وسيعترى را داشت. آنگونه كه احمدى نژاد تا بحال اعلام كرده، او نمى خواهد كه در سياست اتمى ايران اجازه القاى نظرات خاصى را بدهد. اتخاذ اين نقطه نظر سياسى شامل حال خاتمى رئيس جمهور سابق و رفسنجانى رقيب شكست خورده احمدى نژاد نيز مى شد. اما آنان آمادگى بكار گيرى روش هاى ديپلماتيك را داشتند در حالى كه احمدى نژاد با اطمينان كامل، راه سخت ترى را پيش خواهد گرفت. راهى كه مى تواند ايران را دوباره در انزواى بين المللى فرو برد. اين انزواى سياسى مى تواند پروژه هاى اقتصادى را به خطر بياندازد كه براى مقابله با بيكارى و پيشبرد سطح زندگى در ايران لازمند. از طرف ديگر فروش نفت به كشورهاى اروپايى و چين، كه در مقابل خواهان فروش كالاهاى توليدى خود به ايران هستند نيز، تحت مخاطره قرار مى گيرد. آنان نمى خواهند اين مبادله تجارى را با حكومت افراطى مسلمان و رژيم ضد خارجى در ايران داشته باشند.

آيا ايرانيان خود مسئول اين جريانند؟ مى توان گفت فقط تا حدى. نتيجه انتخابات از يكطرف موجب دلسردى و نااميدى نسبت به تلاش هاى خاتمى شد و از طرف ديگر بايد گفت كه مردم بطور وسيع از جانب غرب به تحريم انتخابات دعوت شدند. در يك ائتلاف عجيب، از كاخ سفيد گرفته تا چپ هاى اروپايى، از طرفداران شاه تا مجاهدين آنان به شركت نكردن در انتخابات ترغيب كردند، انتخاباتى كه در آن مى بايد ميان بد و بدتر تصميم گرفته مى شد. كسانى كه اين فراخوان را دادند حال مى توانند جاى راحت حود را در واشنگتن، پاريس، برلين، و لندن حفظ كنند. عواقب اين انتخابات گريبانگير مردم ايران خواهد بود و نه آنان!