با مرگ جیمز ریزی دنیایی شاد و رنگین فرو ریخت

جیمز ریزی شامگاه ۲۶ دسامبر در خانه خود در نیویورک درگذشت. ریزی از چهره‌های برجسته سبک مردمی "پاپ آرت" بود. هنر ساده و روان او با طرح‌های هیجان‌انگیز و رنگ‌آمیزی درخشان شناخته می‌شد. او نماینده اصلی سبکی بود که "گرافیک سه‌بعدی" خوانده شده است.

کارهای جیمز ریزی دنیایی سرزنده و شاداب را تصویر می‌کنند. تابلوهای شاد و رنگین این هنرمند، با طرح‌های برجسته و پررنگ، به نقاشی‌های ابتدایی کودکان شبیه هستند. او روی همه چیز نقاشی می‌کرد و روی اشیای زندگی روزمره رنگی از شور و نشاط می‌پاشید. دهها کفش، در و دیوار، ماشین و حتی یک هواپیمای بوئینگ زیر قلم موی او رنگ شادی و نشاط گرفتند. او تابلوهای خود را همیشه با پرنده‌ای آوازخوان امضا می‌کرد.

ریزی حدود یک سال پیش در گفت‌وگویی اظهار داشت: «فکر می‌کنم مردم از شادی و نشاطی که در کارهای من هست، خوششان می‌آید. کارهای من مردم را به خنده می‌اندازد.»

ریزی با نظم و انضباطی ستایش‌انگیز کار می‌کرد و خلاقیت هنری را با مسئولیت و تعهد انجام می‌داد. هر کار را با دقت و حوصله‌ای درخور تکمیل می‌کرد. او به سلیقه و علاقه مردم احترام می‌گذاشت: «کاری که مردم برای آن پول می‌دهند، باید ارزش داشته باشد.»

مسافر دنیایی شاد و زیبا

جیمز ریزی در ۵ اکتبر ۱۹۵۰ در منطقه بروکلین به دنیا آمد و در خانواده‌ای فقیر اما خوش‌بین و امیدوار بزرگ شد. در دانشگاه فلوریدا به تحصیل هنر پرداخت. از سالهای تحصیل به آمیزش نقاشی و پیکرتراشی علاقه‌مند شد و بعدها سبکی معروف به "گرافیک سه بعدی" را ابداع کرد.

ریزی عاشق شهر خود بود. درباره نیویورک گفته بود: «من مثل سفیر این شهر هستم. خود شهر گاهی چرند است، اما مردم آن واقعا خوب هستند.» گویی او وظیفه خود می‌دانست که زادگاه خود را بهتر و زیباتر از آنچه هست به دنیای هنر وارد کند.

شهر نیویورک، با بناها و نمادهای آشنای آن، از موتیف‌های همیشگی تابلوهای ریزی است. او این شهر را زیبا و پرشور و نیرومند تصویر می‌کند. به گفته او «نیویورک برای زندگی عالی است، اما بهتر از خود شهر، مردمی هستند که در آن زندگی می‌کنند.»

جیمز ریزی همواره شوخ و مهربان بود. با وجود این که دلالان و مجموعه‌داران ثروتمند بر سر کارهای او سر و دست می‌شکستند، زندگی معمولی را، با لباس ساده و کفش کتانی، هرگز ترک نکرد.

مرگ ریزی غافلگیرکننده بود. او خود رفته رفته پیری را احساس می‌کرد. در جشن ۶۰ سالگی خود، از بیگانگی روزافزون خود در دنیایی که هرج و مرج و هیاهوی آن را دیگر درک نمی‌کرد، شکوه کرده بود: «دیگر انرژی زیادی ندارم. گاهی که به بار یا دیسکو می‌روم، که آن هم به ندرت پیش می‌آید، خودم را غریبه حس می‌کنم. از موسیقی سرسام‌آور به ستوه می‌آیم و به خودم می‌گویم من اینجا چکار می‌کنم؟ بهتر نیست که به خانه بروم و یک فیلم خوب قدیمی تماشا کنم؟»

جیمز ریزی کمابیش تمام زندگی خود را در نیویورک سپری کرد. او پس از پایان تحصیلات به شهر زادگاه خود برگشت و در محله معروف "سوهو" خانه‌ای گرفت که هم اقامتگاه و هم کارگاه او بود. او در همین خانه در ۶۱ سالگی با دنیایی که آن را شادتر و رنگین‌تر کرده بود، وداع گفت.

AA/SI