برنامه شنوندگان: وضعيت كودكان آواره در كشور آلمان / اول ماه ژوئيه سال ۲۰۰۵ ميلادى

سلام گرم ما به همه شما عزيزان و ياران همراه اين برنامه. اميدوارم كه حالتون خوب و لبتون خندان باشه. از اونجائيكه طى چند برنامه گذشته، به شمار آواره ها و پناهجوها در جهان اشاره كرديم و موضوع تابعيت گرفتن از كشور آلمان رو، مورد توجه قرار داديم، اينبار در ادامه اين مباحث بد نديدم كه، به وضعيت رفتار با كودكان آواره در آلمان نگاهى داشته باشيم. بايد تذكر داد كه، يكى از حقوق اساسى كودكان، يعنى حق برخوردارى مجانى از تحصيل در مدارس، هر چه بيشتر، در معرض خطر قرار داره و هر روز ما در آلمان شاهد افزايش بيشتر شمار كودكان فقير هستيم. اما بدتر از همه، وضعيت كودكان آواره هستش، كه بايد به اون توجه داشت.

تقريبآ سالانه ۹۰۰ كودك از كشورهاى خودشون فرار كرده و به آلمان پناه ميارن. اغلب اين آواره هاى كم سن و سال، از افغانستان، عراق، روآندا، اتيوپى يا لبنان ميان. اونها از جنگ داخلى، خشونت، تعقيب و گرسنگى گريزونن. مقامات آلمانى اين آوارگان كوچك رو با حروف اختصارى UMF مينامن، كه از عبارت آلمانى "آوارگان خردسال بدون همراه" گرفته ميشه. تقريبآ ۱۰ هزار تن از اين كودكان آواره، در حال حاضر، در آلمان بسر ميبرن اما، اونها در اينجا تنها مهمونهاى ناخونده هستن.

اگرچه كشور آلمان قطعنامه سازمان ملل متحد، مربوط به حقوق كودكان رو امضا كرده اما اونرو بصورت كامل اجرا نميكنه. در كشور آلمان، با بچه هاى آواره، مثل بچه هاى آلمانى رفتار نميشه. كودكان آواره از حقوقى كه بچه هاى آلمانى از اونها برخوردارن، بهره اى نميبرن.

براى مثال اين آوارگان با رسيدن به سن ۱۶ سالگى بالغ شمرده ميشن و در دادگاههاى رسيدگى به امور پناهجوها، با اونها مثل يك پناهجوى بالغ و طبق قوانين مربوطه رفتار ميشه. به اين ترتيب، اونها عملآ از اجازه تحصيل، كارآموزى و داشتن شغل محروم ميشن. اين خطر اونها رو تهديد ميكنه كه، به حبس اخراجى فرستاده شده و بدون همراه، به كشورشون بازگشت داده بشن.

اغلب اين كودكان آواره بدون هر گونه مدرك و شناسنامه اى وارد آلمان ميشن و اغلب خودشون هم، دقيقآ نميدونن كه چند سالشونه. اگه اداره رسيدگى به امور خارجيها سن اونها رو ۱۶ سال تخمين بزنه، اين بچه ها، حتى از امكان رفتن به مدرسه هم، محروم شده و از اردوگاههاى پناهجوها سردرميارن. اين مهم نيست كه، تا حالا چى بر سرشون اومده. كودكان آواره، در آلمان، از لحاظ قانونى قبل از هر چيز خارجى به حساب ميان و كودك شمرده نميشن. به همين دليل، سازمانهاى طرفدار حقوق بشر موكدآ خواستار اين هستن كه، در مورد اين آواره ها، طبق قوانين مربوط به حقوق كودكان، مصوبه سازمان ملل متحد، رفتار بشه.

اولين قدمهائى كه در اين زمينه برداشته شدن، تاسيس "خانه هاى رسيدگى" به امور اين آواره هاى جوون، در برخى از ايالتهاى آلمان هستش، كه در درجه اول، به اين كودكان رنجديده پناه ميدن و مقامات مسئول ميتونن، اونها رو از لحاظ روانشناسى، تربيتى و پزشكى، تحت نظر و حمايت خودشون بگيرن.

يكى ديگه از خواسته هاى طرفداران حقوق بشر اينه كه، بچه هاى آواره نبايد به محض ورودشون به كشور، با بازجوئى ماموران ملبس به اونيفورم كنترل مرزى جمهورى فدرال آلمان روبرو بشن. بلكه بايد به مكانى انتقال داده بشن كه، پس از همه تجربيات وحشتناكى كه داشتن، بتونن در آرامش كامل، طى مدت زمان كافى و با محبت تموم، در شرايطى مناسب براى كودكان، زندگى كنن. اما در اين رابطه، هنوز بايد تلاش كرد.

نگين كروئى