بى خانمانان آلمان

در اين فصل سرما، درجه هوا در آلمان نيز پايين مى آيد و دما سنج روزها حدود صفر و يا يك درجه را نشان مى دهد. سرپناه اضطرارى يوهانس هاوس در كلن كاملا پر است. در راهرو اين خانه مردى نشسته كه اشك در چشمانش حلقه زده است. در واقع او به سرپناه خيابان آنو احتياج مبرم ندارد:

»من خانه دارم، اما نمى تونم تنها در خانه ام سر كنم. سال قبل كمى پيش از عيد كريسمس زنم را از دست دادم. و حالا در خانه اى كه در آن هستم، احساس تنهايى عجيبى مى كنم.«

اين يك استثناست كه كسى با وجود داشتن خانه خود، در سرپناه بى خانمانان روزگار را سپرى كند. اكثر كسانى كه شب را در اين محل به صبح مى رسانند، فاقد محل زندگى هستند. آنها پول لازم را براى پرداخت اجاره خانه ندارند. به همين جهت اغلب به زور، مجبور به تخليه خانه هاى خود گرديده اند. در آلمان نهاد هاى اجتماعى زيادى سعى در كمك رسانى به بى خانمانان دارند. براى نمونه خانه يوهانس هاوس در كلن است كه نه فقط امكان گذراندن يك شب را به بينوايان مى دهد بلكه امكان اقامت طولانى تر را هم عرضه مى دارد. اين خانه گنجايش ۲۵۰ نفر را دارد. پطر آمباخ يكى از كاركنان يوهانس هاوس كه از سى سال پيش در آنجا مشغول به كار است و مشكل را مى شناسد، در اين زمينه مىگويد:

»اغلب اين ها انسان هايى هستند كه از نظر روانى بيمارند و يا به مشروبات الكلى معتادند، و وضع نامساعدى دارند. به دليل افراط در مصرف الكل وضع جسمى شان نيز خوب نيست. اغلب كسانى اند كه بارها شركت در جلسات مشاوره روانى را شروع كرده و نتوانسته اند آن را به پايان برسانند. اينجا لااقل محلى را دارند كه در ان بتوانند شب را به صبح برسانند.«

بيش از سى همكار اين خانه كه شامل مددكاران اجتماعى و مربيان تربيتى و غيره مى شوند، سعى در كمك رسانى به بى خانمان ها دارند. آنها در پيدا كردن محل خواب، دريافت غذا و در اختيار گذاشتن لباس به آنان كمك مى كنند. عليرغم اينكه اين خانه سر پناه بى خانمانان پر است ولى در مجموع به نسبت سا ل هاى نود، يعنى حدود ده سال پيش، تعداد بى خانمانان كمتر شده. يكى از كسانى كه در اين امر فعاليت شايانى كرده است، ميشائيل اشلايشر، مدير مركز تهيه مسكن شهردارى كلن است. او در سال هاى هشتاد طرحى را براى جلوگيرى از بى خانمانى پيشنهاد كرد. براى نمونه يكى از نكات جالب توجه در اين طرح اين است كه مبلغ اجاره پرداخت نشده را كه منجر به تخليه اجبارى فرد مى گردد، سازمان هاى منطقه اى به عهده گيرند. او مى گويد:

»اگر قرار باشد كه مناطق، خود خانه براى بى خانمانان در اختيار گذارد، بايد هزينه بيشترى را صرف كند، تا اينكه به آنان در محيط زندگى خودشان كمك گردد.«

او معتقد است، براى اينكه به موقع بتوان براى كمك به بى خانمانان اقدام كرد، مى بايد شبكه هاى كارى ايجاد كرد كه در پيدا كردن و كمك به آنان، در موارد ضرورى با يكديگر همكارى كنند. او به دليل سال هاى متمادى همكارى مستمر در جهت محدود كردن بى خانمانى نشان افتخار شايستگى آلمان، كه به دليل كار داوطلبانه اعطاء مى شود را، دريافت كرده است.