برنامه دويچه وله و شنوندگان / يازدهم ماه ژوئن سال ۲۰۰۴ ميلادى

سلام به همه عزيزان و دوستداران برنامه دويچه وله و شنوندگان. اميدوارم كه حال و احوالتون خوب باشه و بعد از يك هفته كار و زحمت امشب كمى مهلت داشته باشين تا پاى برنامه خودتون بشينين. اينبار هم در اين برنامه قصد داريم اشاره اى داشته باشيم به وضع زندگى مهاجراى خارجى در آلمان، چرا كه اين موضوعيه كه اغلب در نامه هاى شما به اشكال مختلف تكرار ميشه.

بايد بگيم كه، اولين كارگران خارجى تحت عنوان “كارگران مهمان” در حقيقت ايتاليائيها بودن، كه پس از سال ۱۹۵۵ وارد آلمان شدن، تا كمبود نيروى كار در اقتصاد غرب آلمان رو جبران كنن. به دنبال اونها، كارگراى اسپانيائى، يونانى، ترك، پرتغالى و يوگوسلاو بودن كه، براى كار به اينجا اومدن و براى برخى از بستگان و افراد خانواده اونها آلمان بصورت يك ميهن جديد در اومد. اما با گذشت زمان هر چه بيشتر مشخص شد كه، دولت آلمان بايد براى ادغام اين مهاجرا در جامعه تلاش كنه. به اين ترتيب از سال ۱۹۷۳در بسيارى از بخشهاى آلمان، اولين انجمنهاى مشورتى براى كمك به مقامات ادارى و رسمى به وجود اومدن. اين انجمنها ميبايست نماينده علائق مهاجراى خارجى در برابر سياست و دستگاه ادارى باشن و براى آنها تاثير گذاشتن بر تصميمهاى سياسى رو ممكن كنن. اينكه بعد از ۳۰ سال، سرنوشت ايده تاسيس اين انجمنهاى مشورتى چى بوده، موضوع برنامه اين هفته ماست.

براى مهاجرا اين انجمنها تنها شانسى بودن كه، از اون طريق ميتونستن به شيوه اى در سياست كشور دخالت داشته باشن. اما از تاثير واقعى اصلا صحبتى وجود نداشت. اين انجمنها تنها يك عمل مشورتى داشتن و در تصميمگيريهاى سياسى، اصلآ تاثير گذار نبودن. اعضاى اين انجمنها تنها ميتونستن با پيشنهادها و مواضع خودشون مشكلات خارجيا رو مطرح كنن و اين براى كشورى مثل آلمان كه شمار مهاجراش تا اين حد زياده، اقدام خيلى كمى به حساب مياد. اما هر چى باشه، وجود اين انجمنهاى مشورتى از هيچى، خيلى بهتره.

اما گذشت زمان نشون داده كه مهاجرا بيشتر و بيشتر از انتخابات اعضاى اين انجمنها دورى ميكنن. چرا كه اونها پيشرفتى در اين زمينه حس نميكنن. در حاليكه در سال ۱۹۹۴ ميزان شركت كنندگان در اين انتخابات در شهر كلن ۲۴ درصد بود، اين رقم در سال ۱۹۹۹ به ۱۵ در صد كاهش يافت. به اين ترتيب، تقريبا همه ايتاليائيها، يونانيها و پرتغاليها علاقه خودشون براى فعاليت در انجمنهاى مشورتى مزبور رو از دست دادن، چرا كه اونها حالا از اين امكان برخوردارن كه، در انتخابات منطقه اى با آراى خودشون در تصميمگيريهاى سياسى شركت داشته باشن. نتيجه اينكه، امروزه اكثريت اعضاى اونها رو، مهاجراى ترك تشكيل ميدن.

يكى از دلايل ديگه براى كاهش شركت مهاجرا در انتخابات اعضاى انجمنهاى مشورتى اينه كه، اونها در كشور خودشون ياد نگرفتن كه، يك جامعه مدنى چه معنائى داره و گروهها و طرفداراى عقايد و علائق متفاوت، چطور ميتونن به دستآوردهاى مورد نظرشون برسن. به اين معنا كه وقتى اين مهاجرا از كشورهائى با حكومتهاى خودكامه منشا ميگيرن، به اين معتقد نيستن كه، بتونن چيزى رو تغيير بدن.

اينطور به نظر ميرسه كه دوره انجمنهاى مشورتى خارجيا در آلمان، كه هيچوقت هم واقعآ در كار خودشون موفق نبودن، امروزه به آخر رسيده. اما بايد اين رو هم تذكر بديم كه در ايالت نورد راين وستفالن، نور اميدى به چشم ميخوره. اما اگه اجازه بدين اين بحث رو در برنامه هفته آينده دنبال ميكنيم.