بمباران، راه حل مسئله کردها نیست • تفسیر
۱۳۸۶ دی ۶, پنجشنبه
این که PKK در پی حملات پی‌درپی هوایی اعلام کند، دست به اقداماتی تلافی‌جویانه خواهد زد، دور از انتظار نبود. شورشیان کرد در کوه‌های قندیل، زیرساخت‌های قابل توجهی را سازماندهی کرده‌اند، از جمله اسلحه و مهمات، پایگاه‌های پدافند هوایی، تأسیسات مخابراتی و ارتباطی و نیز مراکز آموزشی. هدف از حملات هوایی ارتش ترکیه نیز همین زیرساخت‌ها بوده‌اند. طبیعی است که توان نظامی PKK در برابر ارتش ترکیه که دومین قدرت نظامی در پیمان ناتو است، چندان امکان عرض اندام نخواهد یافت. بنابراین اگر PKK از اقدام تلافی‌جویانه سخن می‌راند، بی‌شک منظورش ضربه‌ی متقابل نظامی نیست، بلکه اهدافی غیرنظامی در نقطه‌ای از ترکیه است.
PKK با شیوه‌ی خود به حمله‌های ترکیه پاسخ می‌دهد
تاکنون کسی مسئولیت دو سوءقصد اخیر در استانبول را برعهده نگرفته است: یکی انفجار در نزدیکی یک مرکز پلیس بود و یک کشته و چندین زخمی برجای گذارد و دیگری سوءقصدی بود که خنثی شد و احتمال داده می‌شود هدفش ایستگاه قطار استانبول بوده است. با این‌حال همه‌ی شواهد حاکی از آن است که باید این سوءقصدها را به حساب تروریست‌های کرد گذارد.
از قرار معلوم نیروهای امنیتی ترکیه نیز انتظار سوءقصدهایی از این دست را داشته‌اند، زیرا سوءقصدکننده‌ای که قصد بمب‌گذاری در ایستگاه قطار را داشته است، پیش از خنثی شدن، هزاران کیلومتر زیر نظر پلیس بوده است. مأموران امنیتی زمانی وارد عملیات می‌شوند که فرد مظنون کوله پشتی خود را که حاوی سه کیلوگرم مواد منفجره بوده است، در کنار یک کیوسک روزنامه قرار می‌دهد. روزنامه‌‌های ترکیه می‌نویسند که این فرد در پایگاه‌های PKK آموزش سوءقصد انتحاری دیده است. ولی نیروهای امنیتی هنوز سرمست این موفقیت خود بودند که ۲۴ ساعت بعد بمب دومی این بار در استانبول منفجر شد و زنی ۲۸ ساله که مادر سه کودک بوده است را با خود به کام مرگ برد.
نتایج این رویدادها نشان می‌دهند که از یک‌سو مأموران به وظایف خود عمل می‌کنند، و از سوی دیگر حاکی از آن است که پلیس و سازمان‌های مخفی و اطلاعاتی قادر نیستند مانع از هر نوع سوءقصدی شوند. بنابراین مسئله‌ی کردها در ترکیه تنها از راه‌های سیاسی قابل حل است.
کردها بی نصیب از رونق و شکوفایی اقتصادی در ترکیه
این درست است که دولت پنجساله‌ی محافظه‌کار و اسلامی اردوغان یک رشته آزادی‌های فرهنگی کردها را به رسمیت شناخته است، اینکه آنها می‌توانند به زبان خود سخن بگویند و شبکه‌ی صدا و سیمای کردزبان داشته باشند، ولی اینها همه کافی نیست. مناطق جنوبی آناتولی هنوز جزو فقیرترین مناطق ترکیه است. مردمان کرد این منطقه از رونق و شکوفایی اقتصادی ترکیه که مدت پنج سال است خشنودی کشورهای غربی را برانگیخته است، به کلی بی بهره مانده‌اند. مناطق کردنشین هنوز از کمبود مدرسه، بیمارستان و جاده در رنج هستند. اخیرا دولت ترکیه تصمیم گرفته است در مورد این زیرساخت‌های اجتماعی نسبت به حزب کارگران کردستان پیشدستی کند و اقداماتی در این جهت سامان دهد.
کودکان فراری دیروز، نیروهای مقاومت امروز
در کلان‌شهرهای غرب ترکیه نیز نسل جدیدی در حال رویش است که تبار کرد دارد. اینها فرزندان آن‌دسته از خانواده‌های کردی هستند که در دهه‌ی هشتاد میلادی سده‌ی گذشته در اثر جنگ داخلی با کردها مجبور به فرار و مهاجرت شدند و در کلان‌شهرهایی چون استانبول، آنکارا، ازمیر و آنتالیا اسکان گزیدند. از نظر برخی ناظران، این "نسل عاری از امید و آینده"، کانون‌های مخفی مقاومت PKK را در این مناطق تشکیل می‌دهند و سازمان‌های امنیتی نیز نمی‌توانند تمامی این سلول‌های مقاومت را شناسایی کنند.
بنابراین ترکیه در برابر وظیفه‌ای خطیر قرار دارد و نمی‌تواند تنها به ابزار نظامی بسنده کند.