برگزارى مرحله اول انتخابات پارلمانى لبنان

در انتخابات پارلمانى روز گذشته در بيروت فقط ۲۸ در صد از صاحبان حق رآى شركت كردند كه خيلى كمتر از آن بود كه رهبران گروههاى موسوم به اقليت براى نخستين مرحله انتخابات پارلمانى كشور اميد داشتند. ولى اين پيروزى ازقبل قطعى بود و شايد يكى از علل استقبال ضعيف مردم از انتخابات هم همين بود، ولى تكرار ميكنيم: يكى از علل اين امر بود، چونكه حتمآ علل ديگرى هم براى مشكوك بودن به اين ادعا وجود دارد كه اين انتخابات آغاز مرحله اى نوين در زندگى مردم لبنان خواهد بود.

يكى از اين علل قانون فعلى انتخابات لبنان است و اشكال آن در نسبت تعداد نمايندگان دو گروه مذهبى كشور يعنى مسلمانان و مسيحيون در پارلمان است كه با وجود عدم تساوى تعداد جمعيت آنها در سراسر لبنان، تعداد كرسى هاى پارلمان براى هر دو مساوى است، و در اين رابطه نكته مهم تر جهان بينى و مكتب هاى مختلف عقيدتى در داخل هر يك از اين دو گروه است
كه از آنها جناح هاى مختلف تشكيل ميدهد. و بالآخره موضوع وسعت نسبتآ زياد حوزه هاى انتخاباتى است كه در آنها پيروان مذاهب مختلف در كنار يكديگر زندگى ميكنند و بهمين جهت بايد با يكديگر بر سر انتخاب كانديداها توافق كنند تا هر يك از اقليت هاى مذهبى اصلآ شانسى براى راه يافتن به پارلمان داشته باشد.

اين ساخت و پاخت سياسى مانع تحقق چيزى است كه در طرح صلح طايف (در عربستان) پيش بينى شده بود و آن اين بود كه تنوع قومى و مذهبى كشور در آينده فقط در مجلس سنا يا مجلس اعيان آتى لبنان متجلى خواهد شد و نمايندگان آنها در آن مجلس عضويت خواهند داشت و مجلس نمايندگان مردم يا مجلس شوراى ملى متشكل از نمايندگان احزاب سياسى بدون در نظر گرفتن مذهب يا قوميت آنها خواهد بود.

بهر حال اكنون گروه مخالف حضور و نفوذ سوريه در لبنان، تحت رهبرى سعد حريرى، كه در مرحله اول انتخابات پيروز شدند تركيبى رنگارنگ از مذاهب مختلف لبنان بشمار ميروند، ولى هنوز نميتوان آنها را يك حزب منسجم و واقعى سياسى خواند، چون هنوز برنامه سياسى مشخصى ندارند. اين گروه بيشتر از محبوبيت رفيق حريرى مقتول و خروج نيروهاى نظامى سوريه از لبنان سود بردند، كه آنهم بيشتر با فشار بين المللى انجام گرفت، نه بخاطر تظاهرات خيابانى خود لبنانيها. هر دو اين عوامل بزودى جاذبه خود را از دست خواهد داد و آنچه باقى ميماند تركيبى است از سياست و مذهب و ايل و تبار و قدرت كه هميشه در اين كشور نقش اساسى داشته است.

در لبنان عده كسانى كه به آنچه تا كنون بدست آمده راضى نيستند در حال افزايش است و آنها خواهان حكومتى دنيوى و متكى بر مردم سالارى و تعدد احزاب سياسى هستند. مردم لبنان ميخواهند كه پارلمان جديد پس از پايان آخرين مرحله انتخابات در چهار هفته ديگر قانون اصلاح شده انتخابات را تصويب و پس از مدتى نه چندان دور انتخابات را طبق قانون جديد تجديد كند. ولى اين اميدى است كه احتمال اجابت آن ضعيف است زيرا اين كار احتياج به تغيير و تحولى عميق در ساختار كشور و جامعه لبنان دارد و از طرف ديگر هيچ نماينده پارلمان نيست كه علاقه به از دست دادن داوطلبانه موقعيت خود داشته باشد، و در لبنان هم همينطور است.

سخن آخر اينكه: در لبنان كارى صورت گرفته و اتفاقاتى افتاده و با قدرى خوش شانسى كارهاى بيشترى هم صورت خواهد گرفت، ولى هنوز خيلى مانده تا بتوان آنرا »انقلاب« ناميد.