تام جونز، كهنه كار موسيقى پاپ، لقب «سر» را دريافت كرد

اما چه چيزيست كه اين مرد با بهتر است بگوييم پيرمرد ۶۵ ساله را به Sex Bomb معروف كرده؟ رمز تام جونز در صدايش است، صدائى كه هنوز هم هزاران نفر تشنه و مشتاق شنيدن آن هستند.

درحاليكه ترانه هاى قديمى تام جونز، بيشتر به سبك راك اند رول، سول و حتى كاونترى بوده اند، ترانه هاى جديدش، بيشتر حال و هواى پاپ امروز را دارند و رگه هائى از سبك هيپ هاپ هم در آنها شنيده ميشود و طبيعى است كه با ذهن و سليقه جوانهاى امروز، بيشتر سازگار است.

با وجود اين بايد گفت كه در كنسرتهاى تام جونز، بيش از همه، اين ترانه هاى دهه شصت او است كه كه مردم را به وجد مياورد، خاطرات گذشته را زنده ميكند و باعث ميشود كه آدمها، يك لحظه هم سر جاى خود بند نشوند.

فعاليتهاى هنرى تام جونز كه به «ببر» هم شهرت پيدا كرده، بيش از ۴۰ سال است كه بى وقفه جريان دارد. در سال ۱۹۶۳ بود كه تام جونز خوانندگى را در كلوپها و بارهاى مختلفى در ويلز شروع كرد، تا اينكه گوردن مايلز خواننده و ترانه سراى معروف اهل لندن، به استعداد وى پى برد و بعدها مسئول كارهاى تبليغاتى او شد.

يك سال پس از اين آشنائى، يعنى در سال ۱۹۶۴، تام جونز با ترانه It’s not unusual قله رده بندى ترانه هاى پرفروش روز را فتح كرد. از آن پس تام جونز بطور پيگير موفق به دريافت قراردادهايى براى تهيه آلبوم شد و و در صحنه موسيقى لندن آنقدر محبوبيت يافت كه حتى با گروه بيتليز رقابت ميكرد.

تام جونز خود درباره آغاز فعاليت جديش ميگويد: «من با گوردن ميلز آشنا شدم كه بعدها مدير هنرى من شد. او در يكى از اين كلوبهاى كوچك در ويلز من را روى صحنه ديد و بعد از برنامه به من گفت: تو بايد كارهايت را ضبط كنى. بايد به لندن بيايى. و من هم در جواب گفتم كه كسى را در لندن نميشناسم و اصلا نميدانم كه چكار بايد بكنم. او هم به من گفت كه كمكم ميكند و واقعا هم كمكم كرد. ترانه It’s not unusual را برايم ساخت كه اولين ترانه پرفروش من بود. گوردن ميلز زندگى من را دگرگون كرد، من را از اين كلوبهاى كوچيك بيرون آورد، براى من قرارداد ضبط آلبوم جور كرد و درواقع مرا به دنيا معرفى كرد. »

تام جونز بسرعت به چهره اى جهانى بدل شد و از آن زمان، ستاره اى خستگى ناپذير در آسمان موسيقى عالم پاپ به حساب مياد. البته او مدتى هم از صحنه بدور بود و در سال ۱۹۸۸ با اجراى جديد ترانه معروف Kiss ساخته Prince قلب طرفدارش را دوباره به طپش انداخت.

تام جونز بدون شك، الگو و الهام بخش بسيارى از خواننده ها بوده و هست و با توجه به صداى شاخص و بى نظيرى كه دارد، حتى به ترانه هاى قديمى هم رنگ و بوئى خاص ميبخشد.

تام جونز خوانندگى را جزئى از وجودش ميداند و ميگويد: «من نميدانم كه نخواندن چه احساسى است، چون من تا آنجا كه به ياد دارم، هميشه خوانده ام، از همان دوران بچگي. خواننده بودن براى من احساس فوق العاده اى است و بهترين طريقه زندگيست. روى صحنه رفتن و خواندن براى من بالاترين احساس است و من خواندن را كار نميدانم.»

در هر حال اين Sex Bomb در گذشته و حال و آينده همگى را به وجد آورده و خواهد آورد، چرا كه قصد دارد زمانى از خوانندگى دست بكشد كه ديگر صداى خواندن نداشته باشد. تام جونز پير شده، اما صدايش نه.

شهرام احدى