برنامه دويچه وله و شنوندگان / هفدهم نوامبر سال ۲۰۰۳

به همه دوستان عزيز و شنوندگان وفادار به برنامه دويچه وله و شنوندگان سلام ميكنم. اميدوارم حالتون خوب خوب باشه و هفته موفقى رو پشت سر گذاشته باشين. اگه چند هفته اى برنامه خودتون رو دنبال كرده باشين، مطلع هستين كه طى چند برنامه گذشته مهمترين شرايط و قوانين ورود به دانشگاههاى آلمان رو خدمتتون عرض كردم. چون در برنامه هاى قبلى حتى راجع به كلاسهاى زبان آلمانى و دوره پيش دانشگاهى كالج هم توضيح داديم و به نظر ميرسه كه اطلاعات كافى رو در اينباره در اختيارتون قرار داده باشيم، اينجا ديگه از تكرار اونها خوددارى ميكنيم. مگه اينكه سوالى به نظر شما عزيزان برسه كه، اگه لطف كنين و از طريق نامه برامون بفرستين، حتمآ در اسرع وقت بهش جواب ميديم.

مسئله اى كه اينجا بايد روش تاكيد كنيم اينه كه، داشتن ديپلم دبيرستانهاى ايران حداقل شروطيه كه براى ورود به دانشگاههاى آلمان وجود داره و كسانيكه با سن كمتر و بدون داشتن مدرك ديپلم، حالا به هر دليلى، به آلمان ميان و قصد تحصيل در دانشگاه رو دارن، متاسفانه با مشكلات بزرگى روبرو ميشن و بايد ابتدا اينجا دوره دبيرستان رو به پايان برسونن. تا بهشون اجازه ورود به دانشگاهها و مدارس عالى داده بشه. و اصولآ كسانيكه هنوز تحصيلات دبيرستانى خودشون رو تموم نكردن از طريق سفارت آلمان در ايران نميتونن پذيرش دانشگاهى و در نتيجه ويزاى دانشجوئى بگيرن. غير از اين شايد لازم باشه توضيح بديم كه، در حقيقت تفاوت بين تحصيل در دانشگاه و تحصيل در مدارس عالى آلمان چيه. شايد در درجه اول اينطور به نظر برسه كه اينها هيچ فرقى با هم ندارن ولى در واقع اينطور نيست.

اولآ اينكه، دروس دانشگاهى تكيه بيشترى روى تئورى دارن. اين به اون معنا نيست كه، در دانشگاه درس عملى وجود نداره. فقط به اين صورته كه، دانشجوهاى رشته هاى دانشگاهى، درسهاى تئورى بيشترى رو ميگذرونن و به همين دليل هم دوره هاى دانشگاهى معمولا مدت زمان بيشترى طول ميكشن. شايد بهتره همينجا توضيح بديم كه، براى گذروندن هر رشته بخصوص، در قوانين تحصيلات عالى آلمان تعداد مشخصى ترم تحصيلى در نظر گرفته شده، كه معمولآ براى رشته هاى دانشگاهى، بيشتر از ۸ ترم يعنى ۴ ساله. البته معمولآ اين اعداد و ارقام آنچنان واقعبينانه نيستن و نه تنها دانشجوهاى خارجى، بلكه خود دانشجوهاى آلمانى هم، به اين سرعت موفق نميشن تحصيلشون رو تموم كنن. البته الان مدتيه كه مقامات مسئول تصميم گرفتن به اقدامات شديدترى دست بزنن. مثلآ به اين صورت كه، دانشجوهائى رو كه دوره تحصيلشون از مدت معين، طولانى تر شده به پرداخت شهريه بيشترى مجبور كنن. اگر چه اين اقدامات با اعتراضات شديد و گسترده دانشجوها همراهه اما، در بعضى از استانهاى آلمان چنين قوانينى مقرر شدن.

دوم اينكه دانشگاهها خيلى وسيعتر و بى در و پيكر تر هستن تا مدارس عالى. فاصله بين استاد و دانشجو بعضى وقتها در دانشگاه غير قابل عبور به نظر مياد. جورى كه شما فقط در موارد محدودى ميتونين با استادتون رو در رو صحبت كنين و مشكلاتتون رو با اون مطرح كنين. در موارد عادى دانشجو تنها با استاديارها سر و كار داره و استاد رو فقط در تالارهاى بزرگ درسى ميبينه.

تفاوت ديگه اى كه وجود داره اينه كه ممكنه در ايران يا كشورهاى ديگه رشته هاى دانشگاهى بهتر ارزشيابى بشن. چون همونطور گفتيم تحصيل در رشته هاى دانشگاهى، بيشتر طول ميكشه. اما اينرو نبايد اينطور تلقى كرد كه، به اين دليل رشته هاى دانشگاهى بهترن. در اين مورد هم هر كسى بايد به تمايلات و اهداف خودش توجه كنه و راه خودش رو انتخاب كنه. يك مشخصه روشن تحصيل در مدارس عالى اينه كه، نظم و ترتيبش تقريبآ مثه مدرسه ميمونه. مثلآ در خيلى از كلاسها حضور و غياب دانشجوها كنترل ميشه، يا اينكه زمان امتحانهاى هر ترم از پيش معلومه و بايد به موقع براى شركت در اونها ثبت نام كرد. به اين ترتيب، در موقع فارغ التحصيل شدن، همه دانشجوهاى هم دوره، تقريبآ درسشون با هم تموم ميشه. در صورتيكه در دانشگاهها معمولا اينطوره كه، هر كسى هر موقع كه امتحانهاش رو داد و تز پايانيش رو تحويل داد، مدرك تحصيليش رو دريافت ميكنه.

نگين كروئى