تأثير سوءقصدهاى لندن بر سياست جذب و ادغام خارجيان

اگر عاملان سوءقصدهاى اخير لندن از خارج و از طريق فرودگاه بين المللى «هيث رو» وارد كشور شده بودند، براى اكثر مردم انگلستان خوشايند تر و مطبوع تر ميبود. ولى چنين نبوده و واقعيت تكان دهنده اينست كه آنها اتباع انگلستان و افرادى از اقليت مسلمان كشور بوده اند.
اينك حدس و فرض و گمان و اتهام رواج زياد خواهد يافت مخصوصآ دراين جهت و اين سوال كه: آيا مسلمانان ساكن كشور ستون پنجم بالقوه يعنى عمال بيگانه محسوب ميشوند؟

اينگونه افكار و نتيجه گيرى مصيبت بارى كه بعضى ها ممكن است بكنند، منحصر به انگلستان نخواهد بود، بلكه در فرانسه كه عده زيادى از مسلمانان در آنجا مقيم هستند، در آلمان با چند ميليون ترك و حتى در كشورهاى كوچكتر همين وضع خواهد بود. اين روزها در هلند محاكمه جوانى داراى اصليت مراكشى ولى صاحب گذرنامه هلندى جريان دارد كه فيلمساز معروف آن كشور تئو فان گخ را بقتل رسانده است. يا در مونيخ مردى كرد در برابر دادگاه قرار گرفته به اين اتهام كه براى سازمان تروريستى «انصارالاسلام» عضو داوطلب جمع ميكرده است.

چنين مواردى البته توجه عمومى را بخود جلب ميكنند ولى در اينجا مشت نمونه خروار نيست و نبايد معيار قضاوت در باره همه مسلمانانى قرار بگيرد كه در اين كشورها زندگى ميكنند. امر مسلم اينست كه تروريست ها و افراد حاضر به انجام هر عمل قهرآميز اقليتى بسيار كوچك بين مسلمانان هستند، ولى براى آنها على السويه است كه همه آنها بدنام و مورد اتهام واقع شوند.
ولى شايد قصد و منظور اصلى همين است كه ميان انسانها تفرقه بيندازند و فاصله بين «ما در اينجا» و «آنها در آنجا» بوجود بياورند و جامعه اكثريت غيرمسلمان يعنى همان «آنها» را متهم به مبارزه و ضديت با اسلام كنند. هر گاه چنين احساسى با بحرانهاى بين المللى و جنگ در مناطقى از جهان در ارتباط قرار داده شود، از افغانستان گرفته تا فلسطين و از بغداد تا
سرب ره نيتسا، آنگاه تبديل به ماده منفجره اى مركب از چند عنصر ميشود.

نكته قابل ذكر اينكه: با اين توضيح فقط ميتوان علت بعضى وقايع را تشريح كرد نه اينكه آنرا توجيه نمود يا قابل بخشودگى دانست. شكى نيست كه عاملان سوءقصدهاى لندن و مادريد و يا قاتل فيلمساز هلندى همه افرادى جنايتكار هستند، معهذا اروپائيان، منجمله آلمانيها بايد بجاى برآوردن فرياد و احساس خطر از جانب اسلام و مسلمانان در خود فرو روند و از خود بپرسند: آيا ممكن نيست كه خود ما مرتكب خطائى شده باشيم؟