1. پرش به گزارش
  2. پرش به منوی اصلی
  3. پرش به دیگر صفحات دویچه وله

تجاوز جنسى به عنوان يك حربه جنگى

۱۳۸۳ فروردین ۷, جمعه

در جنگ هاى جديد مرز ميان اقدامات جنگى، جنايت، نقض حقوق بشر و خشونت جنسى بهم ريخته و هرج و مرج و تاراج به استراتژى جنگ طلبان تبديل شده است.

https://p.dw.com/p/A6Q5
دخترى از آوارگان جنگى افغانستان
دخترى از آوارگان جنگى افغانستانعکس: AP

در دوران درگيرى هاى بالكان قبل از همه در بوسنى بيست هزار زن و دختر جوان مورد تجاوز قرارگرفتند. تكرار فجايع سال ۱۹۹۳ در بوسنى را در سال ۱۹۹۹ در آلبانى شاهد بوديم. در آفريقا كه در اين زمان بزرگترين جنگ از اين نوع در جمهورى دموكراتيك كنگو جريان دارد، حتى زنان مسن و كودكان هم از تجاوز جنسى مصون نمانده اند. تنها در شش ماه گذشته سازمان يونيسف در شرق كنگو بيش از هشت هزار زن را كه مورد تجاوز قرار گرفته بودند حمايت و پرستارى كرده است. در روآندا رقم زنان مورد تجاوز قرار گرفته در زمان درگيرى هاى قومى به صدها هزار نفر تخمين زده مى شود. دوسال بعد از سقوط حكومت طالبان هنوز تجاوز به زنان توسط سربازان قديمى و يا پاسداران فعلى به كرات اتفاق مى افتد.

بنا بر نظر يونيسف و سازمان مديكاموندياله هنوز هم خشونت جنسى و تجاوز به زنان و دختران در تمام جهان بطور هدفمند و به عنوان يك حربه جنگى مورد استفاده قرار مى گيرد. و به همين دليل آن ها اين مسئله را از جمله در مناطق جنگى مثل كنگو، عراق، افغانستان و كشورهاى بالكان شديدا محكوم كرده اند.

براى بسيارى از اين زنان عليرغم اينكه پايان جنگ اعلام شده ، هنوز اين فاجعه سپرى نشده است. مشكلات روحى و روانى زنانى كه مورد تجاوز قرارگرفته اند و كودكانى كه بر اثر اين تجاوزات به دنيا آمده اند، مادرانى كه ناخواسته مادر شده اند و در كودك خويش دشمن خود را مى بينند، باقى مانده است. اين كابوسى است كه براى زنان صدمه ديده ادامه دارد. تجاوزات جنسى از طرف سربازان متخاصم، افراد خودى و حتى همسايگان و افراد محله انجام مى گيرد. بسيارى از اين زنان از ترس و شرم از اين مسئله سخنى به ميان نمى آورند ولى سايه شوم آن بر تمام زندگيشان سايه مى افكند.

خانم ميلن كيدان از فعالان سازمان يونيسف اين مسئله را وجود جنگى در جنگ ديگر مى خواند كه درآن زنان و دختران به عنوان هدف جنگى قرار گرفته اند. از ماه ژوئيه سال گذشته اين سازمان در كنگوى شرقى مشغول به كار است. خانم كيدان خلاصه اقداماتش را چنين بازگو مى كند:

