بازی‌های المپیک تا چه اندازه سیاسی هستند؟
۱۳۸۷ مرداد ۲۶, شنبه
در ورزشگاه بیسبال پکن، دو تیم تایوان و چین در برابر هم قرار گرفته‌اند. چنین چیزی تنها در بازی‌های المپیک پیش می‌آید، یعنی رقابت تایوان دمکراتیک که جزیره‌ای جداشده از چین است و سرزمین کمونیستی مادر.
یکی از هواداران تایوان معتقد است که چنین امری کاملا سیاسی است، ولی ما آن را تعمدا نادیده می‌گیریم. در جریان این بازی، قواعد سختی در ورزشگاه پکن حاکم است. طرفدار مربوطه می‌گوید: «ما اجازه نداریم پرچم ملی تایوان را تکان بدهیم. هر کس این کار را بکند، فورا بازداشت می‌شود. هر کس پرچم تایوان را در چمدان خود داشته باشد، اجازه‌ی ورود به چین را ندارد. تنها پرچم المپیک تایوان مجاز است».
اگر چه تایوان عضوی از خانواده‌ی المپیک است، ولی به عنوان ملت از سوی چین به رسمیت شناخته نمی‌شود. از دید سازماندهندگان المپیک پکن، در ورزشگاه بیسبال این شهر، برادران با یکدیگر پیکار می‌کنند و مطابق آن، تشویق تماشاگران هم باید کاملا غیرجانبدارانه باشد.
دعواهای سیاسی کشورها، پیش از مراسم گشایش بازی‌ها آغاز شده بود. کره‌ی شمالی به خلاف المپیک‌های سیدنی و آتن اعلام کرده بود که حاضر نیست به همراه ورزشکاران کره‌ی جنوبی در میدان رژه برود. دلیل آن به گمان کمیته‌ی المپیک کره‌ی جنوبی، احتمالا ناخرسندی از سیاست دولت تازه انتخاب شده درکره‌ی جنوبی است. کره‌ی جنوبی به عبث تلاش کرد نظر رهبران کره‌ی شمالی را در این زمینه تغییر دهد.
به گفته‌ی «یان چو پارک» رییس کمیته‌ی المپیک کره‌ی جنوبی، حتا مسئولان کمیته‌ی المپیک کره‌ی شمالی رفتار خود را در مقایسه با بازی‌های المپیک آتن تغییر داده‌اند. وی می‌افزاید: «در آتن تقریبا هر روز صبح همدیگر را ملاقات می‌کردیم و با هم صبحانه می‌خوردیم. ولی در پکن با این که همه در یک هتل اقامت داریم، وقتی با هم روبرو می‌شویم خاموشانه از کنار یکدیگر عبور می‌کنیم».
باید گفت که روح المپیک در میان ورزشکاران بیشتر حاکم است. رفتار ورزشکاران تیرانداز روسیه و گرجستان در این رابطه نمونه بود. آن‌ها پس از مسابقه و بردن مدال‌ها یکدیگر را در آغوش گرفتند و بوسیدند. و این در حالی بود که مدت کوتاهی پیش از آن روسیه شهرهای گرجستان را بمباران کرده بود.
به گفته‌ی ویلی لمکه هماهنگ‌کننده‌ی ورزش سازمان ملل: « سیاست همواره در ورزش نقش داشته ولی از ورزش نباید در خدمت سیاست استفاده‌ی ابزاری کرد». این آرزوی ورزشکاران نیز هست. زیرا سیاست از آنان غالبا استفاده‌ی ابزاری می‌کند.
Eva Corell / رادیو دویچه وله