برآشفتگى سياستمداران اروپايى نسبت به اقدامات آمريكا
۱۳۸۴ آذر ۸, سه‌شنبه
در چنين شرايطى ارگانى مورد قبول ِ دو كشور مشخص مى‌سازد كه اين نيروهاى خارجى چه حقوقى دارند، چه امكاناتى به دست مى‌آورند و چه وظايفى را در قبال دولت مهمان خواهند داشت. اين ارگان در رابطه با استقرار نيروهاى نظامى آمريكا در پايگاه هاى كشورهاى اروپايى و بخصوص در آلمان، پيمان آتلانتيك شمالى، ناتو است. اكنون مشكلى ميان آمريكا و كشورهاى اروپايى و بخصوص آلمان، در مورد حدود فعاليت‌هاى نظاميان آمريكايى در اين كشور پديد آمده است. آيا نظاميان آمريكايى حق داشته‌اند از پايگاه‌هاى نظامى خود در خاك آلمان و بويژه از فرودگاه هاى خود در اين كشور، براى عبور افراد مشكوك به شركت در اقدامات تروريستى استفاده كنند؟ آيا آمريكائيان حق داشته‌اند در كشورهاى اروپايى ِ دوست، زندان‌هايى براى افراد مشكوك به تروريسم ايجاد كنند و در اين زندان‌ها حتا به شكنجه‌ى زندانيان مبادرت ورزند؟
اين روزها رسانه‌هاى عمومى جهان پر است از ادعاهايى از اين دست. البته هيچ مدركى دال بر صحت اين ادعاها وجود ندارد. همچنين گفته مى‌شود كه در صورت صحت، اين وقايع در گذشته‌اى دور اتفاق افتاده‌اند و شامل مرور زمان مى‌گردند. در چنين شرايطى بايد ابتدا مشخص شود كه آيا اين ادعاها صحت دارند يا نه و تنها در صورت تاييد آنها اقدامات ضرورى انجام گيرد.
اما نكته اى كه بسيار پر اهميت مى‌نمايد اين است كه اروپائيان بعد از رخداد خونين يازدهم سپتامبر در ايالات متحده‌ى آمريكا، همكارى‌هاى وسيعى را با اين كشور در جهت مبارزه با تروريسم آغاز كردند و در اين راستا چشم بر موارد مختلف نقض حقوق بشر از طرف آمريكا بستند. آيا كشورهاى اروپايى اعتراضى كردند به برقرارى زندان هاى مخوف آمريكا در گوانتانامو، در افغانستان و يا در زندان مخوف ابوغريب در عراق؟ زندان‌هايى كه همه مى‌دانند در آنها شكنجه زندانيان وجود داشته و همچنان ادامه دارد؟
البته هيچ سياستمدار اروپايى‌اى در تاييد اين اقدامات آمريكائيان كلمه‌اى بر زبان نياورد، اما آيا همين سياستمداران اعتراضى كردند و از مقامات ايالات متحده‌ى آمريكا خواستند تا دست از اين اقدامات بردارد؟
پس چرا سياستمداران اروپا اكنون چنين برآشفته شده‌اند؟ پاسخ ساده است. اكنون آنها به همدستى با آمريكائيان در شكنجه زندانيان متهم شده‌اند. به آنها اين اتهام زده مى‌شود كه راه را براى شكنجه هموار كرده و اعتراضى به آمريكائيان نكرده‌اند و همين اتهامات است كه سياستمداران اروپايى را مى‌آزارد. آنها نمى‌خواهند شريك جرم معرفى شوند.