«در اين زمان كوتاه ما موفق شديم بخش شرقى كنگورا، جايى كه بيشترين درگيرى ها در آن اتفاق مى افتد، تحت پوشش كار خود قرار دهيم. ما در اين منطقه امكانات پزشكى، مشاوره هاى روانى و فرهنگى در اختيارزنان قرار داديم. همينطور در موارد ضرورى توانستيم مواد غذايى را در اختيارآنان قراردهيم و چيز هاى ديگرى از قبيل پوشاك و غيره. زيرا بعضى اوقات زنانى به ما مراجعه مى كردند كه حتى تكه اى لباس نيز بر تن نداشتند. مسئله مهم اين است كه ما همكارنى داريم كه در بخش حل اختلافات در خانواده مشغول به كار هستند. به اين معنى كه در موارد بسيارى اين زنان به دليل اينكه مورد تجاوز قرارگرفته اند از اجتماع خود طرد مى شوندو خانواده و خويشاوندان نيز از قبول آنان امتناع مى ورزند.
در اين موارد تجربه ما اين بود كه بيشتر از اين ها مى بايست در اين مناطق كار كرد. براى مثال اينكه بتوانيم با پرداخت وام هاى كوچك به اين زنان امكان تاسيس محل هاى در آمد كوچك در بخش هاى كشاورزى را براى آنان به وجود بياوريم. زيرا تعداد زيادى از آن ها نه تنها مورد تجاوز قرارگرفته اند بلكه تمام امكانات زندگى شان را هم از دست داده اند.»

در پروژه سازمان يونيسف در جمهورى دموكراتيك كنگو هم چنين دو بيمارستان نيز موجود است كه در آن ها به درمان بيمارى هاى جنسى واگيردار و كمك به بيماران مبتلا به ايدز مى پردازند. در آن جا بخش ويژه اى به زنان مجروح وصدمه ديده از اين تجاوزات اختصاص داده شده است. در اين محل به زنان مشاور نيز آموزش داده مى شود.

اين مشاوران كمك مى كنند كه زنان مورد تجاوز قرارگرفته دوباره از طرف مردم دهات خود مورد قبول قرار گيرند. به اين طريق كه آن ها با ريش سفيدان ده صحبت مى كنند و گروه هاى كمك رسانى متشكل از زنان ده را به وجود مى آورند. با همه اين اقدامات كمك مى شود كه تبعيض، طرد و اجحاف در باره اين زنان خاتمه يابد.

خانم مونيكا هاوسر پايه گذار سازمان زنان آلمانى مديكا موندياله است. اين سازمان از سال ۱۹۹۳ به شكل موفقيت آميزى در بوسنى و آلبانى و افغانستان و عراق و در تمام مناطقى كه در آن زنان بخصوص به حمايت احتياج دارند فعال است. اين اقدامات از طريق كمك هاى پزشكى، معيشتى، مشاوره روانى و آموزشى انجام مى پذيرند. مونيكا هاوسر خود با سابقه كار طولانى به عنوان پزشك زنان مى داند كه خشونت عليه آنان فقط به دوران جنگ محدود نمى شود. او در اين باره مى گويد:

«تجاوز جنسى بعد از زمان جنگ نيز وجود دارد. اين را تجربه كار ما بعد از ده سال در مناطق جنگى و مورد نزاع، در بوسنى و كوزوو و افغانستان نشان داده است كه زنان بعد از جنگ نيز كاملا بى پناهند و بدون حمايت قانون. ما مى بينيم كه بلافاصله بعد از قرارداد صلح عراق مثلا بغداد يك منطقه كاملا بى قانون است كه در آن تعداد زيادى از دختران و زنان در اين حجم بى قانونى مورد تجاوز قرارگرفته اند. هيچ گونه اقدامات حفاظتى براى آنان در بغداد در نظر گرفته نشده، و بغداد فقط يكى از اين نمونه ها است.»

رئيس سازمان يونيسف در آلمان راين هارد اشلاگ اينت وايت در اين مورد مى گويد از زمانى كه دادگاه بين المللى جزا از سال ۱۹۹۷ تجاوز جنسى و خشونت عليه زنان را نيز در ليست اعمال جنايى قرار داده است، قدم هاى درستى در جهت مناسب در اين زمينه برداشته شده است. او در اين باره مى گويد:
«ما مى خواهيم در آينده در تمام قراردادهاى آتش بس و صلح به اين مسئله نيز پرداخته شود تا جانيان و مسببان اين حوادث مورد تعقيب قانونى قرارگيرند.»