با سفره‌ی رنگین علیه "سرد مزاجی" آلمانی‌ها
۱۳۹۵ مرداد ۱, جمعه
روند هم‌پیوندی با جامعه‌ی آلمان برای مهاجران و پناهجویان چندان ساده نیست. کارشناسان اولین گام در این راه را فراگیری زبان این کشور می‌دانند. این امر ولی اغلب بدون گذراندن دوره‌‌های آموزش زبان، تمرین و تماس با کسانی که آلمانی صحبت می‌کنند، با دشواری‌های بسیاری همراه است.
آلمانی‌های سردمزاج؟
ماریا ایلشیوا که ۱۶ سال پیش برای ادامه‌ی تحصیل از بلغارستان به آلمان آمده و با این دشواری‌ها دست و پنجه نرم کرده، در این رابطه می‌گوید: «در سال‌های اول اقامتم در این کشور برقراری رابطه با آلمانی‌ها برایم خیلی سخت بود، هر چند که من در دانشگاه تحصیل می‌کردم و در کلاس‌های درس هم با دانشجویان آلمانی تماس داشتم.»
ماریا ایلشیوا می‌گوید که تازه پس از چند سال اقامت در آلمان توانسته با یک خانواده‌ی آلمانی آشنا شود و با آنان رابطه‌ی دوستی برقرار کند. به نظر این روزنامه‌نگار ۳۴ ساله که با دویچه‌وله کار می‌کند، با این‌حال آلمانی‌ها "چندان سرد نیستند" و تنها باید راه ایجاد ارتباط با آنان را بدون پیش‌داوری‌های معمول پیدا کرد.
درس از تجربه
از این‌رو ایلشیوا، برای این که شرایط تماس‌گیری میان تازه‌واردان به آلمان و شهروندان این کشور را تسهیل کند، در سال ۲۰۱۵ انجمنی مجازی با عنوان "من دعوتت می‌کنم" پایه می‌گذارد و آگهی آغاز به کار آن را در فیس‌بوک منتشر میسازد. او ضمن اشاره به این که پایگاه‌هایی از این دست سال‌ها است که در استرالیا، سوئد و هامبورگ فعالند، می‌گوید: «هدف این انجمن، فراهم‌آوردن شرایطی برای دو طرف است تا بتوانند همدیگر را خوب بفهمند.»
بیشتر بخوانید: بیشتر پناهجویان آلمان هیچ تخصصی ندارند
حدود ۸۰ درصد کسانی که به صفحه‌‌ی "من دعوتت می‌کنم" مراجعه می‌کنند، پناهجو هستند. به گفته‌ی ایلشیوا در ماه‌های گذشته مهاجران پرویی، اسپانیایی، صربی، فرانسوی، اوکراینی و روسی نیز توانسته‌اند از راه این پورتال با آلمانی‌ها آشنا شوند. این طرح از سوی "فولکس‌هوخ‌شوله" شهر بن و آموزگاران زبان آلمانی این نهاد آموزشی حمایت می‌شود.
نمونه‌ی موفق
خانواده‌ی زابینه کولومبتی و خانواده‌ی فتحی و نورهان که در یکی از اقامت‌گاه‌های پناهجویان در آلمان زندگی می‌کنند، یک سال پیش از طریق پایگاه مجازی "من دعوتت می‌کنم" با یکدیگر آشنا شدند.
زابینه، همسر و پسرش خانواده‌ی فتحی را که در سال ۲۰۱۴ در اثر جنگ‌داخلی سوریه آواره شده‌اند، روز دوم سال نوی مسیحی برای صرف شام به خانه‌ی خود دعوت کردند و فتحی نیز به عنوان قدردانی یک درخت زیتون به آن‌ها هدیه داد. زابینه درباره‌ی آن "شب خاطره‌انگیز" می‌گوید: «خانواده‌ی فتحی و نورهان مجبور شدند به دلیل جنگ زادگاه، خانه و باغ خود را که در آن ۷۵۰ درخت زیتون کاشته بود، ترک کنند.»
بیشتر بخوانید:رکورد تازه مهاجرت به آلمان از خارج و داخل اروپا
نورهان و فتحی که در سوریه به عنوان مهندس الکترونیک مشغول به کار بودند، تا کنون بارها با غذاهای سوری از خانواده‌ی زابینه در اقامت‌گاه پناهجویان پذیرایی کرده‌اند.